Η ΕΜΥ είχε προαναγγείλει τον επερχόμενο καύσωνα μέσα στον Ιούνιο, έτσι κι εγώ είπα να την κάνω φέτος νωρίς για το νησί μου. Το είχα ανάγκη… Ο καύσωνας ήταν η δικαιολογία για να το επισπεύσω. Άρχισα την προετοιμασία, να στοιβάζω δηλαδή όλα τα χρειαζούμενα, για τις καλοκαιρινές διακοπές μου. Άρχισα που λέτε να γράφω σ’ ένα χαρτί όλα όσα θα έπρεπε να έχω μαζί μου, αλλά και όλες τις υποχρεώσεις για να μην αφήσω πίσω μου εκκρεμότητες. Εννοώντας τα γνωστά: φως, νερό, τηλέφωνο, τράπεζα κ.λ.π. Ό,τι μου ερχόταν στο μυαλό το σημείωνα, κι εδώ ένιωσα το πόσο εξαρτημένος ήμουν με τούτα τα ηλεκτρονικά, γιατί τα πρώτα που άρχισα να σημειώνω ήταν: λάπτοπ, κάμερα, cds, usb, κινητό, φορτιστές…. κι άλλα τέτοια που ξαφνικά έχουν εισχωρήσει στη ζωή μας κι έχουν γίνει σχεδόν απαραίτητα… Κάθε ένα που έβαζα στην άκρη το έσβηνα συγχρόνως απ’ το χαρτί.
Επιβιβάστηκα στο πλοίο κι όλα όσα είχα στο μυαλό μου έμειναν στη στεριά, ό,τι έμεινε, έμεινε… δεν υπάρχει λόγος τώρα να το σκέπτομαι. Ας χαλαρώσω στο σαλόνι διαβάζοντας τις εφημερίδες που προμηθεύτηκα για το ταξίδι. Τρία τρανταχτά βαπορίσια σφυρίγματα ήταν το σινιάλο ότι ξεκινούσαμε. Μπουνάτσα η θάλασσα και καταγάλανη. Η γνωστή θάλασσα του Ιουνίου. Όνειρο! Το ταχύπλοο βαπόρι ανέβασε κι άλλο την ταχύτητα, είχαμε απομακρυνθεί κάπως από τον Πειραιά και ήταν επιτρεπτό να το κάνει. Βγήκα στο κατάστρωμα να το επιβεβαιώσω και να συνειδητοποιήσω ότι ταξιδεύω… Το καράβι άφηνε ένα τεράστιο αφρισμένο διάδρομο, σχίζοντας τη θάλασσα σα να την όργωνε. Ταξιδεύαμε…
Μεταξύ διαβάσματος, συζήτησης, βόλτας φτάσαμε στη Χίο. Δέσιμο, αποβίβαση, επιβίβαση, μαστίχα και γλυκά του κουταλιού από τους μικροπωλητές που έκαναν την είσοδό τους για να πουλήσουν. Τώρα πια δυο ώρες έμειναν και θα πιάναμε Μυτιλήνη. Ο ήλιος έπιασε τον κατήφορο κι αντικρίζοντας το αστραποβόλημά του πάνω στη γαληνεμένη θάλασσα, έφτανε για να πεις: είναι όμορφος ο κόσμος και δώρο η ζωή…
Καλά, για τις συγκινήσεις που με πλημμυρίζουν, φτάνοντας στον τόπο μου, δεν θα σας τις εκθέσω, το έχω κάνει άλλες φορές, είναι γνωστές… Όμως αυτό που παθαίνεις αντικρίζοντας τον Μόλυβο, μόλις φτάνεις στη στροφή του Αϊ-Γαλάτη, είναι άλλο πράγμα, δεν έχει ταίρι. Είναι η γνωστή εικόνα που έχω βάλει εδώ… στην επικεφαλίδα μου. Θα το ζω και θα το ξαναζώ και κάθε φορά θα με συγκινεί. Δεν υπάρχει περίπτωση.Την άλλη μέρα το πρωί με το που ξύπνησα και άνοιξα το παράθυρο μια θάλασσα καθρέφτης με περίμενε να με καλωσορίσει. Τι θαύμα είναι τούτο ψιθύρισα… Είναι τέτοια η απόλαυση των αισθήσεων και των παραισθήσεων που γεννάει μια απέραντη αγάπη για τη φύση και αυτό που μένει είναι να την προσεγγίσεις, να την καταλάβεις, να φτιάξεις στέκια και καταφύγια να βολεύεις την ψυχή σου και να γίνεις κομμάτι της.
Το ότι ο Μόλυβος διαθέτει τόσες ομορφιές, απ’ αυτές που κάθε φορά και αυθόρμητα τις χαρακτηρίζω, σαν «ανυπέρβλητες», «απαράμιλλες», «ανεπανάληπτες» κι άλλα τέτοια ενθουσιώδη θα τα περιορίσω εδώ για να έχουμε να τα πούμε σίγουρα μιαν άλλη φορά, στη συνέχεια.Εύχομαι να έχετε κι εσείς ένα καλό καλοκαίρι.
Mithymnaios
