Διστάζω…

Κάποτε επιχείρησα να απομονωθώ για να καλύψω σιωπές που τρομάζουν. Μέσα στην αδειοσύνη μου –απροσδιόριστη κι όμως συγκεκριμένη– θέλησα να επιβάλω μια ιδιαίτερη πειθαρχία στον εαυτό μου. Σωπαίνω αφήνοντας τα λόγια σχεδόν δίχως ανάσα. Ο παραμικρός ψίθυρος, ο παραμικρός αναστεναγμός ήθελα ν’ ακούγεται και να γίνεται χάδι στα αυτιά… Έτσι έμαθα να αποκρυπτογραφώ τις επίμονες σιωπές που, για καιρό, μου στάθηκαν μια μεγάλη συντροφιά.

Διστάζω να γράψω για κείνη την περίοδο που, ακόμη και τώρα, παρελαύνει μπρος τα μάτια μου και δε λέει να σβήσει, να χαθεί… Όλο τούτο με γεμίζει με αναστολές και φόβους. Περιφέρονται, άνω, κάτω, ευθέως και πλαγίως, ανέκφραστες απορίες και διάσπαρτες δικαιολογίες… Ασυγκράτητο το συναίσθημα. Ίσως και να υπερβάλλω, να… δίνω τεράστιες διαστάσεις στο πρόβλημα. «Δεν είναι ανάγκη να γράψεις γι' αυτά, τι σε φορτώνω καημένε»; Απευθύνομαι σε μένα…

Το θέμα είναι ότι η ζωή είναι αρκετά περίπλοκη για να μπει σε φράσεις, παραγράφους και κεφάλαια. Αλλά πώς να γίνει και αλλιώς όταν όλα ξεθωριάζουν, όλα αδυνατίζουν και χάνονται στο βάθος μιας μνήμης ισχνής. Αφήνω λέξεις, φράσεις, προτάσεις, διατύπωση σκέψεων, τονισμούς και παύσεις να χορεύουν στο μυαλό μου, να εξατμίζονται χωρίς ν’ αφήνουν ανάμνηση. Κι όμως το βλέμμα εκεί: στα υπογραμμισμένα και στου περιθωρίου τις ακατάστατες σημειώσεις.

Η λάμψη τους αργοσβήνει καθώς βυθίζονται όλο και περισσότερο στα βαθιά και σκοτεινά της θύμησης. Το περίβλημα έχει σκληρύνει, δεν είναι πια τόσο διάφανο. Είναι και θλίψη και φόβος και θάρρος και κουράγιο και… προκατάληψη. Του ανθρώπου οι ατέλειες! Μια ακόμα συγκίνηση. Κι αν είναι χιλιάδες οι λέξεις που πρέπει να ειπωθούν, εκατοντάδες τα νοήματα που πρέπει να εκφραστούν, αλίμονο, είναι άδικο όλα να συνοψίζονται στη σκληρή διαπίστωση: «Διστάζω»!

Ούτε μια λέξη δε θα πω. Εδώ τελειώνουν οι λέξεις. Πέρασε κι η ώρα. Πότε πήγε κιόλας τρεις;...

12 χρόνια!

12 χρόνια!   Να που φτάσαμε λοιπόν, ναι   12 χρόνια…

Κι αυτό δε σημαίνει «κλείνω χρόνια» μονάχα…

Είναι κι άλλα που… μπερδεύονται γλυκά μεταξύ ημών και των άλλων.

«Άνθρωποι μόνοι με τόσους μαζί…»

Μαζί κάποτε ορίζαμε το κάδρο μας, τι χώραγε, τι περίσσευε…

Περνάει ο καιρός άτονος και άδειος…

Ξεθώριασαν οι εικόνες μας ανάμεσα στη φθορά και στην αφθαρσία…

Ο χρόνος άπληστος. Οι ώρες άγρυπνες. Η στιγμή φευγαλέα.

Οι σκέψεις προσωπικές. Οι λογισμοί πληγωμένοι.

Η πραγματικότητα μονότονη. Η ρουτίνα καθημερινή.

