Καλή κι Ευλογημένη Χρονιά σε όλους!

Αντί χριστουγεννιάτικης ιστορίας…

Αντί μιας χριστουγεννιάτικης ιστορίας που θα μπορούσα να ανεβάσω εδώ, μέρες που 'ναι, προτίμησα τούτη την παρακάτω του... Θανάση.

Δεν υπογράφω –ούτε μπορώ να χαρακτηριστώ– φιλόζωος...

αλλά ένας απλός ευαισθητοποιημένος άνθρωπος.

Διαβάστε την ιστορία και δείτε τι προέκυψε…

Ο Τζακ ήταν αδέσποτος και στην πραγματικότητα. Μέχρι που τον υιοθέτησε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων από την Ελευσίνα. Εκεί βρήκε τη στοργή που του έλειπε στους δρόμους και ζούσε αρκετό καιρό ευτυχισμένος. Μια ημέρα το σκηνικό άλλαξε με βίαιο και τραγικό τρόπο. Οι ιδιοκτήτες του Τζακ δολοφονήθηκαν από εγκληματίες που εισέβαλαν στο σπίτι τους για να τους ληστέψουν. Επί τέσσερις ημέρες το σκυλί έμεινε κοντά στα νεκρά αφεντικά του θρηνώντας. Την πέμπτη κατάφερε με κάποιο τρόπο να βγει από το σπίτι. Τα επίμονα γαβγίσματά του προκάλεσαν την περιέργεια των γειτόνων, οι οποίοι ειδοποίησαν τις Αρχές που βρήκαν τα πτώματα.

Το σπίτι, ως τόπος εγκλήματος, σφραγίστηκε. Ο Τζακ, ορφανός πλέον, γύρισε στους δρόμους. Είχε προλάβει όμως να γίνει διάσημος, έστω και με δραματικό τρόπο. Η εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη παρουσίασε εκείνη την περίοδο -περίπου πέντε χρόνια πριν- εκτενές ρεπορτάζ για τον σκύλο που είδε τους ιδιοκτήτες του να δολοφονούνται, οδηγώντας λίγες ημέρες μετά την Αστυνομία στον χώρο όπου διαπράχτηκε το διπλό φονικό.

Αργότερα, η ιστορία του Τζακ μεταδόθηκε και από τα μέσα ενημέρωσης της Ολλανδίας και της Μεγάλης Βρετανίας, συγκινώντας το κοινό. Πιο πολύ απ' όλους συγκινήθηκε η εκπαιδεύτρια σκύλων Τζούλια Φιλίππου, η οποία τον αναζήτησε, τον βρήκε και τον πήρε κοντά της, αποφασίζοντας να τον υιοθετήσει. Η ζωή χαμογέλασε ξανά στον Τζακ που ξεκίνησε μια καινούργια ζωή στην Παιανία. Εκεί διατηρούσε η Τζούλια ένα κτήμα όπου έκανε εκπαιδεύσεις και φιλοξενούσε και άλλα σκυλιά. Ο Τζακ όμως ήταν για εκείνην ο πιο ιδιαίτερος, ο πιστός σύντροφός της, ο φίλος τον οποίο έπαιρνε σχεδόν παντού μαζί της.

Όταν ο σκηνοθέτης Δημήτρης Σοφιανόπουλος έκανε κάστινγκ σκύλων ψάχνοντας σε φιλοζωικές οργανώσεις να εντοπίσει τον κινηματογραφικό «Θανάση», η Τζούλια, που είχε στο μεταξύ εκπαιδεύσει τον σκύλο της κόρης του, του πρότεινε τον Τζακ ο οποίος ταίριαξε απόλυτα στον ρόλο του Θανάση». Τα γυρίσματα άρχισαν στα τέλη του 2011 και ολοκληρώθηκαν στα μέσα του 2012.

Το ντοκιμαντέρ σημείωσε επιτυχία και τράβηξε το ενδιαφέρον του BBC ενώ δημοσιογράφος του βρετανικού δικτύου ζήτησε συνέντευξη από τον σκηνοθέτη για τον «Θανάση».

Απίστευτο τα σκυλιά έρχονται και μας διδάσκουν την αγάπη!

Φεύγουν και μας διδάσκουν την απώλεια…

Άραγε θα μπορέσω;

«Κάθε που αρχίζει να σκληραίνει το χαμόγελο της ψυχής μου

την παίρνω και τη βγάζω περίπατο»...

