Η Οδύσσεια ενός κοριτσιού

Μια ζωή που ξεδιπλώθηκε σε βιβλίο

Η Μαρία, στην πιο αθώα ηλικία της, έλαχε να ζήσει μια Οδύσσεια ασήκωτη για τους παιδικούς της ώμους. Της έκλεψαν την ανεμελιά των 11 χρόνων της. Τα «υποτίθεται» εκείνα που σκληραίνουν και πεισμώνουν την αθωότητα όταν κυριεύεται από την απόγνωση. Εκείνη το ξέρει… Πλήρωσε ακριβό εισιτήριο η Μαρία –πανάκριβο θα έλεγα–  με το που μπήκε στη ζωή έβαλε ενέχυρο την ψυχή της. Δοκιμάστηκε κι άντεξε. Ωστόσο μπόρεσε και διατήρησε την αξιοπρέπειά της στις αντιξοότητες. Κι ήταν πολλές, πανάθεμά τες.

Να όμως που, με τα χρόνια, σαν γλυκιά αύρα που διαλύεται στο ξημέρωμα, ήρθε η δικαίωση. Του χρόνου το αντίδωρο. Η ζωή, η μοίρα και… «ο Θεός που, μπορεί να αργεί, αλλά δε λησμονεί», τα βόλεψαν δείχνοντας πως ξέρουν να ανταμείβουν όσους το αξίζουν. Κι όσους υπομένουν. Άφησε πίσω στραβά και παράλογα, έλυσε κάβους, άνοιξε πανιά, έσυρε άγκυρα κι έδωσε άλλη πορεία στη ζωή της.

Διάβασα, προ ημερών, το βιβλίο «Η Οδύσσεια ενός κοριτσιού», χάρισμα φίλου από τα ξένα. Το εκτιμώ και τον ευχαριστώ!

Όμως, θα ήθελα –ας μου επιτραπεί– μόνο δυο λόγια να προσθέσω: Όλοι έχουμε ένα «κάποτε» μέσα μας σφιχτοδεμένο με τις λύπες, να μας τρώει, Μαρία… Ρίξ’ το μες στο  χαρμάνι της λησμονιάς κι απ’ όλες τις συμπεριφορές που σε πλήγωσαν μόνο την αγάπη να θυμάσαι. Και… κάτι ακόμη: το εισιτήριο της ζωής, που λέγαμε πιο πάνω, δεν ήταν τελικά ακριβό. Σου έδωσε πολλά περισσότερα.

ΥΓ. Θυμήσου, Μαρία, εκείνο το παλικάρι με τα μακριά μαλλιά που έπαιζε μπουζούκι, ήτανε του Αϊ-Λια το πανηγύρι, φέρε στο νου σου κι εκείνες «τις ματιές που συναντιούνται στα πανηγύρια»… Γύρνα και δες στο πλάι σου τα τρία τα «χρυσάφια» σου… Άξιζε όλη η Οδύσσεια;

Σ. Δ.