Αυτό που με θλίβει
τούτη την άνοιξη είναι που μας απαρνήθηκαν οι παπαρούνες… Δε φύτρωσαν φέτος και
το ανοιξιάτικο χαλί έμεινε ορφανό από το κόκκινό τους...
Τη θέση τους πήραν οι
κίτρινες μαργαρίτες! Ανθεμίδες λένε είναι το ελληνικό τους όνομα… Έκαναν αυθαίρετη
κατάληψη χώρων που δεν τους ανήκουν… Γενικά φέτος κυριαρχεί το κίτρινο χρώμα…
Είναι και τούτα, που
με το φανταχτερό τους χρώμα επιβάλλονται, δίχως να δίνουν σημασία στα ξερά
γειτονόπουλά τους.
Να κι ένα ολομόναχο,
ορφανό και παραπονιάρικο. Βρήκε να φυτρώσει σε μια σχισμή του τσιμέντου. Κι
είναι όμορφο! Να μη το ματιάσω…
Στιχομυθία
- Μα καλά, ούζο εκεί στο
Νότο, βρε Στράτο;
- Έλα μου ντε…
..κίτρινο......μωβ.......και οι διακεκομμένες λέξεις πίσω απ το ούζο........
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω αν σ' εσάς εκεί πάνω λείπει όσο εδώ το κόκκινο...
Διαγραφή"Διακεκομμένες λέξεις"... αυτό δεν το καταλαβαίνω. Μήπως εννοείς τον τίτλο της εφημερίδας;
Ακριβώς!τον τίτλο της εφημερίδας: θεία-βοή-.................
Διαγραφήακόμα είναι...σχετικά νωρίς εδώ!σε μιά βδομάδα, ίσως.
Ναι, τα ποτήρια εμπόδιζαν τον τίτλο... Ούζο, μεζέ και εφημερίδα...
Διαγραφήκι ομως η ανοιξη εχει παντα μια θλιψη που ισως να ειναι και αγωνια, του αν θα μπορεσεις να τη ζησεις οπως θελεις ολη αυτη την αναγεννηση και την ομορφια.. ή του αν θα εισαι ''εδω'' οσο πρεπει να εισαι.. φοβουμενος οτι το μυαλο θα τρεχει αριστερα και δεξια.. και τσουπ να 'σου χωρις να καταλαβεις καλοκαιρι ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήτο προσεξα κι εγω αυτο το κιτρινο που περιγραφεις στη φετεινη ανοιξη αλλα ειδα και παπαρουνες την προηγουμενη εβδομαδα σε ενα ταξιδακι μου στη χαλκιδικη
οσο για το ουζακι ή το τσιπουρακι σιγουρα παει με ολα τα χρωματα και ολα τα αρωματα των λουλουδιων
Μα ύστερα από αυτόν τον χειμώνα, είναι κρίμα άλλα συναισθήματα να μας στερήσουν, τουλάχιστον, την απόλαυση της άνοιξης, ❤μου, το μυαλό πάντα θα ταξιδεύει. Πάντως αυτή τη φορά η διαδρομή προς το καλοκαίρι περνά δια μέσου της άνοιξης… άλλες φορές μας πήγαινε κατ’ ευθείαν.
ΔιαγραφήΠερπατώ πολύ στις πλαγιές του Υμηττού κι ενώ άλλα χρόνια ήταν στρωμένα μεγάλα κομμάτια με παπαρούνες, φέτος αυτό που περισσεύει εμφανώς είναι το κίτρινο των «ανθεμίδων»… Το πρόσεξα και στο ταξίδι μου από Αθήνα προς Καλαμάτα, ότι σπανίζουν πολύ. Ίσως δεν τις άφησε ο χειμώνας…
Παρότι κατάγομαι από τη Λέσβο του ούζου, σ’ ένα διάλειμμα του περιπάτου μου, το δοκίμασα κι εδώ στα νότια μέρη.
