Καλή κι Ευλογημένη Χρονιά σε όλους!

Αντί χριστουγεννιάτικης ιστορίας…

Αντί μιας χριστουγεννιάτικης ιστορίας που θα μπορούσα να ανεβάσω εδώ, μέρες που 'ναι, προτίμησα τούτη την παρακάτω του... Θανάση.

Δεν υπογράφω –ούτε μπορώ να χαρακτηριστώ– φιλόζωος...

αλλά ένας απλός ευαισθητοποιημένος άνθρωπος.

Διαβάστε την ιστορία και δείτε τι προέκυψε…

Ο Τζακ ήταν αδέσποτος και στην πραγματικότητα. Μέχρι που τον υιοθέτησε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων από την Ελευσίνα. Εκεί βρήκε τη στοργή που του έλειπε στους δρόμους και ζούσε αρκετό καιρό ευτυχισμένος. Μια ημέρα το σκηνικό άλλαξε με βίαιο και τραγικό τρόπο. Οι ιδιοκτήτες του Τζακ δολοφονήθηκαν από εγκληματίες που εισέβαλαν στο σπίτι τους για να τους ληστέψουν. Επί τέσσερις ημέρες το σκυλί έμεινε κοντά στα νεκρά αφεντικά του θρηνώντας. Την πέμπτη κατάφερε με κάποιο τρόπο να βγει από το σπίτι. Τα επίμονα γαβγίσματά του προκάλεσαν την περιέργεια των γειτόνων, οι οποίοι ειδοποίησαν τις Αρχές που βρήκαν τα πτώματα.

Το σπίτι, ως τόπος εγκλήματος, σφραγίστηκε. Ο Τζακ, ορφανός πλέον, γύρισε στους δρόμους. Είχε προλάβει όμως να γίνει διάσημος, έστω και με δραματικό τρόπο. Η εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη παρουσίασε εκείνη την περίοδο -περίπου πέντε χρόνια πριν- εκτενές ρεπορτάζ για τον σκύλο που είδε τους ιδιοκτήτες του να δολοφονούνται, οδηγώντας λίγες ημέρες μετά την Αστυνομία στον χώρο όπου διαπράχτηκε το διπλό φονικό.

Αργότερα, η ιστορία του Τζακ μεταδόθηκε και από τα μέσα ενημέρωσης της Ολλανδίας και της Μεγάλης Βρετανίας, συγκινώντας το κοινό. Πιο πολύ απ' όλους συγκινήθηκε η εκπαιδεύτρια σκύλων Τζούλια Φιλίππου, η οποία τον αναζήτησε, τον βρήκε και τον πήρε κοντά της, αποφασίζοντας να τον υιοθετήσει. Η ζωή χαμογέλασε ξανά στον Τζακ που ξεκίνησε μια καινούργια ζωή στην Παιανία. Εκεί διατηρούσε η Τζούλια ένα κτήμα όπου έκανε εκπαιδεύσεις και φιλοξενούσε και άλλα σκυλιά. Ο Τζακ όμως ήταν για εκείνην ο πιο ιδιαίτερος, ο πιστός σύντροφός της, ο φίλος τον οποίο έπαιρνε σχεδόν παντού μαζί της.

Όταν ο σκηνοθέτης Δημήτρης Σοφιανόπουλος έκανε κάστινγκ σκύλων ψάχνοντας σε φιλοζωικές οργανώσεις να εντοπίσει τον κινηματογραφικό «Θανάση», η Τζούλια, που είχε στο μεταξύ εκπαιδεύσει τον σκύλο της κόρης του, του πρότεινε τον Τζακ ο οποίος ταίριαξε απόλυτα στον ρόλο του Θανάση». Τα γυρίσματα άρχισαν στα τέλη του 2011 και ολοκληρώθηκαν στα μέσα του 2012.

Το ντοκιμαντέρ σημείωσε επιτυχία και τράβηξε το ενδιαφέρον του BBC ενώ δημοσιογράφος του βρετανικού δικτύου ζήτησε συνέντευξη από τον σκηνοθέτη για τον «Θανάση».

Απίστευτο τα σκυλιά έρχονται και μας διδάσκουν την αγάπη!

Φεύγουν και μας διδάσκουν την απώλεια…

Άραγε θα μπορέσω;

«Κάθε που αρχίζει να σκληραίνει το χαμόγελο της ψυχής μου

την παίρνω και τη βγάζω περίπατο»...

Το ιστολόγιο τούτο είναι, μεταξύ άλλων, το μερτικό που μου αναλογεί στο σύμπαν του κυβερνοχώρου. «Η γωνιά της  προσωπικής μου δημοσιότητας». Το καταφύγιό μου, όπου, με απλότητα και ειλικρίνεια, ξεδιπλώνω και μοιράζομαι τις σκέψεις μου. Εδώ, τσαλακώνομαι κυριολεκτικά και εκτίθεμαι. Μελαγχολώ, νοσταλγώ και ονειρεύομαι. Κομματιάζω τον εαυτό μου… ενίοτε και την ψυχή μου. Αυτό δεν κάνω και τώρα; Κολλάει, βλέπετε, η βελόνα στα ίδια…

Απλωμένα στην οθόνη, όσες ευαισθησίες κι όσα συναισθήματα φωλιάζουν μέσα στην καρδιά μου... Κάθε τι που γράφω εδώ, με την καρδιά μου το γράφω. Όλα με την καρδιά μου τα ξεκινάω και τ' αποτελειώνω πάλι με την καρδιά. Με ανιδιοτέλεια, ρομαντισμό και πάντα με τη διάθεση της συγκεκριμένης στιγμής. 

