Η άσπρη μέρα που λέγαμε…

Ναι, άσπρη μέρα ξημέρωσε σήμερα 29 Δεκεμβρίου 2016! 

Φωτογραφίες από το μπαλκόνι του σπιτιού μου

Να φυλάξουμε καλά το μέσα μας...

Σκοτείνιασε… Κρυμμένη στο σκοτάδι της η νύχτα… Ψυχρές αέριες μάζες συντροφεύουν ένα γύρω τις ερημιές. Κίτρινα φύλλα πέφτουν απ’ τα δέντρα, σεγκοντάρουν και συνοδεύουν τις σκόρπιες σκέψεις που γυροφέρνουν στο μυαλό μου. Ταξιδεύουν αμέριμνα οι στιγμές συντονισμένες στην ίδια τη συχνότητα με τα συναισθήματα κι από μόνες τους γίνονται προσευχή. Προσευχή και παράκληση με προορισμό την ψυχή.

Ψηλά, μέσα στα σύννεφα αιωρείται μια θεόρατη πανσέληνος που τίποτα δεν έχει να ζηλέψει απ’ την αυγουστιάτικη. Κι όπως εγώ, με θαυμαστικά λογαριάζω τα φεγγάρια, λέω πως κάποια φτιάχτηκαν με μόνο σκοπό να μας θυμίζουν πώς είναι να στρέφεις το κεφάλι και να κοιτάς ψηλά. Έστω και μια φορά στο τόσο... Κι αν δεν ταιριάζει με την εποχή, είναι από αυτά που τα πιστεύεις πιότερο από τόσα άλλα που κυκλοφορούν. Κι ο χρόνος, καταμεσής του δρόμου, ανυποψίαστα άδειος, να σου δείχνει πως με κάτι τέτοια δεν ξεμπερδεύεις εύκολα.

Κάνει κρύο έξω, ιδίως τα βράδια και… τα πρωινά, που κάνουν το θερμόμετρο να βυθίζεται σχεδόν στο μηδέν. Μπορεί και να χιονίσει, λένε... Ε, χειμώνας είναι, αν δεν χιονίσει τώρα, πότε…

Προσοχή χρειάζεται! Να φυλάξουμε καλά το μέσα μας. Να κάνουμε την καρδιά μας να χτυπά, με χάδι να ανασαίνει. Να φτιάχνει κλίμα. Να κάνει το χωριστά μαζί. Ζεστά. Απλά. Και όμορφα! Αυξήθηκε επικίνδυνα, θαρρώ η Μοναξιά γύρω μας.

Υ.Γ.   Έζησα για χρόνια έξω, σε τόπο όπου το καλοκαίρι διαρκούσε 12 μήνες. Μακάρι να (μπορούσε να) ήταν έτσι κι εδώ. 

Μην τα μετράς, μου λένε...

Το ξέρω δεν είμαι τέλειος, αλλά ποιος νοιάζεται;...

Ούτε το φεγγάρι είναι τέλειο... είναι γεμάτο κρατήρες.

Και η θάλασσα;

Ούτε κι αυτή... πολύ αλμυρή.

Και ο ουρανός;

Είναι ατέλειωτος και κρύβει καταιγίδες...

Όπως και να 'χει, τα πιο όμορφα πράγματα,

δεν είναι τέλεια...

Είναι ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ!!!

(τι μετριοφροσύνη, Θεέ μου…)

Μην τα μετράς, μου λένε...

Απλώς κράτα τις όμορφες στιγμές που έζησες,

τα πιο όμορφα πράγματα.

Εντάξει, δεν ήταν όλα πάντα βολικά…

Σωστά, γιατί αν ήταν…

ούτε μισό παραμύθι δε θα γράφαμε σ’ όλη μας τη ζωή…
Ωστόσο, μένουν οι αναμνήσεις, η νοσταλγία και... η στερνή μου γνώση.

Υ.Γ.  «Φταίω που ενώ μεγάλωσα, τα ίδια λάθη κάνω

και τα χαμένα από καιρό πάλι τα ξαναχάνω».

Καθημερινές πτήσεις στο αλλού...

Κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου πεισματικά κλειστό να κάνει πίσω, ψάχνω απαντήσεις στις αγαπημένες μου υποσελίδιες σημειώσεις και σ' εκείνες των περιθωρίων. Προσφεύγω στα όμορφα και τα σοφά του κόσμου. Έτσι προσπαθώ να προσπερνάω τα δύσκολα, που δυστυχώς είναι αμέτρητα. Αφήνω χώρο ελεύθερο να μπουν και να φωλιάσουν μέσα μου, στις σκέψεις, στα συναισθήματα και στην καρδιά μου.

«Να χωρέσω το αχώρητο εφήμερο στο ευρύχωρο κενό μου».

Από εκείνη τη μέρα που αποφάσισα να δω τα πράγματα αλλιώς, άρχισα να σωπαίνω αφήνοντας τα λόγια δίχως φωνή και δίχως πνοή να συμπορεύονται σε παράξενες διαδρομές. Κάνω καθημερινές πτήσεις στο αλλού με σμήνη από σκέψεις να μεταναστεύουν και να σκορπίζουν δίχως σχόλια, απολογίες ή υποσχέσεις…

Όταν σώνονται οι κουβέντες, μιλούν οι αισθήσεις.

Τόσο εξοικειωμένος πια –ένα delete... δε θα το νιώσω, πιστέψτε με– μένω και επιμένω –με τον αποκωδικοποιητή της ακίνητης σιωπής μου στο ΟΝ– να μαζεύω –με συμπτώματα στερητικού συνδρόμου– και να διορθώνω όλα τα μικρά και ακατάστατα κομμάτια της «ασήμαντης παρουσίας» μου.

Εν τω μεταξύ, όσο αυτό διαρκεί, κεντρίζω τη μνήμη να θυμηθεί εκείνη τη  συναισθηματική μελαγχολική κι απόμακρη μελωδία. Μια μπαλάντα, ξεχασμένη από καιρό, που κάνει τις νότες διαφορετικά να ηχούν και τους στίχους άλλα να σημαίνουν.

«Το μόνο που θυμάμαι πια, είναι τα μακριά σου δάχτυλα...
Ίσως να ήτανε οι σκιές που χόρευαν στους τοίχους, 

κι οι θόρυβοι του δρόμου οι μακρινοί»...

Στίχοι – Μουσική - Εκτέλεση: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας

Μεγάλωσε!

Μαζί μεγαλώσαμε!

Δέκα χρόνια ζωής κουβαλάει, πλέον, στην πλάτη του το ιστολόγιο τούτο.

Μεγάλωσε! Φορτωμένο απ’ τα χρόνια... Έτσι φαντάζει στα δικά μου μάτια.

Μαζί δέκα χρόνια, εδώ!

Το να μεγαλώνεις δεν σημαίνει μονάχα «κλείνω χρόνια»… Είναι κι άλλα. Είναι η διαδρομή!

Στο διάβα των δέκα χρόνων αραδιάζαμε μαζί σκέψεις, λέξεις, εικόνες και όχι μόνο.

Μαζί ορίζαμε το κάδρο μας, τι χώραγε, τι περίσσευε.

Μεγαλώσαμε!

Σερφάροντας τότε –«κυματοδρομείς» στη μέση του καιρού– συναντηθήκαμε με πολλούς κι ανακαλύψαμε ο ένας τον άλλον. Ήταν οι εποχές που τα σπίτια μας τούτα «γειτόνευαν»· δεν ακουμπούσαν απλά το ένα στο άλλο. Ξεχείλιζε το συναίσθημα. Ανοίξαμε πάρε-δώσε και, με την ασφάλεια της καλωδιωμένης απόστασης, (με βλέμματα συμπάθειας και άσκοπης προσπάθειας) φτιάξαμε φιλίες. Κάποιες άντεξαν. Άλλες όχι τόσο…

 Λίγο ο ένας να καθυστερήσει, λίγο ο άλλος να προπορευτεί, πάει το «μαζί».

