Τι
να γράψεις και πώς να περιγράψεις τις χιλιάδες συγκλονιστικές εικόνες που
ξετυλίγονται ολημερίς μπροστά σου κι αναρωτιέσαι: Αυτή είναι η Ευρώπη μας;
Αυτός ο πολιτισμός της; Δεν μεταφέρονται εύκολα όλα αυτά στο χαρτί ή εδώ στην οθόνη.
Είδα και έζησα από κοντά το νησί της
Λέσβου σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Είδα δεκάδες πλαστικές βάρκες να
καταφθάνουν καθημερινά στις ακρογιαλιές (στις βορειοανατολικές κυρίως)
φορτωμένες με πρόσφυγες. Είδα χιλιάδες απ’ αυτούς, κι ανάμεσά τους μανάδες με
μικρά μωράκια, να περπατάνε κατά μήκος της κεντρικής οδικής αρτηρίας του
νησιού, μέσα στον ήλιο, με την έκδηλη –κι άλλοτε σιωπηρή– χαρά της σωτηρίας, με προορισμό το
λιμάνι της Μυτιλήνης. Το οποίο είχε μετατραπεί σ’ ένα τεράστιο καταυλισμό, σε
μια αποθήκη ανθρώπινων ψυχών.
Είδα εξαθλιωμένους ανθρώπους,
ταλαιπωρημένους και εξουθενωμένους, με το χαμένο βλέμμα μιας άγνωστης ζωής
μπροστά τους. Ανθρώπους-θύματα ενός πολέμου που τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν
πατρίδα, σπίτια, συγγενείς, τα χώματα που γεννήθηκαν, για να επιβιώσουν –πλάθοντας όνειρα– ανάμεσα σε βόμβες και σφαίρες, σε
απελπισία και απόγνωση. Απόγνωση τέτοια ώστε ν’ αποφασίσουν να πάρουν το μεγάλο
ταξίδι της ελπίδας, της διαφυγής, της ζωής.
Είδα πως άφηναν τη ματιά
τους να κοιτάζει πίσω κι ας προχωρούσαν βλέποντας μπροστά το τι τους περιμένει…
Μαζί τους περπατούσε και η σιωπή από τα ερημωμένα χωριά τους και οι ψυχές απ’
τους άδικους θανάτους. Μπορεί να λαχταράνε ό,τι άφησαν πίσω που… ίσως κάποια
στιγμή τα ξαναδούν… Όνειρα…
Είδα χιλιάδες απελπισμένους στο
λιμάνι της Μυτιλήνης να περιμένουν μέσα στη μιζέρια και τη βρώμα. Η κατάσταση
και η ιδίως η ματιά τους σε ντροπιάζει. Τα βάζεις με τον εαυτό σου. Είναι
εικόνες που σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Είναι η ανικανότητα να κάνεις κάτι για
αυτό. Είναι τα ανάμικτα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα σου. Είναι η
ανεπάρκεια του κράτους και η ασυνεννοησία μεταξύ των υπευθύνων μεταφέροντας
έτσι στους κατοίκους ένα βάρος που δεν τους αναλογεί.
Ωστόσο, οι φροντίδες των ντόπιων και
των αρχών δεν επαρκούν για ένα τόσο μεγάλο και επείγον πρόβλημα. Χρειάζεται,
ιδίως, ανθρωπιστική συμπεριφορά γι’ αυτούς τους ταλαίπωρους ανθρώπους που ψάχνουν απεγνωσμένα μια θέση γι’ αυτούς και
τα παιδιά τους. Το όνειρο της Ευρώπης.
Οι
φωτοσυνθέσεις περιέχουν και φωτογραφίες του Δημ. Φωτίου
ΟΔΥΝΗΡΟΝ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑιτία για πολλές σκέψεις, Δημήτρη μου...
ΔιαγραφήΔε χαίρομαι για τις εικόνες που είδες και περιγράφεις Στράτο. Είναι πολύ πικρές και θα πρέπει να μας ευαισθητοποιούν περισσότερο τους Ελληνες που έζησαν στο πετσί τους την προσφυγιά και τον ξεριζωμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να φτιάξουν τα πράγματα και να επιστρέψουν στις εστίες τους,αλλά ...δεν το νομίζω,όπως έγινε και με τους Ελληνες
Τα Νησιά μας φέτος γέμισαν κατατρεγμένους αντί τουρίστες.
Δεν αντέχεται αυτή η εικόνα που έζησες και μας περιέγραψες
Ευχόμενη καλλίτερες μέρες για όλους,σου εύχομαι Καλό Σ/κ!
Πώς να χαρεί κανείς, Χαρά μου, βλέποντας (ή μάλλον ζώντας τες από κοντά) αυτές τις αποτρόπαιες εικόνες που σε κάνουν να ντρέπεσαι για το ανθρώπινο είδος…
ΔιαγραφήΚαι μόνο γι’ αυτό που αναφέρεις ότι οι Έλληνες έζησαν στο πετσί τους την προσφυγιά και τον ξεριζωμό, θα έπρεπε να μην υπήρχε ούτε το ελάχιστο δείγμα ρατσισμού.