Σε κάποια κείμενα ειδικά καθρεφτίζεται όλη η διαδρομή μου. Από την αθωότητα μέχρι τα… ζόρια.

Ταξιδεύω με αξεδιάλυτες και ολοένα πιο μπλεγμένες τις απορίες μου για τα κρυφά και φανερά του κόσμου. Του μικρού του μέγα. Που… όπως έγραφε, τις προάλλες, ένας αγαπημένος μου φίλος: «ο κόσμος, ο μέγας, κάποιες στιγμές μικραίνει τόσο που δεν χωράει ούτε τον θυμό σου ούτε τη θλίψη σου». Και πώς να χωρέσει… 

Κι είναι φορές που σ’ αυτό το σταυροδρόμι των διλημμάτων μου –αυτά κι αν είναι διλήμματα– σκέπτομαι αν τελικά γράφω τα λάθος πράγματα στους σωστούς ανθρώπους ή το αντίθετο;…

Πόσο θα ήθελα να μπορούσα κάποια μέρα να δω μάτια και χείλη που αγάπησα ν’ αλλάζουν σχήμα και νόημα. Αυτή η επιθυμία και η λαχτάρα με συνοδεύει. Θέλω να χαρίζω αυτό που εγώ συχνά χάνω, ένα μεγάλο, ένα απέραντο χαμόγελο! Να φορέσω σε μερικούς ανθρώπους μου τον ήλιο στα μάτια και στα χείλη! Να διώξω σύννεφα και σκιές και να κρατήσω μόνο όσα μ’ έκαναν να χαμογελώ! Άραγε θα μπορέσω;

Το τραγούδι μου...

Η εκδήλωση για τον Αργύρη Εφταλιώτη

Τον Αργύρη Εφταλιώτη τίμησαν πριν λίγες μέρες η «Λεσβιακή Παροικία» και η Εθνική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, στη «Στοά του Βιβλίου» της Αθήνας, σε μια εκδήλωση με θέμα «Αργύρης Εφταλιώτης, ο Βάρδος της Ρωμιοσύνης».

Κύριος ομιλητής στην εκδήλωση, που έγινε με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 90 χρόνων από το θάνατο του Αργύρη Εφταλιώτη, ήταν ο ποιητής, δοκιμιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας, καθηγητής Δημήτρης Νικορέτζος.

Στην αίθουσα παρευρέθηκαν, εκτός άλλων, ο περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου, Νάσος Γιακαλής, και ο δήμαρχος Λέσβου, Δημήτρης Βουνάτσος, αλλά και συγγενείς του Εφταλιώτη, πλήθος Μυτιληνιών, πρόεδροι λεσβιακών σωματείων, λογοτέχνες, άνθρωποι του πνεύματος και άλλα μέλη της «Λεσβιακής Παροικίας» και της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΕΛ).

            «Η Νεοελληνική Λογοτεχνία, στα χρόνια που ζητούσε να βρει το δρόμο της και να ξεφύγει από το αδιέξοδο που την είχε οδηγήσει ο λογιωτατισμός, βρήκε την τριανδρία του δημοτικισμού (Ψυχάρης - Πάλλης - Εφταλιώτης), που εργάσθηκε με αφοσίωση και συνέπεια για τη γλωσσική ενοποίηση του έθνους», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Νικορέτζος, ενώ στη συνέχεια αναφέρθηκε στην ποίηση, την πεζογραφία και τη δημιουργική μεταφραστική εργασία του Εφταλιώτη, που χάραξαν τομή στην Ελληνική Λογοτεχνία και βοήθησαν τους νεώτερους να δουν καλύτερα τις επιτακτικές της ανάγκες.

Παράλληλα με την ομιλία του κ. Νικορέτζου, ακούστηκε η φωνή της Σοφίας Βέμπο από το μελοποιημένο ποίημα του Εφταλιώτη «Ο αργαλειός», ποιήματα του απήγγειλαν η ραψωδός Άννα Παπακωνσταντίνου και η καθηγήτρια απαγγελίας Νινέτα Παπαδάκη, αλλά και η με θεατρικό ύφος απόδοση, του νεαρού Λέσβιου ηθοποιού Μιχαήλ Δουκάκη, επιστολής του Εφταλιώτη στο «Νουμά». Ο Μιχαήλ Δουκάκης είχε και το συντονισμό της εκδήλωσης, ενώ ο Στράτος Δουκάκης οργάνωσε και παρουσίασε ενδιαφέρουσες φωτογραφίες-ντοκουμέντα, στην οθόνη της αίθουσας.

