Σαν σήμερα Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2006 άρχισε δειλά μια διαδρομή παρουσίας μέσα από το ιστολόγιο Μηθυμναίος. Η γωνιά της προσωπικής μου δημοσιότητας.
Σήμερα 19 Νοεμβρίου και πάλι τυχαίνει Κυριακή, συμπληρώνει 17 ολόκληρα χρόνια ύπαρξης. Σαν ταινία σε slow
motion περνάν τώρα από τα μάτια
μου. Τα βλέπω όλα να περνάν τρέχοντας, όπως και η
ίδια η ζωή. Άντε ένας ακόμη χρόνος και ενηλικιώθηκε!
Κάνοντας μια αναδρομή σ’ όλα αυτά τα χρόνια, κοιτούσα αναρτήσεις,
φωτογραφίες, σχόλια, παρατηρήσεις και συγχρόνως θυμήθηκα όλους όσους βρέθηκαν
να σεργιανούν μαζί μου σ’ αυτή τη «μπλογκογειτονιά». Διαπίστωσα με χαρά και
συγκίνηση ότι ήταν πολλοί αυτοί που πέρασαν κάποια στιγμή από εκεί. Μένω και με
την απορία: πώς έδεσαν έτσι τόσοι άνθρωποι που πριν δεν υπήρχαν. Αλήθεια πώς τα
καταφέρναμε;…
Εκεί ανάμεσα στις καθημερινές αναρτήσεις διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας, γνωριστήκαμε,
συνδεθήκαμε, συζητήσαμε, σχεδόν «συγγενέψαμε»… κάποτε χαθήκαμε, ξαναβρεθήκαμε
και με άλλα τέτοια διάφορα βλέπαμε να περνάνε τα χρόνια. Όπως και η ηλικία μας.
Ομολογώ –ύστερα από τόσα χρόνια– ότι η γεύση που μου έμεινε απ’ όλο αυτό το ταξίδι, είχε δόσεις ανείπωτης
χαράς και γλύκας σε φάσεις επιτυχίας, αλλά και πίκρας στις απογοητεύσεις, έτσι γίνεται ως συνήθως, δεν γίνονται όλα τέλεια όπως θα θέλαμε.
Ωστόσο σήμερα, παρόλη την
γενική «παρακμή», ας παραμερίσουμε την όποια εξέλιξη της κατάστασης κι ας
κρατήσουμε μέσα μας εκείνο το ανεκτίμητο «κάτι» που τότε μας κατείχε. Τέλος,
παρ’ όλα όσα, είμαστε ακόμη εδώ στη σκηνή και μας αντέχει το σχοινί. Έχουμε
γενέθλια!
Για όλο αυτό το σχεδόν καθημερινό ταξίδι μας, μόνο αγάπη και ευγνωμοσύνη έχω στην καρδιά μου για όλους σας μαζί και για έναν προς έναν. Και βέβαια οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλη την αγάπη και εκτίμηση που εισέπραξα σ' αυτά τα δεκαεφτά χρόνια μαζί σας! Είναι κάτι που ο κάθε άνθρωπος το έχει ανάγκη.
Πω πω Στράτο, 17 ολόκληρα χρόνια, είναι πάρα πολλά, μια ζωή, σωστά; Κρατάμε τα καλά και τα θετικά κι αυτά που μας έσπρωξαν να πάμε παρακάτω. Και το blog από μόνο του σαν δημιουργία και σαν καθημερινή καταγραφή είναι ένα βήμα παρακάτω. Δεν μπορούμε πια ούτε να αναλογιστούμε το πώς θα είμασταν σήμερα χωρίς την εποικοδομητική κοινωνικότητα του διαδικτύου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά χαίρομαι ιδιαίτερα που σε συνάντησα διαδικτυακέ μου φίλε, είσαι από τους ανθρώπους τους μεταξωτούς, που έχουν βάθος συναισθημάτων και δεν φοβούνται να το εκφράσουν.
Εύχομαι και σε άλλα τόσα όμορφα χρόνια, κι άλλα τόσα, κι άλλα, κι άλλα
Εύχομαι τα καλύτερα γιατί τα αξίζεις
metofeggariagalia :)
Απίστευτο φαντάζει, Στέλλα μου αγαπημένη, κι όμως ναι, πέρασαν σαν νεράκι τα 17 χρόνια. Η δική μου ευχή είναι να 'μαστε καλά να σμίγουμε. Να κοινωνούμε συναισθήματα και να λυτρωνόμαστε. Να μεθάμε πάντα απ’ το ίδιο κρασί!