Εύχομαι να περνάς όμορφα στην ωραία πόλη σου!
"Για δες καιρό που διάλεξε
ΑπάντησηΔιαγραφήο Χάρος να με πάρει
τώρα π'ανθίζουν τα κλαδιά
και βγάζει η Γη χορτάρι"
Αυτό το πονεμένο τετράστιχο του Διάκου πλημμύρησε το μέσα μου καθώς αντίκρυσα τις ζωγραφιές των λουλουδιών σου καλέ μου φίλε Στράτο και σχιστήκανε τα σωθικά μου. . .
Λες ρε φίλε να κρυφτήκανε οι παπαρούνες απ' τον καϋμό τους για τα δεινά που τραβά η μάνα μας η Γη και να βγήκανε οι Ανθέμιιδες και τ'Αγριολούλουδα να κλάψουνε τον πόνο τους μαζί μας;;;
Δεν ξέρω μ' έπιασε ένα παραπονιάρικο μεράκι γιατί έτυχε να πίνω και του λόγου μου ένα ουζάκι όταν αντίκρυσα τις ζωγραφιές σου και θαρρώ θα πιώ ακόμα μερικά για ν' αφήσουν τα δάκρυα να κυλίσουν και να ξεπλύνουν τον πόνο. . .
Ξέρεις να κεντάς τις καρδιές εσύ φίλε μου!. . .
Νοσταλγός και πονεμένος
δημήτρης
Αν έλειπε, για την περίσταση τουλάχιστον, αυτή η αποτρόπαια λέξη… από το τετράστιχο, Δημήτρη μου, θα το επικροτούσα.
ΔιαγραφήΔεν νομίζω πως η φύση παίρνει μέρος στα ανθρώπινα δεινά, είναι σοφή, μας προσφέρει τόσα που εμείς –μέσα στην καθημερινότητά μας– τα απαξιώνουμε, τα προσπερνάμε και συχνά τα καταστρέφουμε. Κι εκείνη ευσπλαχνικά συνεχίζει…
Τα ωραία πνεύματα, βλέπεις καλέ μου φίλε, συναντιούνται ακόμη και στις στιγμές του ούζου. Μόνο που με στεναχωρείς γιατί δεν θέλω να είμαι ο αίτιος της όποιας συγκίνησης. Αν όμως τα δάκρυα έχουν τη δυνατότητα να ξεπλένουν πίκρα και πόνο… ε, τότε κάποιες φορές ας τ’ αφήνουμε να τρέχουν.
Θα δούμε πότε θα καταφέρω να κεντήσω τη δική μου καρδιά.
Με τα φιλικότατα των συναισθημάτων μου!
Γειά σου καλέ μου φίλε,
ΔιαγραφήΣήμερα του Αη Γιώργη Χρόνια Πολλά στους Γιώργηδες και σε μας η Ευλογιά του.
Τα δάκρυα κατωρθώνουν τα πάντα οχι μόνον γιατί αντιπροσωπεύουν το κάθε συναίσθημα που φωλιάζει στην άβυσο της ανθρώπινης ψυχής αλλά έχουν και την ικανότητα να το αναβλύζουν από τα βαθυμύχια της! . . .
Το τετράστιχο του Διάκου μπορεί να περικλύει την αποτροπαία λέξη...αλλά εκδηλώνει και την λατρεία μας για την φὐση! . . .
Η φύση μπορεί να μην παίρνει μέρος άμεσα στα ανθρώπινα δεινά αλλά εμμέσως και πολλάκις άμεσα έχει τεραστία επιρροή στα συναισθηματά μας και στις εκδηλώσεις της καθημερινότητας του βίου μας, στο σημείον που δύναται να αλλάξει κι' αυτή ακόμα την ζωή μας! . . .