Με τα χρόνια, ωστόσο, τον αρχικό ενθουσιασμό –αυθόρμητο, άμεσο, διαυγή κι ωραίο όσο διήρκεσε– διαδέχτηκε η ρουτίνα. Αργότερα η ανία και… η πλήξη, καθώς και  ιδιοτροπίες (ανθρώπινες) ανίκανες να εκφραστούν. Στη ζωή, δυστυχώς, δεν είναι όλα φτιαγμένα στα μέτρα μας.

Και ανυποψίαστοι,  για… να αποφύγουμε τη φθορά, κυκλωθήκαμε με τείχη· και γίνανε τα τείχη η φυλακή μας.

La vida nos acorta la vista y nos alarga la mirada,

λέει μια ισπανική παροιμία.

Δηλαδή:

Η ζωή μάς περιορίζει το βλέμμα και μας μακραίνει τη ματιά.

Μελαγχολική –παρότι διδακτική– διαπίστωση.

Κι ενώ ο καιρός περνά άτονος και άδειος από συγκινήσεις παρασέρνοντάς μας με όλα τα πριν, τα ίσως, τα μετά, τα ποτέ και τα πάντα της ζωής, θέλω να εκφράσω την αμέριστη εκτίμηση, το σεβασμό και την αγάπη μου στη φιλία σας που αξιώθηκα.

Σας ευχαριστώ!

Ευαισθησίες…

Τις προάλλες μοιράστηκα, με επιλεγμένους φίλους, δυο λόγια για τον υπέροχο τροβαδούρο Λέοναρντ Κοέν που «έφυγε»… Δυο λόγια για ’κείνον κι ένα τραγούδι του, το Dance me to the end of love. Το άκουσα στο ραδιόφωνο με την είδηση της φυγής του και… δίχως υπερβολή, στριφογύριζε στο μυαλό μου, όλη μέρα. 

Κάποιοι –να ‘ναι καλά οι άνθρωποι– μού απάντησαν εξαίροντας την ευαισθησία μου… Κι εγώ, θα ’θελα να πω, με την ευκαιρία, και να το θέσω καθαρά προσωπικά, πως δεν είναι κάτι ιδιαίτερο· είναι μερικά απλά πράγματα, πολύ απλά, που μ' αγγίζουν και είναι αυτά ακριβώς που προκαλούν και κινητοποιούν την ευαισθησία μου. Αυτήν επικαλέστηκαν κι εκείνοι, απαντώντας στο «μοίρασμα».

Αυτό, ομολογώ, μ’ έκανε να σκεφτώ και να αναρωτηθώ: ποιος, άραγε, δεν ευαισθητοποιείται ακούγοντας ένα τραγούδι που τον αγγίζει, διαβάζοντας ένα βιβλίο, βλέποντας μια ταινία ή απολαμβάνοντας τις χαρές και τα όμορφα δώρα της φύσης;

Στέκομαι, ωστόσο, στο τραγούδι, στη μελωδία, στην ερμηνεία, στο στίχο… Ιδίως στο στίχο… Αν μ’ αγγίξει, του αφήνω χώρο, εισβάλει μέσα μου και με αναστατώνει. Μου γρατζουνάει την ψυχή, κυριεύει και στοιχειώνει το νου. Με κάνει να νοσταλγώ. Ταυτίζομαι και… γίνομαι ένα μαζί του. Κι αν «άλλων είναι ζωές», εγώ το συνδυάζω με κομμάτια της δικής μου ζωής.

Πράγματι, είναι καταπληκτικό πώς γίνεται να δημιουργούνται τόσα διαφορετικά συναισθήματα, τόσες διαφορετικές εκδοχές από ένα και μοναδικό ερέθισμα;…

         Έτσι μου συμβαίνει, κατά καιρούς, με τα τραγούδια. Έρχονται να μου ψιθυρίσουν κάτι σαν ικεσία, σαν… κάλεσμα για ξεσήκωμα. Συνωμοτώ! Τα δέχομαι και τα κουβαλάω μέσα μου. Γίνονται, ή μάλλον τα κάνω δικά μου, τόσο άμεσα και καταλυτικά που, αβίαστα και αυθόρμητα, καταφέρνουν να οριοθετούν και να σημαίνουν, να αγαλλιάζουν ή να πονάνε και να μου υπενθυμίζουν για λίγο –στη σκιά των αναμνήσεων– κάτι από καιρό χαμένο, αυτό που, ίσως κάποτε κυνήγησα και… δεν έφτασα.

