Γίνεται κι αυτό; Να λοιπόν που γίνεται…

Είναι κάποιες μέρες που ο χρόνος, προκλητικά αυθάδης, επιμένει να γυρίζει ανάποδα στη σκέψη. Σαστισμένος, διστακτικός κι αμήχανος κοιτάζω πίσω και βλέπω μικρές πολύτιμες στιγμές μου να με ακολουθούν. Όλα όσα έζησα και μου ανήκουν έρχονται, θρονιάζονται και… γίνονται συντροφιά μου. Αναμνήσεις μιας μνήμης άσβηστης που πάντα περισσεύει και ξεχειλίζει. Κι εσύ αναρωτιέσαι: Γίνεται κι αυτό; Να λοιπόν που γίνεται…

Τις προάλλες, έτυχε ν’ ανοίξω, για άλλη μια φορά, το κουτί των αναμνήσεων και επανέφερα στο φως ασήμαντα και ξεχασμένα αντικείμενα από τα πρώιμα χρόνια μου: φωτογραφίες, γραφτά, σημειώσεις και άλλα τινά. Έπιασα λοιπόν τον εαυτό μου να περιπλανιέται σε πέλαγα νοσταλγίας. Κι αυτή η νοσταλγία, ως συνήθως, περνάει από κάτι χαραμάδες… ένας Θεός το ξέρει. Κι όσο ο νους, στην ανακύκλωση της μνήμης, επεξεργάζεται τα δεδομένα, εγώ απεγνωσμένα προσπαθώ ν' αφουγκραστώ τους χρόνους που αφέθηκαν στους ώμους μου. Ξεκίναγε ο ένας, απόσωνε ο άλλος… Άστα, ας μην τα λέω…

         Έτσι μεμιάς, λοιπόν, ήρθαν όλα αυτά και σκάλωσαν ακριβώς εκεί όπου –ξανά και ξανά– συναντάς ήχους, εικόνες, όνειρα, υποσχέσεις, όρκους, συναισθήματα, κλάματα, γέλια και δάκρυα να υποτάσσονται στα «πρέπει» και στους όρους που όρισε η ζωή. Όλα τα χαρτογραφημένα χθες όπου –όλοι θαρρώ– κρύψαμε τις χαρές και τις χάρες της παιδικής μας ηλικίας από κείνες τις αξέχαστες εποχές των «αλάλητων στεναγμών». 

Η Ελλάδα του Ογδόντα στην Τεχνόπολη

Στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι, στην εξαιρετική ιστορική και… πολιτισμική έκθεση «GR80S», βρίσκουμε συμπυκνωμένη όλη την εν λόγω δεκαετία σ’ ένα γλυκό και νοσταλγικό χρονοταξίδι στο παρελθόν.

Την επισκέφτηκα την Κυριακή. Περπατούσα ανάμεσα στα εκθέματα με το μυαλό να με ακολουθεί σε όλα τα χαρτογραφημένα χθες και… να πετάει στα αχαρτογράφητα αύριο, χαραμίζοντας επιπόλαια το τώρα…

https://www.instagram.com/stratos_doukakis_8/

 Στο Ελληνικό φτάνουν Ανδρέας-Μιμή μαζί… Κι όλο το ΠΑΣΟΚ εκεί

Μια στιγμή ανάμεσα σε δύο τίποτα η… ζωή μας

Στην «οροθεσία» της σκέψης μας, σ’ εκείνες τις παράξενες διαδρομές του μυαλού, συναντούμε σοβαρά κενά και κάτι περίεργα εξογκώματα, απομεινάρια «όσων χαθήκαν μες στο χθες ζητώντας μιαν Ιθάκη».

Στο κυνηγητό με τις σκιές, λοιπόν, εκεί στα σύνορα, στην οροθεσία του μυαλού, που λέγαμε, ανακαλούμε το παρελθόν και… σημειώνουμε τα πάντα, ακόμη κι αυτά που δεν είχαν καταγραφεί στο σκληρό δίσκο της μνήμης. Άκρη δεν βρίσκουμε… Μόνο μπερδέματα. 

Κι ύστερα, αλλάζουμε ρότα καλούμε το μέλλον... Και πάλι αρχίζουμε να σημειώνουμε τα πάντα, ακόμα και αυτά που ούτε καν έχουμε δρομολογήσει στη φαντασία μας. Και πάλι δεν βρίσκουμε άκρη.

