Ώρες μικρές, μεγάλες νύχτες

Διαχρονική υπόθεση. Να ξαποσταίνεις ανάμεσα σε μουσικές και βιβλία. Κι εν τω μεταξύ να νοιάζεσαι μη και δραπετεύσουν οι στιγμές που κυριεύουν το νου και ξεστρατίσουν οι μνήμες. Αφήνεις ακόμη και τη σκόνη που ’ναι καθισμένη πάνω τους, χρόνια τώρα, να παραμένει εκεί, δίχως καν να σ’ ενοχλεί. 

Κοντεύουν μεσάνυχτα. Κοντεύουν κι οι μικρές ώρες που πάντα φέρνουν μεγάλες νύχτες. Και η κασέτα γυρίζει. Τραγούδια σε κασέτες γραμμένα. Τραγούδια το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο. Επιλεγμένα από τότε που σ’ έκαναν συντροφιά. Αυτό κάνουν και τώρα. Και το μυαλό σ’ αυτά που ξέρει να κάνει κάτι τέτοιες ώρες. Να «ταξιδεύει». Με κάθε μουσική, με κάθε στίχο. Ν’ ακούει και να ζυγίζει. Να συγκρίνει –συνειδητά ή ασυνείδητα– το «τότε» με το «τώρα». Παρότι ξεθωριασμένη η θύμηση επιμένει ολοένα να φέρνει πίσω εκείνα τα βράδια με το λίγο φως. 

Η μουσική και το τραγούδι δένουν με τη ζωή σου. Αλήθεια, πώς γίνεται αυτό; Στίχοι που τους ακούς από φωνή άλλου κι είναι σα να ’ταν δικοί σου. Μικρά ρεφρέν που έρχονται και δένουν με τα δικά σου. Και όχι μόνο αλλά υπονοούν περισσότερα απ’ όσα λένε. Η ευαισθησία που εκπέμπουν γίνεται και δική σου. 

Γράφουν χρόνια, έρωτες, λύπες, χαρές, ανάγκες, στεναγμούς και… ιστορίες κρυφών ανθρώπινων παθών και πόθων. Η κασέτα γυρίζει, σταματημό δεν έχουν τα τραγούδια. Το ίδιο και τα συναισθήματα σε κάτι τέτοιες μικρές ώρες που κάνουν τις νύχτες μεγάλες, ατέλειωτες.

Επιλογικό σημείωμα…

Είναι αυθόρμητο τούτο που κάνω τώρα, άμεμπτε φίλε μου. Μη με παρεξηγήσεις, μου βγαίνει αυθόρμητα. Ξεχωρίζω, από το απόλυτα προσωπικό σημείωμα-επιστολή που έλαβα τις προάλλες από σένα, ένα κομμάτι μόνο. Σου απάντησα, όπως έπρεπε βέβαια, ευχαριστώντας σε, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Ως εδώ καμιά παραφωνία… 

Και τώρα πρέπει –επιβάλλεται θαρρώ– να βρω δυο λόγια να εκθειάσω δημόσια, όχι τα εγκώμιά σου για τα γραφτά μου, παρά μόνο το «Επιλογικό σημείωμα»  που άφησες –σαν υστερόγραφο– στο τέλος, ώστε να το χαρούν και άλλοι φίλοι μας. Η σεμνότητά σου με κάνει –που πα να πει με αναγκάζει– να μην αναφέρω πρόσωπο και όνομα. Προς τι άλλωστε, δεν θα άλλαζε κάτι. Ωστόσο σέβομαι κι αυτό κάνω τώρα. 

Με το που έλαβες το βιβλίο μου και το διάβασες «ξέσπασες» με τούτο το «επιλογικό σημείωμα» που ’γραψες τελειώνοντας το γράμμα σου. Θέλω να πω πως όλα όσα έγραψες για μένα ήταν ό,τι πιο συγκινητικό κι απρόσμενο έχω δεχτεί, μια ζεστασιά στην πλάτη, απ’ ένα χέρι που μ’ ακούμπησε. 

Έγραψες:

«Είσαι ο Στράτος, με το (σ) των στοχασμών, των σκέψεων, 

των στιγμών, των σιωπών, των συγκινήσεων, των συναισθημάτων, των σημειώσεων, της σεμνότητας!» 

Είναι από τα ψιλά γράμματα της ζωής που έρχεται να στα θυμίσει ένας ποιητής. Κι όμως δεν είναι ποιητής. Και τι μένει να κάνω τώρα εγώ; Τις ευχαριστίες μου τις έστειλα. Ίσως μια καταγγελία:

«Συλλάβετέ τον. Πρόκειται για ποιητή»!