Τα βράδια με το λίγο φως

Δε χρειαζόμασταν και πολλά, χρόνο και όρεξη να είχαμε κι έφταναν για να σκαρώσουμε κάτι αξέχαστες βραδιές χαλάρωσης και νοσταλγίας. Μαζευόμασταν, που λέτε, στην πίσω αυλή του σπιτιού μου, βάζαμε δίσκους κι ακούγαμε τραγούδια. Τραγούδια αγαπημένα... που μας ταξίδευαν. Μου έρχονται συχνά στο νου εκείνα τα βράδια, ιδίως όταν ακούω τώρα, κάποιο από αυτά τα αγαπημένα τραγούδια που με κάνει να επιστρέφω, να θυμάμαι και να αναπολώ.

Φανατικός λάτρης του καλού ελληνικού τραγουδιού, είχα μια πλούσια δισκοθήκη. Αυτό άλλωστε ήταν και το χόμπι μου: οι δίσκοι και τα βιβλία. Διέθετα και τον ανάλογο χώρο στο σπίτι, γεμάτο βιβλία, δίσκους, στερεοφωνικά, ηχεία κι άλλα τέτοια διάφορα ώστε να κάνω τον ήχο απόλαυση. Εκεί μέσα χανόμουν μετά τη δουλειά, να ξεκουραστώ, να διαβάσω και ν’ ακούσω μουσική. Παραδίπλα ένα αίθριο, μια εσωτερική αυλή, γεμάτη από κρεμαστές γλάστρες με καταπράσινα φυτά που σκορπούσαν μια αύρα δροσιάς στις ζεστές τροπικές νύχτες της πόλης που ζούσα, τη Βαλένσια της Βενεζουέλας. Εκεί, λοιπόν, συνέβαινε –και συνέβαινε συχνά– να συναντιόμαστε, μια παρέα Ελλήνων, να τα λέμε, ν’ ακούμε τραγούδια... να ταξιδεύουμε. Ταξίδια παράταιρα που μας πήγαιναν και μας έφερναν, μνήμες με πόθο νοσταλγικό. Κάτι τέτοια σκαρφιζόμασταν για να συναντηθούμε, να διώξουμε το άγχος. Βρίσκαμε χρόνο –άλλο που δε θέλαμε– αφήναμε τις καθημερινές μας σκοτούρες κι εννιά είχε ο μήνας...

Ήμασταν αγαπημένη παρέα, ο Γιώργος, η Πάγη, ο Μίμης, ο Γιάγκος, η Σοφία, η Κική (που έφυγε νωρίς και μας άφησε...), ο Γιάννης, η Σούλη, η Αθηνά, ο Δημήτρης, η γυναίκα μου κι εγώ. Χαμηλώναμε τα φώτα, ανάβαμε κεριά κι απολαμβάναμε. Δημιουργούσαμε έτσι ατμόσφαιρα απαραίτητη για μια μουσική απόλαυση. Μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον χαμηλού φωτισμού, η ψυχή κι ο ρομαντισμός μας... πετούσαν. Το ένα τραγούδι έφερνε το άλλο, η μια κουβέντα την άλλη και γουλιά γουλιά τα ποτηράκια άδειαζαν. Αυτά ζητούσε η ψυχή μας, αυτά της δίναμε. Με τέτοιο περίσσευμα διάθεσης φτιάχναμε αυτή την εκπληκτική ατμόσφαιρα με συντροφιά τα τραγούδια και, όσο περνούσε η ώρα, τα κάναμε δικά μας. Κάθε τραγούδι και μια ιστορία, ξεχωριστή για τον καθέναν μας. Ξεχνούσαμε, οτιδήποτε άλλο και βρίσκαμε το μέσα μας...

Αφουγκραζόμασταν τους στίχους, που εισχωρούσαν στα σωθικά μας κι άφηναν τα σημάδια τους. Τους γυροφέρναμε στο μυαλό μας μη τυχόν και μας ξεφύγει κάποιος... και χαθεί. Τους σιγοψιθυρίζαμε κι ο ψίθυρος αυτός σιγά σιγά έπαιρνε ένταση και γινόταν φωνή· κι ας μη τους ξέραμε όλους απ’ έξω, εκεί χαλούσε κάπως το πράγμα... Ωστόσο και σ’ αυτό δώσαμε λύση. Επιλέξαμε τα πιο αγαπημένα τραγούδια, τα έγραψα σ’ ένα τετράδιο κι απ’ αυτό τα τραγουδούσαμε. Έκτοτε το τετράδιο αυτό έγινε η Βίβλος μας. Σ’ αυτό σκύβαμε να ξεδιψάσουμε. Αυτό είχαμε μπροστά μας, αυτό ανοίγαμε για να θυμηθούμε τα ρεφρέν και τα κουπλέ των τραγουδιών μας. Αυτό το τετράδιο το έχω κρατήσει, υπάρχει ακόμα, οι φίλοι είναι μόνο που έχουν σκορπίσει - που έχουμε σκορπίσει…

Το χρωστούσα ετούτο το ταξίδι. Πρώτα σ' εμένα τον ίδιο και στις μνήμες που δεν μ’ αφήνουν κάθε φορά που θα τύχει ν’ ακούσω ένα απ’ αυτά τα αγαπημένα τραγούδια. Ξεπετιούνται μπροστά στα μάτια μου κι άλλη λύση δεν υπάρχει: γυρίζω το ρολόι του χρόνου πίσω και παραδίνομαι πίνοντας της νοσταλγίας το γλυκόπικρο εκχύλισμα. Γιατί σ’ αυτά τα βράδια με το λίγο φως «φιλίες πέρασαν καλές, όνειρα, έρωτες... κι αξέχαστες στιγμές».