Ελευθερώνοντας χώρο στο νου…

Συναντήθηκα τις προάλλες με φίλο σε καφέ, με σκοπό να του χαρίσω το δεύτερο βιβλίο μου που του είχα υποσχεθεί. Το πρώτο, του το είχα δώσει τέλη του ’15. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε.

Το πήρε στα χέρια του, έδειξε με νόημα, να τον εντυπωσιάζει το εξώφυλλο, πέρασε τις σελίδες ρίχνοντας γρήγορες ματιές, μάλλον στους τίτλους, συγχρόνως και  σε μένα μ’ ένα χαμόγελο μισό…

«Τι υπονοείς μ’ αυτό το τσιγκούνικο χαμόγελο;» τον ρώτησα. Δεν μου απάντησε. Ήπιε λίγο νερό απ’ το ποτήρι του, μετά δυο γουλιές από τον καπουτσίνο και εν μέσω απόλυτης σιωπής, ξανάπιασε το βιβλίο στα χέρια του και μου είπε: «Η εμμονή σου με το παρελθόν που εντοπίζω στα γραφτά σου γενικά και το συνεχίζεις στα βιβλία σου, έχει να κάνει με κάποιο τρόπο φυγής από το παρόν ή απλά είναι  νοσταλγία;»

«Άκου, φίλε μου, ό,τι έχω ζήσει με ακολουθεί και καθώς φαίνεται έχει γίνει η σκιά μου» του απάντησα. «Όλα αυτά, λοιπόν δεν είναι η ιστορία μου, ούτε η ζωή μου. Είναι παρέλαση λογισμών από τα περιθώρια του μυαλού μου που στριφογυρίζουν εκεί, μαγεύουν και παράγουν συναίσθημα. Τόσο απλά. Οπότε εγώ, “αρπάζω” λέξεις και στολίζω με σπάνια ευαισθησία φράσεις για τα γραφτά μου. Συνάμα ελευθερώνω χώρο στο νου»… 

Πόσο μας λείπουν οι παρέες…

 

Η έλλειψη της παρέας, τα τελευταία χρόνια, είναι σαν την ανάσα που μας την έχουν στερήσει. Οι παρέες ήταν ζωντανοί οργανισμοί. Μεγάλωναν, μίκραιναν, άλλαζαν, σκορπούσαν, μα κυρίως αντάμωναν ή προσπαθούσαν να ανταμώσουν. Και το κατάφερναν! Τώρα αυτές οι όμορφες κοινωνικές συνευρέσεις έχουν δυσκολέψει. Αιτία οι γνωστές καταστάσεις που μας ξεπερνούσαν και μας καθήλωναν (υποχρεωτικά, βέβαια) απομονωμένους, αποξενωμένους, «κλεισμένους»… Κι αυτό άφησε σημάδια... Το πιστεύω.

Ήταν όμορφα όταν βλέπαμε ανθρώπους δικούς μας γύρω από ένα τραπέζι, με το φλιτζάνι του καφέ στο χέρι ή το τσούγκρισμα του ποτηριού, να κυριαρχεί η καλή διάθεση, οι ιστορίες, η προσφορά, τα κοινά βιώματα, οι κοινές ρίζες. Θεωρούμασταν συνοδοιπόροι της ζωής, αγαπούσαμε εκείνο που περιείχε η ζωή. Συμφωνούσαμε με τα βλέμματα, επικοινωνούσαμε με τα μάτια. Αφήναμε μια έντονη αύρα να αιωρείται ανοίγοντας ένα παράθυρο ελπίδας για το αύριο.

Το τώρα κλείνει μέσα του στιγμές που, δυστυχώς, πέρασαν, στιγμές που αγαπήσαμε, όνειρα που είχαμε κάνει για ένα αύριο (το σήμερα) που ίσως να μην ήρθε. Δεν έχει καμιά σημασία που είναι, απλά το χάσαμε...

Ενώ το μυαλό μου γυρίζει σε ‘κείνα τα τότε

 Όταν ένας άνθρωπος, φεύγει νέος κι ύστερα από πολλά χρόνια περιπλάνηση στην ξενιτιά, γυρίσει, άντρας πια, στα πατρικά χώματα, γεμάτος παιδικές θύμησες και λαχτάρες, δεν ξεχνά τα άλλα… Τον παιδεύουν εκείνα τα άλλα χώματα. Δεν είναι εύκολο. Το μυαλό γυρίζει σε ‘κείνα τα τότε και όχι μόνο από νοσταλγική διάθεση. O χρόνος μπορεί να διαγράφει τα πάντα, όχι όμως τα συναισθήματα. Κι είναι αυτά τα συναισθήματα που, αλίμονο, γίνονται  σκέψεις και μνήμες... 

Επιστρέφω και σεργιανίζω συχνά σε μέρη πιο ζεστά που χάραξαν σημάδια μέσα μου. Σμήνη από σκέψεις μεταναστεύουν και κάνουν ευχάριστο το ταξίδι του χρόνου στα παλιά που με πάει ξανά και ξανά στο τότε. Επανασυνδέομαι νοερά, με επιθυμία και λαχτάρα αναζητώντας διόδους απόδρασης, έστω για λίγο, για στιγμές, μέσα από τη λυτρωτική δύναμη της μνήμης γεγονότων ζωής, ανθρώπων, πράξεων. Κι αυτό, όσο να ναι, εμπεριέχει μια γλύκα νοσταλγίας. Και σε μένα είναι η νοσταλγία που κάνει τα πράγματα να συμβαίνουν…