Πόσο μας λείπουν οι παρέες…

 

Η έλλειψη της παρέας, τα τελευταία χρόνια, είναι σαν την ανάσα που μας την έχουν στερήσει. Οι παρέες ήταν ζωντανοί οργανισμοί. Μεγάλωναν, μίκραιναν, άλλαζαν, σκορπούσαν, μα κυρίως αντάμωναν ή προσπαθούσαν να ανταμώσουν. Και το κατάφερναν! Τώρα αυτές οι όμορφες κοινωνικές συνευρέσεις έχουν δυσκολέψει. Αιτία οι γνωστές καταστάσεις που μας ξεπερνούσαν και μας καθήλωναν (υποχρεωτικά, βέβαια) απομονωμένους, αποξενωμένους, «κλεισμένους»… Κι αυτό άφησε σημάδια... Το πιστεύω.

Ήταν όμορφα όταν βλέπαμε ανθρώπους δικούς μας γύρω από ένα τραπέζι, με το φλιτζάνι του καφέ στο χέρι ή το τσούγκρισμα του ποτηριού, να κυριαρχεί η καλή διάθεση, οι ιστορίες, η προσφορά, τα κοινά βιώματα, οι κοινές ρίζες. Θεωρούμασταν συνοδοιπόροι της ζωής, αγαπούσαμε εκείνο που περιείχε η ζωή. Συμφωνούσαμε με τα βλέμματα, επικοινωνούσαμε με τα μάτια. Αφήναμε μια έντονη αύρα να αιωρείται ανοίγοντας ένα παράθυρο ελπίδας για το αύριο.

Το τώρα κλείνει μέσα του στιγμές που, δυστυχώς, πέρασαν, στιγμές που αγαπήσαμε, όνειρα που είχαμε κάνει για ένα αύριο (το σήμερα) που ίσως να μην ήρθε. Δεν έχει καμιά σημασία που είναι, απλά το χάσαμε...