Το ιστολόγιο τούτο είναι, μεταξύ άλλων, το μερτικό που μου αναλογεί στο σύμπαν του κυβερνοχώρου. «Η γωνιά της  προσωπικής μου δημοσιότητας». Το καταφύγιό μου, όπου, με απλότητα και ειλικρίνεια, ξεδιπλώνω και μοιράζομαι τις σκέψεις μου. Εδώ, τσαλακώνομαι κυριολεκτικά και εκτίθεμαι. Μελαγχολώ, νοσταλγώ και ονειρεύομαι. Κομματιάζω τον εαυτό μου… ενίοτε και την ψυχή μου. Αυτό δεν κάνω και τώρα; Κολλάει, βλέπετε, η βελόνα στα ίδια…

Απλωμένα στην οθόνη, όσες ευαισθησίες κι όσα συναισθήματα φωλιάζουν μέσα στην καρδιά μου... Κάθε τι που γράφω εδώ, με την καρδιά μου το γράφω. Όλα με την καρδιά μου τα ξεκινάω και τ' αποτελειώνω πάλι με την καρδιά. Με ανιδιοτέλεια, ρομαντισμό και πάντα με τη διάθεση της συγκεκριμένης στιγμής. 

Σε κάποια κείμενα ειδικά καθρεφτίζεται όλη η διαδρομή μου. Από την αθωότητα μέχρι τα… ζόρια.

Ταξιδεύω με αξεδιάλυτες και ολοένα πιο μπλεγμένες τις απορίες μου για τα κρυφά και φανερά του κόσμου. Του μικρού του μέγα. Που… όπως έγραφε, τις προάλλες, ένας αγαπημένος μου φίλος: «ο κόσμος, ο μέγας, κάποιες στιγμές μικραίνει τόσο που δεν χωράει ούτε τον θυμό σου ούτε τη θλίψη σου». Και πώς να χωρέσει… 

Κι είναι φορές που σ’ αυτό το σταυροδρόμι των διλημμάτων μου –αυτά κι αν είναι διλήμματα– σκέπτομαι αν τελικά γράφω τα λάθος πράγματα στους σωστούς ανθρώπους ή το αντίθετο;…

Πόσο θα ήθελα να μπορούσα κάποια μέρα να δω μάτια και χείλη που αγάπησα ν’ αλλάζουν σχήμα και νόημα. Αυτή η επιθυμία και η λαχτάρα με συνοδεύει. Θέλω να χαρίζω αυτό που εγώ συχνά χάνω, ένα μεγάλο, ένα απέραντο χαμόγελο! Να φορέσω σε μερικούς ανθρώπους μου τον ήλιο στα μάτια και στα χείλη! Να διώξω σύννεφα και σκιές και να κρατήσω μόνο όσα μ’ έκαναν να χαμογελώ! Άραγε θα μπορέσω;

Το τραγούδι μου...

Η εκδήλωση για τον Αργύρη Εφταλιώτη

Τον Αργύρη Εφταλιώτη τίμησαν πριν λίγες μέρες η «Λεσβιακή Παροικία» και η Εθνική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, στη «Στοά του Βιβλίου» της Αθήνας, σε μια εκδήλωση με θέμα «Αργύρης Εφταλιώτης, ο Βάρδος της Ρωμιοσύνης».

Κύριος ομιλητής στην εκδήλωση, που έγινε με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 90 χρόνων από το θάνατο του Αργύρη Εφταλιώτη, ήταν ο ποιητής, δοκιμιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας, καθηγητής Δημήτρης Νικορέτζος.

Στην αίθουσα παρευρέθηκαν, εκτός άλλων, ο περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου, Νάσος Γιακαλής, και ο δήμαρχος Λέσβου, Δημήτρης Βουνάτσος, αλλά και συγγενείς του Εφταλιώτη, πλήθος Μυτιληνιών, πρόεδροι λεσβιακών σωματείων, λογοτέχνες, άνθρωποι του πνεύματος και άλλα μέλη της «Λεσβιακής Παροικίας» και της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΕΛ).

            «Η Νεοελληνική Λογοτεχνία, στα χρόνια που ζητούσε να βρει το δρόμο της και να ξεφύγει από το αδιέξοδο που την είχε οδηγήσει ο λογιωτατισμός, βρήκε την τριανδρία του δημοτικισμού (Ψυχάρης - Πάλλης - Εφταλιώτης), που εργάσθηκε με αφοσίωση και συνέπεια για τη γλωσσική ενοποίηση του έθνους», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Νικορέτζος, ενώ στη συνέχεια αναφέρθηκε στην ποίηση, την πεζογραφία και τη δημιουργική μεταφραστική εργασία του Εφταλιώτη, που χάραξαν τομή στην Ελληνική Λογοτεχνία και βοήθησαν τους νεώτερους να δουν καλύτερα τις επιτακτικές της ανάγκες.

Παράλληλα με την ομιλία του κ. Νικορέτζου, ακούστηκε η φωνή της Σοφίας Βέμπο από το μελοποιημένο ποίημα του Εφταλιώτη «Ο αργαλειός», ποιήματα του απήγγειλαν η ραψωδός Άννα Παπακωνσταντίνου και η καθηγήτρια απαγγελίας Νινέτα Παπαδάκη, αλλά και η με θεατρικό ύφος απόδοση, του νεαρού Λέσβιου ηθοποιού Μιχαήλ Δουκάκη, επιστολής του Εφταλιώτη στο «Νουμά». Ο Μιχαήλ Δουκάκης είχε και το συντονισμό της εκδήλωσης, ενώ ο Στράτος Δουκάκης οργάνωσε και παρουσίασε ενδιαφέρουσες φωτογραφίες-ντοκουμέντα, στην οθόνη της αίθουσας.