Αχ! Φουρτουνιασμένη θάλασσα
πόσες ψυχές μας έκλεψες
στην μανιασμένη φύση σου
και στ' άγρια στοιχειά σου! . . .ένα τετράστιχο απο την συλλογή μου
1) "Εφυγες και κλαίει ο άνεμος το κύμα, κλαίνε τ' άστρα κι' η νυχτιά
κλαίει η μάνα μου στο μνήμα κλαίει, κλαίει κι'η Παναγιά. . . . . "
2) "Σαν κι' απόψε το Φεγγάρι πάλι ασήμωνε την Λεύκα
και ο μπάτης εψυθίριζε στα Πεύκα σ' αγαπὠ . . . ."
Γράφω αυτά τα δυό τετράστιχα από τραγούδια δύο διαφορετικών εποχών διότι δεικνύουν πόσο η φύση σαν μια περικοκλάδα είναι περιτυλιγμένη στην ζωή μας. Την αναφέρουμε πιθανώς σε κάθε τραγούδι βγαλμένο απ' την ανθρώπινη ψυχή.
Είμαι βέβαιος ότι το πρώτο τραγούδι το γνωρίζεις γιατί είναι του καιρού σου γραμμένο από τον πολύ Μ Θεοδωράκη. Το άλλο δεν το ξέρεις γιατί είναι προπολεμικό. Μακάρι κάποια ώρα να τα τραγουδίσουμε μαζί παρέα με το ούζο και τις λιχουδιές της ζωγραφιάς που έβαλες και μας κεντρίζει το καρδιοφύλι..."Το κλαίει η μάνα μου και Παναγιά" πολλές φορές το τραγουδώ ολομόναχος στην μνήμη αγαπημένων ψυχών. . .
Η καρδιά ΣΟΥ έχει ήδη κεντηθεί πολλές φορές και ας μην το γνωρίζεις. . .
Υγεία, Αγάπη,
Ο μακρινός σου φίλος
Χρόνια Πολλά στους Γιώργηδες, Δημήτρη!
ΔιαγραφήΑναμφίβολα η φύση επιδρά στη διάθεσή μας, όσο και να θέλεις δεν θα μπορούσες να αισθάνεσαι το ίδιο σ’ ένα ξεροβόρι όσο σε μια καταπράσινη πλαγιά ή στο άρωμα των νεραντζανθιών… Τι να προσθέσω για τη θάλασσα όταν τη θάλασσα την έχουμε μέσα μας.
Φυσικά και γνωρίζω το πρώτο τραγούδι του Μίκη και αγνοώ το δεύτερο, αλλά να που το έμαθα από σένα. Όλο και κάτι μαθαίνεις…
Αναπολώ τη στιγμή που η μοίρα μας τολμήσει να αποφασίσει μια συνάντησή μας και τότε η ανταμοιβή, εκτός της αγκαλιάς θα είναι και μια τραγουδιστική σου αφιέρωση.
Μέχρι τότε να είσαι καλά, φίλε μου!
Παπαρούνες κόκκινες, παλιά ήταν και κάπιες Μωβ, έχω χρόνια να δω τα φιόρα έτσι όπως τα πεφιγράφεις φίλε μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς εδώ δεν φυτρόνουν παπαρούνες...
όμως θα μου άρεσε ο μεζές με το ούζο προπαντός το σαλάμι του αέρος...
σήμερα έχουν αλλάξει τα πάντα ακόμα και η φύση...
χαιρετώ
Γαβριήλ
Φίλε μου Γάβο, οι μωβ που λες, μάλλον θα ήταν ανεμώνες. Οι παπαρούνες πάντα ήταν κόκκινες. Μόνο που φέτος δεν το αποφάσισαν ή μπορεί να μας τιμώρησαν...
ΔιαγραφήΠριν δυο χρόνια, συνόδεψα στο βράχο της Ακρόπολης μια παρέα φίλων από τη Βενεζουέλα. Ανεβαίνοντας, λοιπόν, υπήρχαν χιλιάδες παπαρούνες δίπλα μας. Τους είπα πως αυτά ήταν οι γνωστές, από το τραγούδι, Amapolas… έμειναν έκπληκτοι… γνώριζαν τη λέξη αλλά δεν είχαν ξαναδεί. Θα μου μείνει αξέχαστο. Αφορμή μ’ αυτό που μου γράφεις ότι εκεί δεν φυτρώνουν παπαρούνες.