Τελικά, απογοητευμένοι, καταδικασμένοι και παγιδευμένοι στο τώρα, στη δύσκολη ισορροπία της ύπαρξης, αναλογιζόμαστε τί θα γινόταν τότε Αν… Και σκεφτόμαστε, από ‘δω και μπρος, πώς θα είναι η ζωή μας Αν… Μια στιγμή ανάμεσα σε δύο τίποτα η… ζωή μας.

Να είμαστε, τελικά ή… να είμαστε χωρίς να είμαστε;

Η Οδύσσεια ενός κοριτσιού

Μια ζωή που ξεδιπλώθηκε σε βιβλίο

Η Μαρία, στην πιο αθώα ηλικία της, έλαχε να ζήσει μια Οδύσσεια ασήκωτη για τους παιδικούς της ώμους. Της έκλεψαν την ανεμελιά των 11 χρόνων της. Τα «υποτίθεται» εκείνα που σκληραίνουν και πεισμώνουν την αθωότητα όταν κυριεύεται από την απόγνωση. Εκείνη το ξέρει… Πλήρωσε ακριβό εισιτήριο η Μαρία –πανάκριβο θα έλεγα–  με το που μπήκε στη ζωή έβαλε ενέχυρο την ψυχή της. Δοκιμάστηκε κι άντεξε. Ωστόσο μπόρεσε και διατήρησε την αξιοπρέπειά της στις αντιξοότητες. Κι ήταν πολλές, πανάθεμά τες.

Να όμως που, με τα χρόνια, σαν γλυκιά αύρα που διαλύεται στο ξημέρωμα, ήρθε η δικαίωση. Του χρόνου το αντίδωρο. Η ζωή, η μοίρα και… «ο Θεός που, μπορεί να αργεί, αλλά δε λησμονεί», τα βόλεψαν δείχνοντας πως ξέρουν να ανταμείβουν όσους το αξίζουν. Κι όσους υπομένουν. Άφησε πίσω στραβά και παράλογα, έλυσε κάβους, άνοιξε πανιά, έσυρε άγκυρα κι έδωσε άλλη πορεία στη ζωή της.

Διάβασα, προ ημερών, το βιβλίο «Η Οδύσσεια ενός κοριτσιού», χάρισμα φίλου από τα ξένα. Το εκτιμώ και τον ευχαριστώ!

Όμως, θα ήθελα –ας μου επιτραπεί– μόνο δυο λόγια να προσθέσω: Όλοι έχουμε ένα «κάποτε» μέσα μας σφιχτοδεμένο με τις λύπες, να μας τρώει, Μαρία… Ρίξ’ το μες στο  χαρμάνι της λησμονιάς κι απ’ όλες τις συμπεριφορές που σε πλήγωσαν μόνο την αγάπη να θυμάσαι. Και… κάτι ακόμη: το εισιτήριο της ζωής, που λέγαμε πιο πάνω, δεν ήταν τελικά ακριβό. Σου έδωσε πολλά περισσότερα.

ΥΓ. Θυμήσου, Μαρία, εκείνο το παλικάρι με τα μακριά μαλλιά που έπαιζε μπουζούκι, ήτανε του Αϊ-Λια το πανηγύρι, φέρε στο νου σου κι εκείνες «τις ματιές που συναντιούνται στα πανηγύρια»… Γύρνα και δες στο πλάι σου τα τρία τα «χρυσάφια» σου… Άξιζε όλη η Οδύσσεια;

Σ. Δ.

Το πλασματάκι...

Με κοιτάζει ολόισια, με τα ματάκια της ορθάνοικτα να λάμπουν και μου μεταδίδει συναισθήματα που με κάνουν να λιώνω.

Τι να καταλαβαίνει τούτο το πλασματάκι, αναρωτιέμαι… Μάλλον μου δίνει να καταλάβω πως όταν έχεις μέσα σου την αγάπη, αυτή μεταδίδεται από μόνη της. Δεν επιβάλλεται... Δίνεις και παίρνεις.

Κι αυτό το πλασματάκι, «ακατέργαστο» ακόμη, βρίσκει χίλιους-δυο τρόπους να μου τη δείχνει. Την αγάπη.