Τα τραγούδια που ακούω και μαζί τους πονάω,

άλλων είναι ζωές αλλά αυτά αγαπάω.

Η ρουτίνα, η επανάληψη και η καθημερινότητα, η δύναμη της συνήθειας...

Οι μέρες περνούν. Ίδιες και… εν πλήρει τάξει. Όλα ξεθωριάζουν, αδυνατίζουν και χάνονται. Δε βρίσκεις εύκολα εναλλακτικές διαδρομές προκειμένου να αποφύγεις τη μονοτονία που φέρνει η επανάληψη. Η ρουτίνα, η επανάληψη και η καθημερινότητα. Κι αυτή τη ρουτινιάρικη καθημερινότητα απλά την αντέχεις χωρίς να την αποδέχεσαι. Έτσι γίνεται και επιβάλλεται. Είναι η δύναμη της συνήθειας.

Όλα τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής: φευγαλέες εικόνες, απόμακροι ήχοι, κάτι σαν ψίθυροι μάς ταξιδεύουν και χάνονται μέσα στην αχλή του χρόνου, καθώς η σιωπή περισσεύει, και… μπλέκουν στο νωθρό ρυθμό που μας επιβάλλει τούτο το αβάσταχτο τίποτα της εποχής μας.

Κι εκείνα τα καλύτερα που λέγανε πως έρχονται, αργούν που να πάρει…

Το Ημερολόγιο 2017 του Συλλόγου Μηθυμναίων "Η ΜΗΘΥΜΝΑ"

Το Ημερολόγιο 2017 του Συλλόγου Μηθυμναίων Αθήνας, με 15 σπάνιες παλιές φωτογραφίες, αποτελεί ένα μικρό δώρο αγάπης, μνήμης και εγρήγορσης προς τους απανταχού Μηθυμναίους και φίλους της Μήθυμνας.

Μπορείτε να το προμηθευτείτε:

Στο Μόλυβο: τηλ. 22530 71274, Χρυσή Πετρά.

Στην Αθήνα: τηλ. 6984196653, Καριοφύλλη Ευστρατία, Μαυριδή Γαβριέλλα, Φραγκούλη Φωτεινή, Κουνιάρη Άννα, Μεσσηνέζη Σταύρο, Κανδύλη Στέλλα, Σταυρίδη Σταύρο, Τσαλίκη Σούλη, Τρύφων Παναγιώτη, Κράλλη Αθανασία

Στη διάθεση του χρόνου

Κάθε ξημέρωμα 30 του Οκτώβρη 

θαρρείς κι αρχίζει ο χειμώνας. 

Παρεμβάλλεται, πρώτο πλάνο 

στο παράθυρο με το που φέγγει…  

Όλη την εβδομάδα μας προέτρεπαν: 

Βάλτε τα ρολόγια μια ώρα πίσω. 

Μια πικρή, αδιαπραγμάτευτη 

κι αυθάδικη νομοτέλεια 

στη διάθεση του χρόνου. 

Ενός χρόνου αιωρούμενου 

στο απέραντο πουθενά 

και στο απροσμέτρητο τίποτα. 

Αυταπάτη που παραπέμπει 

σε μια παραλλαγή της πραγματικότητας 

υπακούοντας και υποκύπτοντας 

στα προστάγματά της. 

Τέτοια που κάνει τις μέρες 

να ξεκινάνε πιο αργά 

και τ’ απογεύματα να γίνονται νύχτα 

πριν την ώρα τους.

Κι ας τολμήσει να το πει κανείς ασήμαντο.