Φυσικά κι αυτός ήταν ένας πρόχειρος μεζές ούζου, χτες στο λιμάνι της Καλαμάτας που στάθηκα να ξαποστάσω μετά το περπάτημα.
Να ‘σαι καλά φίλε μου!
Ίσως μου πείτε πως έχω παραισθήσεις. Ε, και; Οι καταλήψεις έχουν γίνει κολλητικές από χρόνια, τα παραγκωνισμένα αγριολούλουδα σβύνουν προτού προλάβουν ν' ανθίσουν, χεράκια ακρωτηριάζονται προτού γνωρίσουν τον προορισμό τους, το μαβί χρώμα της θάλασσας καταπίνει τους " εξαθλιωμένους" όχι του Ουγκώ, αλλά της γης, το κίτρινο και η φωτιά, πουλάνε τρέλλα στους ανίδεους.. τα κόκκινα και οι ευφορίες σεργιανίζουν στον Ουρανό, το μαύρο και η θλίψη είναι το λίφτινγκ του καιρού μας, καρδιά ξερρίζωσε τον πόνο και βάλε το άσπρο της χαράς για να ντυθείς νυφούλα, ο Ρωμαίος σε περιμένει...Το πράσινο, τα λουλούδια, είναι εικόνα της φύσης. Δεν κολλάει με αυτή της κόλασης στην καθημερινή ζωή.. Ε, και; Λεπτομέρειες θα μου πείτε. Ε, ναι, Αυτές οι λεπτομέρειες, ίσως μας σώσουν. Πως; Δεν ξέρω..Ίσως γιατί είναι από άλλο πλανήτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, καλή μου Βάνα, δεν είναι παραισθήσεις σου· ξέσπασμα είναι νομίζω.
ΔιαγραφήΕίσαι επηρεασμένη –και σωστά– με όσα συμβαίνουν γύρω μας… Το βρίσκω άκρως ποιητικό και φιλοσοφημένο!
Άφησες νε ξεχυθεί η σκέψη σου και με βρίσκουν σύμφωνο πως ναι…«Λεπτομέρειες»… που «ίσως μας σώσουν»!
Σ’ ευχαριστώ για τα ωραία σου λόγια. Το εκτιμώ ιδιαίτερα.
Με τους χαιρετισμούς και την αγάπη μου!
Ίσως φταίει το ότι είχαμε νωρίς Πάσχα φέτος, και είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε τις αιμάτινες σταγόνες τη Μεγάλη Παρασκευή. Είδα την πρώτη μοναχική παπαρούνα το Μέγα Σάββατο, και μετά από μερικές μέρες είδα κάπου τρεις μαζεμένες. Από τότε όλο και πυκνώνουν. Δεν έχω καμιά αντίρρηση και για τις κίτρινες μαργαρίτες, και για τις μωβ κουτσουπιές, γλισσίνες, πασχαλιές και όσα άλλα ομορφαίνουν το μάτι μας αυτό τον καιρό. Και σκέφτομαι τον λόγο του Χριστού, ότι ούτε ο Σολομών με όλη του τη μεγαλοπρέπεια δεν ντυνόταν όπως ένα αγριολούλουδο. Καλή μέρα και ανθοστόλιστη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν νομίζω, κύριε Παπαγιάννη, πως η φύση συμβαδίζει με το Πάσχα μας… Μάλλον δεν θα είναι η χρονιά τους.
ΔιαγραφήΜοναχικές και κάπου λίγες βρίσκεις αλλά, έτσι κι αλλιώς, σπανίζουν. Άλλες χρονιές βαφόταν στο κόκκινο οι πλαγιές και τα κτήματα.
