Το «γιατί»…

 

Είχε πει κάποτε χαρακτηριστικά o Έρνεστ Χέμινγουεϊ: «Αν έχεις την τύχη να έχεις ζήσει στο Παρίσι ως νέος, τότε όπου κι αν πας για το υπόλοιπο της ζωής σου, αυτό θα μείνει μαζί σου».  

Κι εγώ, παραφράζοντάς τον κάπως, στο βιβλίο μου «Από το περιθώριο των λογισμών», έγραψα τούτο: «Αν έχεις ζήσει νέος στη Βενεζουέλα εκείνων των χρόνων, (της νιότης μου εννοώ) οτιδήποτε κι αν κάνεις στο υπόλοιπο της ζωής σου, εκείνη θα παραμείνει μαζί σου, στη σκέψη σου, στην καθημερινότητά σου, στον τρόπο ζωής σου, στα λόγια σου, στη νοσταλγία σου»!

Έχουν περάσει ήδη είκοσι χρόνια αφότου επέστρεψα κι όμως ακόμη  συνεχίζω να την έχω στη σκέψη μου και στα όνειρά μου. Όλα αυτά έρχονται και σωριάζονται μπροστά μου σαν φωτογραφίες που αρνούνται να ξεθωριάσουν. Πώς γίνεται; Αδυνατώ να το εξηγήσω. Και γιατί άλλωστε; Κάπως έτσι εξήγησα το «γιατί» στο βιβλίο μου: «Γιατί κοιτάζοντας πίσω όλα αυτά τα χρόνια μού φαίνονται τα πιο ωραία! Γι’ αυτό θα την λατρεύω και θα τη μνημονεύω εσαεί, είτε αυθόρμητα είτε –το πιθανότερο– νοσταλγώντας την! Επειδή υπήρξε και επειδή η ξενιτιά την έκανε δεύτερη πατρίδα μου.