Μήνες τώρα, σε θάλασσες και σε στεριές δοκιμάζονται οι αξίες του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού. Και, διαπιστώνουμε πως το προσφυγικό θέμα, εξελίσσεται σε όνειδος της Ευρώπης.
Κρίμα!
......και νάταν μόνο η Λέσβος..........
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν αντιλέγω, Βαρβάρα, απλά ανέφερα αυτά που είδα και... έζησα στη Λέσβο.
ΔιαγραφήΤο προσφυγικό ρεύμα, αποτέλεσμα της σύγκρουσης συμφερόντων ανάμεσα σε ανατολή και δύση, ή ανάμεσα σε Δεξιά κι Αριστερά εξωθούν τον εμφύλιο, αδελφός εναντίον αδελφού, οι φάλσες φρούδες, υποσχέσεις των επιτήδειων για μια γη της επαγγελίας εξογκώνουν το ανθρώπινο κύμα με τα γνωστά αποτελέσματα πνιγμένα παιδάκια και όχι μόνο αλλά ταλαιπωρούντε βασανίζοντε αθώοι ανθρώποι, και το χειρότερο απ όλα να πιστευουν ότι υπάρχει μαι γη της επαγγελίας που θα τους δεχθεί με ανοιχτάς αγκάλας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς Θυμηθούμε τον δικό μας εμφύλιο, πόσοι και ποσοι άνθρωποι αναγκάστηκαν να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς; πόσα παιδάκια Ελληνόπουλα πήγαν στις ανατολικές χώρες, χιλιάδες. (Παιδομάζωμα) εποχή εμφυλίου.
Ποιος πολεμούσε τα συμφέροντα της Δεξιάς παράταξης εναντίων της Αριστερής, που από πίσω τους παιζόταν ολόκληρα έθνη, η δύση εναντίων της Ανατολής, όπως και σήμερα, ποιοι πλήρωσαν τα σπασμένα οι τότε Έλληνες, σήμερα οι Σύριοι κλπ...
χαιρετώ
Γάβο
Και βέβαια, φίλε Γάβο, όλα αυτά είναι επακόλουθα των πολέμων (εμφύλιων ή μη…) κάνοντας τους άμοιρους αυτούς ανθρώπους να ψάχνουν μια «γη της επαγγελίας» που βέβαια δεν είναι πλέον όπως παλιά η Ελλάδα. Απλά η Ελλάδα είναι το «πέρασμα» προς τον προορισμό τους.
ΔιαγραφήΑυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πως κάποιοι (ευτυχώς λίγοι) ξέχασαν τους πρόσφυγες παππούδες τους και καταβάλλονται από έναν ανεξήγητο ρατσισμό.
Ποια συμφέροντα παίζονται, τώρα, πίσω απ’ όλα αυτά είναι γνωστά, υπερδυνάμεις γαρ…
Καλή εβδομάδα φίλε μου!
Πολύ ωραίο το άρθρο σου Στράτο, σε σωστή πολιτικά βάση. Έκλαψα όπως κλαίω κάθε μέρα με όλα αυτά τα παιδάκια και τους νέους που ψάχνουν να σώσουν τη ζωή τους. Χθες πάλι πνήγικαν 34 στο Αγαθονήσι, 4 στη Σάμο, 5 στη Μυτιλήνη και πόσοι ακόμα; Για τα κέρδη των πολυεθνικών. Το νησί μας, είναι νησι προσφύγων και μεταναστών. Εγώ είμαι κόρη πρόσφυγα. Πού βρέθηκαν τόσοι φασίστες και ΧΑυγίτες; Αναρρωτιέμαι πραγματικά.
ΔιαγραφήΌταν ξεχνάμε τη δικιά μας προσφυγιά, τότε τι περιμένεις… 93 χρόνια μετά τυχαίνει ξανά το νησί μας να γίνει πέρασμα.
ΔιαγραφήΘα πρέπει η Ευρώπη, επιτέλους, να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν.
Ξέχασα να σου πω για τις υπέροχες φωτογραφίες σου. Όταν έρθω θα μου τυπώσεις και για μένα. Συζχαρητήρια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ, Δώρα. Βεβαίως και θα σου χαρίσω όποιες επιθυμείς.
ΔιαγραφήΜια ερώτηση: Εκείνο το απόβραδο στην ταράτσα σου με την παρέα και τα θαυμάσια εδέσματα, ο Δημήτρης έβγαλε κάποιες φωτογραφίες το ηλιοβασίλεμα. θα ήθελα πολύ να δω μερικές. Αν έχεις κάποια σε παρακαλώ στείλε μου.
Έβγαλε πάρα πολλές, αλλά δεν μου έστειλε καμία δυστυχώς.
ΑπάντησηΔιαγραφή