Βέβαια όλος αυτός ο συνδυασμός χρωμάτων, οπωσδήποτε ομορφαίνουν τη ματιά μας.
Όσο γι’ αυτόν το λόγο του Χριστού που αναφέρετε ομολογώ πως δεν τον γνώριζα. Τον κρατάω…
Καλή σας μέρα!
Στην επί του όρους ομιλία, κατά Ματθαίον κεφ. 6, στίχος 29.
ΔιαγραφήΣας υπερευχαριστώ! Το σημειώνω. Μου άρεσε!
ΔιαγραφήΚαλό απόγευμα!
Καλημέρα Στράτο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα που το διαβάζω, να σου πω ότι για τις παπαρούνες, συμπτωματικά το διαπίστωσα την Κυριακή σε μια εκδρομή μας, όντως σχεδόν δεν υπάρχουν... που και που βλέπεις κάποιες μεμονομένες. Έχεις δίκιο λοιπόν.
Κι αν επιτρέπεται, όταν λες "Νότο" τι εννοείς; Που ταξιδεύεις και τα πίνεις;
Μα κι εμένα, Ελεωνόρα, με εξέπληξε το γεγονός ότι ενώ έχει γεμίσει ο κόσμος κίτρινες μαργαρίτες, οι παπαρούνες απουσιάζουν. Ναι, μεμονομένες υπάρχουν αλλά λίγες.
ΔιαγραφήΝότο εννοώ την πόλη της Καλαμάτας όπου θα βρίσκομαι για μια εβδομάδα με χρέη παππού...
Να περνάς καλά, αγαπητή μου φίλη!
Για πέρνα απ' το νησί σου, να δεις πόσες παπαρούνες έχουν ανθίσει!!!!! Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω, Δώρα, όπως έγραψα πιο πάνω, τουλάχιστον στην Αττική και σε όλη τη διαδρομή που διέσχισα την Πελοπόννησο λάμπουν δια της απουσίας τους...
ΔιαγραφήΓι' αυτό και η λεπτομέρεια...
Καλημέρα και χαιρετισμούς στον τόπο μου!
Ύστερα από όλα αυτά τα όμορφα και ποιητικά λόγια που διάβασα, αισθάνομαι οτι θα είμαι ο μίζερος της παρέας γιατί δεν έχω κάτι καλό να πω. Εσείς μιλάτε για άνοιξη με λίγες η με χωρίς παπαρούνες η κι ακόμα χωρίς κανέναν κούκο κι εμείς εδώ δεν μιλάμε καθόλου για άνοιξη. Αυτή η εποχή μας λείπει. Τις περισσότερες φορές είναι όλο βροχές. Μέχρι την περασμένη εβδομάδα, άναβε η ( αυτόματη ) ζέστη στο σπίτι γιατί τη νύχτα έπεφτε η θερμοκρασία. Το Πάσχα δε, ψήσαμε το αρνάκι δίπλα στο χιόνι. Το μερίασαμε, για να βάλουμε τις καρέκλες
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαστε τυχεροί που έχετε άνοιξη έστω και χωρίς παπαρούνες. Ας είχαμε κι εμείς κάποιο λουλουδάκι ανθισμένο, που ούτε έχουν μπουμπουκιάσει ακόμα.
Όταν σε βγάλουν τα βήματά σου Στράτο πάλι νότια προς την Καλαμάτα, πετάξου δίπλα στη Σπάρτη, έχουμε κι εμείς ούζο κι αν πας στο Γύθειο, συνοδεύεται πάντα με χταποδάκι στα κάρβουνα. Στη Σπάρτη θα νιώσεις άλλος άνθρωπος. Ο Ταΰγετος με θυμάρι και τσάι, τα ελαιοπερίβολα γεμάτα με ασπρολούλουδα, κίτρινα, παπαρούνες και χαμομήλι. Χαμομήλι να το κόβεις με το δρεπάνι, οι μπαξέδες με τις πορτοκαλιές, οι δρόμοι με τις νεραντζιές και οι αυλές με κάποια πορτοκαλιά η λεμονιά. Μοσχοβολάει όλη η Σπάρτη. Βάλε ένα ουζάκι, τράβα μια γουλιά, κλείσε τα μάτια και φαντάσου τα όλα αυτά ανθισμένα και μυρωδάτα. Εκεί να δεις χρώματα κι αρώματα.