Ένας ρομαντικός… παλαιάς κοπής

Η ευαισθησία σου συχνά ξεπερνάει τα όρια. Σκαλίζεις μνήμες, ονειροπολείς και αλητεύεις στο χτες, επιμένοντας να συνδέεις το παρελθόν σου με το σήμερα. Αρκεί μια αθώα λεπτομέρεια, ένα ηλιοβασίλεμα, μια μελωδία, ένας στίχος, ένα βλέμμα, δυο λόγια, μια φωτογραφία… για να σε κάνουν κομμάτια. Αφήνεις –και το δείχνεις– να ξεχειλίζει άφθονο το συναίσθημα από μέσα σου. Δεν συμβιβάζεσαι με την κατάντια της σημερινής κοινωνίας. Απορείς κι αναρωτιέσαι: πώς έγινε και ισοπεδώθηκαν έτσι όλα; Πώς χάθηκαν οι αξίες της ζωής; Αυτές που μας μπόλιαζαν οι γονείς μας πρώτα, οι καλοί δάσκαλοι μετά και η ζωή μετέπειτα; Εξάντλησες, όσο τίποτα το δικαίωμα στο όνειρο. Το κυνήγησες κι έζησες μες σ’ αυτό. Έζησες με τα «θέλω» της καρδιάς σου κι όχι με τα «πρέπει των άλλων. Έζησες, αισθάνθηκες, αγάπησες… Ευτυχείς συγκυρίες που εξακολουθούν –ακόμα και σήμερα– να σημαδεύουν εκείνη την εποχή του αισθήματος. Εσύ είσαι αυτός. Ένας παλαιάς κοπής ρομαντικός!

Όσο κι αν ο χρόνος πέρασε στοιβάζοντας αμέτρητα άλλα, όσο κι αν όλα αυτά σκεπάστηκαν μ’ ένα σωρό σκόνη, εσύ επιμένεις να περνάς το χέρι σου από πάνω, να τη διώχνεις και να τα φέρνεις πάλι πίσω… στο φως.

Κρυσταλλωμένες εικόνες, σαν παγωμένες ψιχάλες αιωρούνται μπροστά σου και μέσα τους βλέπεις τη ζωή σου σε επανάληψη. Τις κοιτάς και θυμάσαι πρόσωπα, διαδρομές, σταθμούς, αποχαιρετισμούς και αφετηρίες… Μετράς τις ρωγμές που άφησε χαραγμένες επάνω τους ο χρόνος και… μελαγχολείς.

Πέρασαν τόσα χρόνια κι όμως, κάποιες φορές, στις σιωπές της ψυχής σου, το ρολόι του μυαλού παίρνει αντίστροφες πορείες, όπως κι εσύ που γυρίζεις στα ίδια και στα ίδια. Είσαι ένας παράξενος ταξιδευτής που ταξιδεύει από τη χαρά στη μελαγχολία κι από τη νοσταλγία στο όνειρο… Παθογένειες που δύσκολα τις κόβεις… Θέλεις να ξεφύγεις από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και τη μονοτονία της γκρίνιας. Εσωτερικοί μονόλογοι σε βασανίζουν. Ζυγίζεις, με τα δικά σου σταθμά, ομορφιές και απογοητεύσεις κι ανασύρεις από τις αποθήκες της μνήμης ό,τι αγάπησες. Ακούς ξεχασμένες νότες και γλυκές μελωδίες και συγκινείσαι, σκουπίζεις την υγρασία απ’ τα μάτια σου και… τις ξανακάνεις πάλι δικές σου. Ξεφυλλίζεις αμέτρητες σελίδες βιβλίων κι ανάμεσα στα τόσα, διαβάζεις –και θέλεις να τηρήσεις– εκείνο που έγραψε ο Ισπανός συγγραφέας Αντόνιο Μουνιόζ Μολίνα: «είναι τόσα αυτά που χάνει κανείς στη ζωή του για να μη φυλάει αυτά που του έμειναν».

Και μολονότι δεν το λες, στα μάτια σου το βλέπω… Προσπαθείς να φαίνεσαι ήρεμος. Αποφεύγεις ό,τι μπορεί να σ’ ενοχλεί ή να σου προκαλεί άγχος, θλίψη ή πόνο… Κι είναι φορές που το καταφέρνεις ξεγυμνώνοντας, δίχως συμπόνια, τον εαυτό σου. Άλλωστε τι άλλο μπορεί να είναι ο εαυτός μας, παρά οι σκέψεις μας, οι αγάπες και οι φόβοι μας, το γέλιο και το κλάμα μας, οι εμμονές και οι αντιδράσεις μας, το παραμικρό και το ασήμαντο που συναντάμε στη ζωή μας κι ό,τι, τέλος πάντων, εξομολογούμαστε στα γραφτά μας. Γι’ αυτό, κάθε τόσο σε βλέπω να καταθέτεις τα φορτία της ψυχής σου στο άψυχο χαρτί, θέλοντας έτσι να τον ζωγραφίσεις… Ναι, για σένα τα λέω…