Η πλήξη υποτροπιάζουσα. Η εποχή ακατανόητη. 

Το παρελθόν διδακτικό. Το μέλλον άγνωστο.

Η λαχτάρα βουβή. Η αγωνία ανώφελη. Η δοσοληψία τυπική.

Η μελαγχολία πικρή. Η καρδιά ευαίσθητη. Τα αισθήματα αγνά.

Η αφοσίωση παθιασμένη. Οι εμμονές σταθερές.

Η παρουσία απούσα. Η απουσία παρούσα. 

Το βιβλίο κλειστό. Το λεύκωμα συμπληρωμένο.

Οι χορδές τεντωμένες. Το δοξάρι φθαρμένο.

Και... οι καλεσμένοι αργούν!

Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης!

Καλοσύνη θα είναι…

Δεν νομίζω πως χρειάζεται να συμβεί κάτι σπουδαίο, από τη μια στιγμή στην άλλη, για να φτιάξει η διάθεσή μας. Αρκεί μια κίνηση, ένα ευχαριστώ, μια συγγνώμη, ένα χαμόγελο απ’ τον άλλο για να νοιώσεις να σε γεμίζει μια αύρα καλοσύνης. Ναι, καλοσύνης κι ό, τι αυτό πρεσβεύει... Γαληνεύεις…

Έχω από προχτές στο μυαλό κάτι που μου συνέβη–όχι πως δεν συμβαίνει, ωστόσο τείνει να εκλείψει. Κι απ’ την άλλη δεν ήταν και τόσο σημαντικό ώστε να μη το βγάζω απ’ το νου. Έκανα κάτι που, πέντε-έξι οδηγοί πριν από μένα δεν το έπραξαν. Απλά σταμάτησα για να διασχίσει το δρόμο μια ηλικιωμένη κυρία. Δεν είχα κάποιον άλλον πίσω μου. Της έκανα νεύμα να περάσει. Περνώντας, μόνο με κοίταζε. Αδιάφορα! Προς στιγμήν –ίσως από τον τρόπο της ματιάς της– σα να μετάνιωσα που σταμάτησα... Γιατί να μετανιώσω; Όχι, η πράξη μου ήταν αυθόρμητη και ανιδιοτελής. Θα ήταν λάθος! Εκείνη, με το που πάτησε στο πεζοδρόμιο, μου ανταπέδωσε ένα τεράστιο χαμόγελο και… με το χέρι το δεξί στο μέρος της καρδιάς της, ψέλλισε ξεκάθαρα το πιο γλυκό ευχαριστώ! Όχι το τυπικό των περιστάσεων, αλλά αυτό το πιο γενναιόδωρο που χαρακτηρίζεται από ευγενή κίνητρα καλοσύνης. Καλοσύνης μεταδοτικής! Ευτυχώς, πρόλαβα και το είδα.

Κάποιες φορές μια στιγμιαία απόφαση μας βάζει στην ίδια απόσταση από το να το κάνω ή να μην το κάνω. Επιλέγεις στο δευτερόλεπτο κι ό,τι προκύψει. Κι είναι άπειρες επίσης οι στιγμές –φαινομενικά ασήμαντες– που μας προσφέρουν αφορμές, με απλά υλικά αγάπης, να βγάζουμε προς τα έξω αυθόρμητα δείγματα ευγένειας και πράξεις καλοσύνης.

           Κοίτα να δεις πόσο μπορεί ν’ αλλάξει η διάθεση από μια ασήμαντη πράξη, που… παραλίγο θα μπορούσε να ξεφύγει. Όπως θα μπορούσε να ξεφύγει κι αυτό το τραγούδι που έπαιζε την ίδια στιγμή στο ραδιόφωνο που ’ρθε τυχαία κι έδεσε:  «είναι ν’ απορείς, που βρέθηκε τόση αγάπη όλη σ’ ένα στενό σάκο στην καρδιά σου». Όπου στη λέξη αγάπη βάλτε, αν θέλετε, καλοσύνη! Αλλά κι έτσι να τ’ αφήσετε. Καλοσύνη θα είναι!