Και κάτι άσχετο τώρα.
Την ερχόμενη Κυριακή 26 Απριλίου, έχουμε εδώ στη Βοστώνη την παρέλαση για την 25η Μαρτίου. Είναι πάντα αργά λόγω καιρού. Ζητήσαμε από την Ελλάδα να στείλει να ένα τμήμα Ευζώνων να παρελάσει. Μας είπαν ΟΧΙ γιατί στοιχίζουν πολλά. Έτσι κι εμείς φτιάξαμε τους δικούς μας Τσολιάδες. Παρακολούθησε τις ειδήσεις την Κυριακή το βράδυ ( πιστεύω να δείξουν κάτι ). Οι Τσολιάδες που θα δεις είναι Ελληνοαμερικανάκια, γεννημένα εδώ, μερικά μιλούν σπαστά Ελληνικά, άλλα καθόλου.
Μωρέ σάμπως είχε δίκιο ο Καζαντζίδης που τραγούδαγε...Στα ξένα είμαι Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος.
Γεια χαρά.
Καλημέρα Γιώργο,
ΔιαγραφήΔιαφωνώ κάθετα μαζί σου διότι δεν σε θεωρώ «μίζερο», ούτε εσένα ούτε κάποιον άλλο, όλοι έχουμε το στυλ μας να γράφουμε. Όλοι είναι δεκτοί κι όπως είπε κάποιος: Όλοι οι καλοί χωράνε!
Λοιπόν, Γιώργο, αν και σου έστειλα ευχές, δέξου τες κι από εδώ: Πολύχρονος! Γερός, δυνατός και Έλληνας όπως είσαι!
Μην απελπίζεσαι, ξέρει η Άνοιξη θα περάσει κι από ‘κει και θα σας αφήσει τις ομορφιές της, μόλις της δώσει χώρο ο χειμώνας. Τη διαδρομή που μου προτείνεις, την έκανα πριν λίγα χρόνια, αλλά από Σπάρτη προς Καλαμάτα. Πήρα το ανέβασμα του Ταΰγετου με την επιβεβλημένη στάση στο Μυστρά και ομολογώ με ενθουσίασε η διαδρομή! Η κατάβαση με απογοήτευσε διότι ήταν η εποχή με τις πυρκαγιές… κι έκαιγε όλη αυτή η πλευρά του βουνού, έτσι μου έμεινε το τραύμα… Αλλά κάποια στιγμή θα το αποφασίσω για να δοκιμάσω το ούζο.
Τώρα στην επέτειο, δεν πειράζει με ευζωνάκια από εκεί, θα αισθάνεστε καλύτερα και θα τα καμαρώνετε πιότερο. Εύχομαι να το ζήσετε όπως καλύτερα γίνεται.
Σ’ ευχαριστώ για το πέρασμα και για όλα όσα κατάθεσες εδώ.
Και πάλι Χρόνια Πολλά!!!
Νομίζω πως οι παπαρούνες θαργήσουν λιγάκι φέτος,αλλά σίγουρα θα ανθίσουν και αυτές :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαιρού επιτρέποντος...
Καλώς σε βρίσκω και πάλι εδώ, Ντίνα μου!
ΔιαγραφήΤο ελπίζω,αν και είμαι της γνώμης ότι ήδη θα έπρεπε να υπάρχουν και να μας προκαλούν.
Ο καιρός, από εδώ και 'μπρος δεν θα έχει πισωγυρίσματα.