Αιώνια χρεωμένοι…

           Με κορώνα και πρόσχημα το αχανές τοπίο που γενναιόδωρα μας παραχώρησαν (φυσικά δίχως τίτλους και συμβόλαια, και συνάμα ελευθερωμένη την επικαρπία) πορευτήκαμε –όλοι θαρρώ– κάνοντας κανονική καταπάτηση με δικαιώματα και κωδικούς. Γενναιόδωροι αυτοί – τυχεροί εμείς! Έτσι το βίωνα!

        Κάποτε, προσωπικά το έπαιξα και ειδήμων! Επεκτάθηκα μέσα στη νόμιμη και παραδεκτή περιοχή. Προσφέρθηκα αφειδώς (ειδήμων είπαμε…) και το χαιρόμουν όλο αυτό το ξόδεμα. Όμως, αλλιώς τα λογάριαζαν η τύχη και οι ευεργετημένοι. Ήμουν των ενάρξεων τότε, κι όχι των λήξεων… όπως τώρα. Απογοητεύτηκα!

Γι’ αυτούς αναπόφευκτα θα παραμένουν και θα σαλεύουν σε κάθε αντίκρισμα της οθόνης τους –σημαία και τιμωρός– το «δημιούργημα» και… κατ’ επέκταση, ο «δημιουργός». Θα υπάρχει εκεί, εσαεί παρούσα και θα παρελαύνει μπρος στα μάτια τους  –κληρονομιά και παρακαταθήκη–  η σκιά της θολωμένης εικόνας.

           Αιώνια χρεωμένοι…

Τέλος θα ’θελα να πω –και το ξεκαθαρίζω– ότι την ευγένεια έμαθα να την δίνω παντού και… τον σεβασμό εκεί που αξίζει.

Δε βαριέσαι… Ποιος νοιάζεται…

Ανέκαθεν προσέγγιζα –και προσεγγίσω– το τόλμημα και το κάθε θέμα με συναίσθημα και το έθετα –όπως κάνω και τώρα– σε καθαρά προσωπική βάση. Ποτέ δεν το απαρνήθηκα αυτό.

Αναπαράγω –ως φωνή της συνείδησής μου– και εκθέτω με ορθάνοιχτα τα μάτια και ξεκούμπωτες τις αισθήσεις, τον κόσμο μου. Έναν κόσμο που ξεδιπλώνεται και γίνεται οίστρος. Ο οίστρος της ψυχής μου. Πάντα θα έχω στο νου και θα θυμάμαι αυτό που μια φίλη μου έλεγε: «Όποιος δεν ακολουθεί την ψυχή του… τη χάνει». Κι εγώ, για κανένα λόγο, δεν θέλω να τη χάσω.

Δεν είναι που τότε όλα ήταν υπέροχα, είναι που περνάει ο χρόνος. Αντιλαμβάνομαι, έντονα πλέον, το συνειδητό κύλισμά του. Από δω κι εμπρός τα χρόνια αρχίζουν και κλέβουν, δίνουν λίγα και παίρνουν πολλά! Αυτός θα γράφει, η ζωή θα περνάει...

Με ξεπερνάει ο άτιμος!

Κάθε χρόνο μεγαλώνω, βιώνω πιο άδειος, χωρίς ν’ αγγίζω το θάρρος της άγνοιας που όπλιζε κάποτε τη θέλησή μου, καθώς με τα χρόνια παραξενεύει κανείς. Δε βαριέσαι… Ποιος νοιάζεται;… Λεπτομέρειες, θα μου πείτε, ναι, αλλά μερικές φορές οι λεπτομέρειες διαμορφώνουν και την ουσία.

Με τον καιρό όμως, μιας και οι καιροί ξανάγιναν μικρόψυχοι και στεγνοί, παύει κάπως αυτό και η ανάγκη της σιωπής μες στο πολύβουο παρόν με κάνει να… συστέλλομαι απειθάρχητα. Δεν έταξα δα και… αιωνιότητα. Πολλά και διάφορα –άλλοθι των πιστεύω μου, θα τα έλεγα– κυριεύουν κάθε διαφυγή μου. Και τότε χάνομαι! Σπάω την εξάρτιση. Ωστόσο, βιώνω! Είμαι και παραμένω εδώ!