ΔιαγραφήΔεν αμφιβάλω καθόλου πως μέσα από τα blog μας φτιάξαμε φιλίες, γνωριμίες και χίλια δυο άλλα.
Τώρα για τα καλά σου λόγια, την αγάπη, τα παινέματα και κυρίως την βαθιά εκτίμηση, που για μια ακόμα φορά εισπράττω φίλη μου, σ’ ευχαριστώ πολύ!
Είμαι καλότυχος που γνωρίζω όλες τις διαστάσεις της αγάπης σου, φίλη της καρδιάς μου!
Στράτο, διαδικτυακά είσαι ένα χρόνο μεγαλύτερός μου. Χαίρομαι που φθάσαμε να γνωριστούμε και εκ του σύνεγγυς. Εύχομαι χρόνια πολλά σε σένα και στο ιστολόγιο, καλή συνέχεια στις αναζητήσεις σου και πάντα ενδιαφέρουσες και ζωντανές παρουσίες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είμαι περήφανος που σε περνάω ένα χρόνο; Ας είναι, μόνο που με δυσκολεύει αυτή η ανωνυμία σου… Είμαστε και γνωστοί «εκ του σύνεγγυς».
ΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ για τις ευχές σου και να σαι καλά!
Δεν ξέρω γιατί δεν βγήκε το όνομα. Και πάλι ευχές! Αντώνης Παπαγιάννης
ΔιαγραφήΓια λίγο, πέρασε από το νου μου ότι μπορούσε να ήταν ο αγαπητός μου γιατρός εκ Θεσσαλονίκης, ωστόσο δίστασα... Ευχαριστώ θερμά!
ΔιαγραφήΣτράτο αγαπητέ φίλε, να ευχηθώ με την καρδιά μου, χρόνια πολλά στο έξοχο δικτυακό σου σπιτικό. Ξέρεις ότι το ακολουθώ πάντα με χαρά, σεβασμό, έχοντας πολλά να εισπράξω από τις δημοσιεύσεις σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις ευχές μου.
Αγαπητέ μου Γιάννη, σ’ ευχαριστώ πολύ! Το εκτιμώ πολύ! Η ευγνωμοσύνη μου είναι η ελάχιστη αντιμισθία που θα μπορούσα να σου ανταποδώσω.
ΔιαγραφήΝα ‘σαι καλά πάντα και να με μετράς στους φίλους σου.
Ν' αγαπάς αυτό που κάνεις και ν' αντέχεις να υπάρχεις μέσα στη "γενική παρακμή". Να ευχηθώ ολόψυχα καλή συνέχεια στην πορεία που χάραξες 17 χρόνια πριν. Πότε πέρασαν; Απωλέσαμε και την αίσθηση του χρόνου, μαζί με πολλά άλλα. Κι όμως, είναι στην πιο ωραία ηλικία του. Έχει τη γνώση, την εμπειρία, αλλά και το πείσμα να αντιστέκεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά, βρε Στρατή! Η παρουσία σου ξεχωρίζει κι έχει το προσωπικό σου στίγμα. Ευγένεια ψυχής, οξυδέρκεια και ευαίσθητη ματιά σ' ότι σε περιβάλλει.
Αγαπητή μου Μαρία, σ’ ευχαριστώ πολύ! Είναι μεγάλη τιμή για μένα τα ωραία, τα σημαντικά και μεγαλόψυχα λόγια σου για την ταπεινότητά μου. Είναι ζεστά όπως και η καρδιά σου. Σου είμαι ευγνώμων!
ΔιαγραφήΒλέπεις ότι «μέσα στη γενική παρακμή», όπως γράφεις, κάποιοι επιμένουμε –έστω και περιστασιακά– να εκφράζουμε –ο καθένας με τον δικό του τρόπο– τα συναισθήματά μας κι όσο αντέξουμε.
Είναι αλήθεια, πότε πέρασαν 17 ολόκληρα χρόνια… Κι όμως ναι.
Σ’ ευχαριστώ και πάλι και σου εύχομαι κάθε καλό!