Σε λίγες ώρες το ρολόι θα χτυπήσει 12 φορές, θα ξεκολλήσει απ’ το ημερολόγιο του τοίχου το τελευταίο φύλλο, θα γλιστρήσει απ’ την κλεψύδρα κι ο τελευταίος κόκκος άμμου κι εμείς θα γυρίσουμε την τελευταία σελίδα που απόμεινε και θα κλείσουμε το μεγάλο βιβλίο που στο εξώφυλλο γράφει… 2011 για να το αποθέσουμε στο ράφι της ζωής μας, μαζί με τ’ άλλα που κείτονται εκεί, σκονισμένα και ξεφτισμένα… απ’ τον καιρό.
Τι μπορεί να θυμάται κανείς από μια χρονιά που μας αφήνει όλους παγωμένους, απογοητευμένους, οργισμένους, φοβισμένους και πολύ προβληματισμένους για το τι μπορεί να μας επιφυλάσσει τούτη που μας έρχεται; Ακόμη και οι ευχές μας φαντάζουν σαν μια ουτοπιστική πολυτέλεια. Αυτό που κάποτε νιώθαμε ν’ ανεβαίνει αβίαστα από την καρδιά στα χείλη και να παίρνει τη μορφή της ευχής, σήμερα κοντοστέκεται κάπου «ανάμεσα» και γίνεται κόμπος και… αμφιβολία.
Όμως παρ’ όλη την αβεβαιότητα και τη λεηλατημένη αξιοπρέπειά μας, επιβάλλεται, όσο ποτέ, να ξαναβρούμε το συνάνθρωπο απ’ τον οποίο, δυστυχώς, αποξενωθήκαμε. Αυτόν που μοιραζόμασταν τις ευχές, τα δώρα, τη χαρά, την αγάπη και την αίσθηση (ή την ψευδαίσθηση, αν προτιμάτε) της ευτυχίας. Μιας ευτυχίας που χρειαζόμαστε.
Ας βάλουμε όση δύναμη έχουμε ακόμη ώστε να κρατήσουμε ό,τι απόμεινε να λάμπει! Τα χαμόγελα των ανθρώπων που έχουμε πλάι μας. Τη ζεστασιά των φίλων που ξέρουν να αναγνωρίζουν την ανάσα μας, το γέλιο, το καρδιοχτύπι, την αγωνία, τη λαχτάρα και το δάκρυ μας… κι ό,τι φωτίζει την ψυχή μας.
Όλων όσων πραγματικά αξίζουν και το εκτιμούν.
Μπροστά μας σε λίγο θα ξημερώσει ο νέος χρόνος. Ας ελπίζουμε πως τα καλύτερα τα ’χει φυλαγμένα ο καιρός. Γι’ αυτό ας κυνηγάμε έστω τα όνειρά μας. Ας μην αφήσουμε κανένα να χαθεί. Όσοι τα χάσαμε ας ψάξουμε να τα βρούμε. Ας τα κάνουμε να ζωντανέψουν για να μη βαλτώσει η ψυχή μας. Ας πιαστούμε απ’ αυτό που θα μας κάνει να ελπίζουμε και να δίνουμε ρίζα στην προσδοκία. Ας μην πάψουμε να ελπίζουμε πως τα καλύτερα έρχονται. Για όλους μας.
Έχει ο Θεός για τ’ αύριο και για το παραπέρα…
Εκτός και το 12 μας διαψεύσει…
Μηθυμναίος