 

Χάδι απαλό…

«πόσον ουρανό καταπάτησε μια χρυσαφιά γραμμή

 ποιαν κοκκινομάλλα δύση εμνηστεύθη

ρομαντικό πορτοκαλί εν ολίγοις» 

Κική Δημουλά

Μαγικό απόγευμα, γενναιόδωρο! Χαρίζει αφάνταστη ομορφιά, αξόδευτη αγάπη και μπόλικη τρυφεράδα. Όμορφο του φθινοπώρου δείλι, «σαν τρομαγμένη απορία», με όσο απόθεμα μελαγχολίας μπορεί να σέρνει. Αγγίζει γλυκά. Τόσο που… ξυπνά αντιφατικά αισθήματα. Γεννά ανάγκες. Μεσολαβεί και μετατρέπει. Συνθέτει και καταθέτει άλλη γραφή κι άλλη ανάγνωση. Γίνεται χάδι απαλό στο πλέον άφθαρτο μέρος του εαυτού μας: στην ψυχή!

Αγάπες λιγομίλητες…

Δείχνει να ’ναι φορτωμένος και πάλι ο καιρός. Με διλήμματα. Αναποφάσιστος! Κι όσο να πεις μουντό και άχαρο το σκηνικό, όχι, ότι μας ένοιαξε, αλλά αυτόν έχουμε. Κι ο χρόνος ήρεμος, κυλά χωρίς να αιφνιδιάζει. Συμβιβαζόμαστε. Άλλωστε σε φθινόπωρο βρισκόμαστε…

Και τούτες οι γειτονιές με τα καλώδια –μια χούφτα κόσμος– «μαχαίρια που αλληλοτροχίζονται». Δεν μείναμε και πολλοί.

Απογοητευμένοι από την ειλικρίνεια (που πάντα ξεγελάει) βρίσκουμε –εάν βρούμε– παρηγοριά στο ψέμα. Έτσι εξαργυρώνουμε τα λάθη.

Με το απόθεμα μελαγχολίας που σέρνει ο καθένας δίνει στη σιωπή άλλη αξία.

Πως αλλάζουν κάποια πράγματα… Πάντα ανάλογα με τα φεγγάρια και τα κέφια μας. Όσο να πεις, είναι και εκείνη η υγρασία που μουλιάζει –και τελικά ξεβάφει– λόγια, σκέψεις και πικρές αλήθειες.

Άλλαξαν τα δεδομένα και οι πρακτικές. Ο καθένας τραβήχτηκε εκεί που ανήκει. Γίνεται αυτό που είναι έχοντας την απόλυτη συναίσθηση ότι αυτό που παίζει στην κιθάρα του είναι το δικό του τραγούδι. Του ανήκει. Κι ολόγυρα ωκεανός δίχως υπόσχεση στεριάς.

Ξεχάστηκα κι είναι αργά. Σωριασμένες ένα γύρω οι αντιστάσεις... Και παραδίπλα, στην τσακισμένη σελίδα (κάθε –μα κάθε– φορά πιο αγαπημένη) η Αλκυόνη Παπαδάκη να επιμένει:

Η αγάπη δεν είναι μπακάλικο.

Να μετράς τι έδωσες εσύ. Τι εγώ. Τι ο άλλος.

Ή δίνεις την ψυχή σου και βγάζεις τον σκασμό,

ή κάτσε στη γωνίτσα σου και μέτρα τι δεν πήρες.

Μια πολύχρωμη πραγματικότητα καθώς ρεμβάζω τον ήλιο να χάνεται…

Ανίσκιωτες φωτοχυσίες τα αποχαιρετιστήρια χρώματα του δειλινού, συνδυάζονται και αναμειγνύονται, τέτοιο καιρό,  στο βάθος του ορίζοντα. Εικόνες που κάνουν τη θέα να μοιάζει με οφθαλμαπάτη και σπρώχνουν τη σκέψη μου στα χρόνια της πρωτόβγαλτης εφηβείας.

