Με κάτι δικά μου σήμερα, μικρά κι ανθρώπινα…

Πολλές φορές αναρωτιέμαι: τί κάνουν οι άνθρωποι όταν στερεύουν ή ξεμένουν από λέξεις; Να σας πω εγώ, που το παθαίνω συχνά: Είναι απλό και δοκιμασμένο. Έχω επιλέξει τους δικούς μου προικισμένους γραφιάδες και εστιάζω στα γραφτά τους. Διαβάζω και μαθαίνω απ’ αυτά. Είναι άνθρωποι που θαυμάζω και εκτιμώ, που ξέρω ότι ξόδεψαν χρόνο, ζύμωσαν κι έπλασαν με οίστρο και τέχνη το δικό τους το λόγο. Στα ζόρια μου, βουτάω και ψάχνω μέσα στα «θερμοκήπιά» τους να βρω και να κορφολογήσω όσα με δυσκολεύουν…

Δεν υπερβάλω αν πω ότι τους έχω αγιοποιήσει κιόλας, δίνοντάς τους θέση στο εικονοστάσι μου και –με όσο σέβας και απόσταγμα ευλάβειας διαθέτω– τους ασπάζομαι και τους τιμώ. Κατά καιρούς μεταγγίζω γουλιές του «αγιασμού» τους, «υλικά» από λέξεις και φράσεις με «οσμήν ευωδίας πνευματικής», για τις ανάγκες μου σε στιγμές «ανομβρίας» στη δική μου πορεία γραφής. 

“Κρατιέμαι κι ακουμπώ στις λέξεις τους. Τεντώνω τον εαυτό μου μήπως και ψηλώσει πιο πολύ απ’ ό,τι είναι το ύψος μου. Ωστόσο, γνωρίζοντας που μπορώ να φτάσω, προσέχω”

Κρατιέμαι κι ακουμπώ στις λέξεις τους. Τεντώνω τον εαυτό μου μήπως και ψηλώσει πιο πολύ απ’ ό,τι είναι το ύψος μου. Ωστόσο, γνωρίζοντας που μπορώ να φτάσω, προσέχω. Ποτέ «δεν υψώνομαι παραπάνω απ’ όσο ο καπνός που βγαίνει από το θυμιατό μιας προσευχόμενης ανάγκης» που έλεγε η Δημουλά. Μήτε κι απ’ αυτό που έλεγε η Καρυστιάνη: «η δρασκελιά σου όχι πιο πέρα από τον ίσκιο σου. Αυτό είναι το μέτρο του καθενός». Και οι δυο λατρεμένες μου. 

Αν το καλοσκεφτείς, όλο αυτό δεν είναι χαμένος χρόνος ούτε άχρηστο ξόδεμα. Είναι η ροπή μου προς το καλύτερο. Και είναι για καλό. Αξιοποιώ φυσικά το χρόνο μου για να κάνω τον εαυτό μου καλύτερο. Αν γίνεται…