Μεταπλάθοντας την ευαισθησία σε λέξεις…

Είναι στιγμές που νιώθω πόσο εξαρτημένος είμαι από τις λέξεις. Από κείνες που με τριγυρίζουν, με γοητεύουν, με βασανίζουν και… εν μέρει μου βάζουν δύσκολα. Το ίδιο μου συμβαίνει και με τις εικόνες, τις μουσικές, τους ήχους και τα συναισθήματα. Ως συνήθως δεν μ’ αφήνουν στην ησυχία μου.

Εστιάζω στα γραφόμενα ανθρώπων που εκτιμώ. Ακουμπάω στη γραφή τους τον δικό μου εαυτό. Ποθώ, όσο τίποτα, να σκύβω πάνω τους με προσοχή για να τρυγήσω... Διαβάζω τις λέξεις φωναχτά κι αυτές μου δίνουν τον ήχο τους και γίνομαι ο αντίλαλός τους. Τις σημειώνω, τις επεξεργάζομαι και τις τοποθετώ στα ράφια –στην πίσω αυλή της μνήμης. Ίσως και να μου χρειαστούν.

Λέξεις ετερόκλητες μεταξύ τους που, ωστόσο, χαρακτηρίζονται από μια συνέχεια. Ρέουν, η μια πίσω από την άλλη, κρατιούνται χέρι-χέρι αναζητούν παρέα, φίλους, συνομιλητές και αναγνώστες. Δένονται με τις ιστορίες των σαν ψηφίδες ενός μικρού μωσαϊκού. Μπερδεύονται γλυκά. Θέλουν να «κολλήσουν» στις κατάλληλες φράσεις για να περιγράψουν, να ξεχωρίσουν, να αναδειχτούν.

Ψάχνω, με συμπυκνωμένη πλέον η σκέψη μου, να δω πως γίνεται –εδώ είναι τα δύσκολα– να μεταπλάθω την ευαισθησία μου σε λέξεις. Να ταιριάζουν μ’ αυτήν. Παρότι τις περιβάλλω με μεγάλη αγάπη και ανεπιτήδευτο σεβασμό, φοβάμαι. Φοβάμαι, μήπως και μου γυρίσουν πεισματικά την πλάτη, μήπως αυτές που διάλεξα να μην μπορούν να αποδώσουν το συναίσθημα, να περιγράψουν το ποθούμενο.

Παίρνω φόρα και πάω να τις απλώσω επάνω στο χαρτί. Ήρθε η ώρα να «ντύσω» μ’ αυτές το γραφτό μου. Έχω κι άλλα να πω, μα νομίζω πως μάλλον φλυαρώ και σας κουράζω. Ελπίζω να μην μου λείψουν οι λέξεις που χρειάζονται για να «κουμπώσει» το κείμενο. Τ' αφήνω εδώ. Περαιτέρω περιγραφές περιττεύουν. 

Στράτος Δουκάκης