Τότε, θυμάμαι, προσπαθούσα, ανάμεσα σ’ εκείνα τα χρώματα, να διακρίνω το εμβαδόν μιας ψυχής που δεν έλεγε ν’ αφήσει σε ησυχία το μυαλό μου. Πάντα η ίδια οπτασία… Είναι κάτι τέτοιες μέρες σαν και τούτες που επιστρέφει το σκηνικό σαν ληγμένη ομορφιά, σαν υπόθεση χωρίς επίλογο.

Συνθηκολογώ με τη σκέψη στο ενδεχόμενο να βρω, μέσα σε τούτον το νωθρό ρυθμό που μας επιβάλλει η καθημερινότητα, άλλες εναλλακτικές διαδρομές προκειμένου να αποφύγω τη μονοτονία που φέρνει η επανάληψη. Δεν πάει το χέρι μου να γράψω ρουτίνα… Ας το γράψω… η ρουτίνα (και… η επανάληψη).

Πόσο χρώμα ακόμη  –επιτρέψτε μου την υπερβολή και ενδεχομένως την ιεροσυλία– θα χρειαστεί να σπαταλήσει ο Θεός στον ορίζοντα –δώρο της απλοχεριάς και της μεγαλοσύνης Του– προκειμένου να καλύψει μια ανάμνηση που με τα χρόνια, για να πω και την αλήθεια, πήρε τη θέση της στο ερμάριο της μνήμης

Εικόνες και σκέψεις που ανακλήθηκαν αβίαστα και αυθόρμητα καθώς ρεμβάζω τον ήλιο να χάνεται στο βάθος… Μια πολύχρωμη πραγματικότητα μέσα σε μια τεράστια σιωπή. Ενδεχομένως, κανένα κείμενο, καμιά τεχνική δεν θα μπορέσει ποτέ να την αποδώσει.

Το μέτρο του καθενός μας…

Τι να είναι όλα τούτα που κάθε τόσο αποτυπώνουμε εδώ; Που τα εκφράζουμε ελεύθερα, χωρίς να διεκδικούμε, φυσικά, το αλάθητο; Που μας εκθέτουν και –όχι λίγες φορές– μας φέρνουν αντιμέτωπους με τον ίδιο μας εαυτό;

Τι άλλο να ’ναι παρά σκόρπιες στιγμές που βοηθούν να κάνουμε λίγο δική μας την μικρή μας ζωή. Στιγμές που έρχονται να ζεστάνουν και να δώσουν λόγο στη σκέψη. Λόγια και λέξεις που δεν βολεύονται μέσα μας, σπαρταράνε και… γίνονται απειροελάχιστες σταγόνες στην οθόνη του χαμένου μας χρόνου. Λευκά πανιά που αρμενίζουν και ταξιδεύουν εκεί που ποτέ δεν θα φανταζόμασταν.

Γι' αυτό αξίζουν τα λόγια και οι λέξεις. Γιατί αποκαλύπτουν ψυχές και αισθήματα. Γίνονται καθρέφτες του μέσα μας κόσμου, εκεί όπου μπλεγμένα και ακατέργαστα συναισθήματα –όπως τ’ αφήσαμε, όπως τα καταχωρήσαμε στην καρδιά μας– αρνούνται να ξεθωριάσουν.

Σ’ αυτόν τον μέσα κόσμο αναμετριόμαστε και παλεύουμε καθημερινά να τον τιθασεύσουμε όπως μπορούμε ώστε να μείνει στα μέτρα και στα όριά του. Μάθαμε να μετράμε την αξία μας με τα μεγάλα κατορθώματα τις γενναίες πράξεις, τα σπουδαία λόγια. Κάνοντας το λίγο πολύ παίρνοντας δύναμη απ' το τίποτα.

Ανυποψίαστοι, αθώοι, απροετοίμαστοι για την μόνη φερέγγυα μονάδα μέτρησης… την αξία μας! Το πιο ακριβό αντίτιμο. Τα μεγάλα βήματα χρειάζονται προσοχή μεγάλη. «Η δρασκελιά σου όχι πιο πέρα από τον ίσκιο σου», λέει σε μια παράγραφό της η κυρία Καρυστιάνη. Αυτό είναι το μέτρο του καθενός μας.