Ένας ρομαντικός… παλαιάς κοπής

Η ευαισθησία σου συχνά ξεπερνάει τα όρια. Σκαλίζεις μνήμες, ονειροπολείς και αλητεύεις στο χτες, επιμένοντας να συνδέεις το παρελθόν σου με το σήμερα. Αρκεί μια αθώα λεπτομέρεια, ένα ηλιοβασίλεμα, μια μελωδία, ένας στίχος, ένα βλέμμα, δυο λόγια, μια φωτογραφία… για να σε κάνουν κομμάτια. Αφήνεις –και το δείχνεις– να ξεχειλίζει άφθονο το συναίσθημα από μέσα σου. Δεν συμβιβάζεσαι με την κατάντια της σημερινής κοινωνίας. Απορείς κι αναρωτιέσαι: πώς έγινε και ισοπεδώθηκαν έτσι όλα; Πώς χάθηκαν οι αξίες της ζωής; Αυτές που μας μπόλιαζαν οι γονείς μας πρώτα, οι καλοί δάσκαλοι μετά και η ζωή μετέπειτα; Εξάντλησες, όσο τίποτα το δικαίωμα στο όνειρο. Το κυνήγησες κι έζησες μες σ’ αυτό. Έζησες με τα «θέλω» της καρδιάς σου κι όχι με τα «πρέπει των άλλων. Έζησες, αισθάνθηκες, αγάπησες… Ευτυχείς συγκυρίες που εξακολουθούν –ακόμα και σήμερα– να σημαδεύουν εκείνη την εποχή του αισθήματος. Εσύ είσαι αυτός. Ένας παλαιάς κοπής ρομαντικός!

Όσο κι αν ο χρόνος πέρασε στοιβάζοντας αμέτρητα άλλα, όσο κι αν όλα αυτά σκεπάστηκαν μ’ ένα σωρό σκόνη, εσύ επιμένεις να περνάς το χέρι σου από πάνω, να τη διώχνεις και να τα φέρνεις πάλι πίσω… στο φως.

Κρυσταλλωμένες εικόνες, σαν παγωμένες ψιχάλες αιωρούνται μπροστά σου και μέσα τους βλέπεις τη ζωή σου σε επανάληψη. Τις κοιτάς και θυμάσαι πρόσωπα, διαδρομές, σταθμούς, αποχαιρετισμούς και αφετηρίες… Μετράς τις ρωγμές που άφησε χαραγμένες επάνω τους ο χρόνος και… μελαγχολείς.

Πέρασαν τόσα χρόνια κι όμως, κάποιες φορές, στις σιωπές της ψυχής σου, το ρολόι του μυαλού παίρνει αντίστροφες πορείες, όπως κι εσύ που γυρίζεις στα ίδια και στα ίδια. Είσαι ένας παράξενος ταξιδευτής που ταξιδεύει από τη χαρά στη μελαγχολία κι από τη νοσταλγία στο όνειρο… Παθογένειες που δύσκολα τις κόβεις… Θέλεις να ξεφύγεις από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και τη μονοτονία της γκρίνιας. Εσωτερικοί μονόλογοι σε βασανίζουν. Ζυγίζεις, με τα δικά σου σταθμά, ομορφιές και απογοητεύσεις κι ανασύρεις από τις αποθήκες της μνήμης ό,τι αγάπησες. Ακούς ξεχασμένες νότες και γλυκές μελωδίες και συγκινείσαι, σκουπίζεις την υγρασία απ’ τα μάτια σου και… τις ξανακάνεις πάλι δικές σου. Ξεφυλλίζεις αμέτρητες σελίδες βιβλίων κι ανάμεσα στα τόσα, διαβάζεις –και θέλεις να τηρήσεις– εκείνο που έγραψε ο Ισπανός συγγραφέας Αντόνιο Μουνιόζ Μολίνα: «είναι τόσα αυτά που χάνει κανείς στη ζωή του για να μη φυλάει αυτά που του έμειναν».

Και μολονότι δεν το λες, στα μάτια σου το βλέπω… Προσπαθείς να φαίνεσαι ήρεμος. Αποφεύγεις ό,τι μπορεί να σ’ ενοχλεί ή να σου προκαλεί άγχος, θλίψη ή πόνο… Κι είναι φορές που το καταφέρνεις ξεγυμνώνοντας, δίχως συμπόνια, τον εαυτό σου. Άλλωστε τι άλλο μπορεί να είναι ο εαυτός μας, παρά οι σκέψεις μας, οι αγάπες και οι φόβοι μας, το γέλιο και το κλάμα μας, οι εμμονές και οι αντιδράσεις μας, το παραμικρό και το ασήμαντο που συναντάμε στη ζωή μας κι ό,τι, τέλος πάντων, εξομολογούμαστε στα γραφτά μας. Γι’ αυτό, κάθε τόσο σε βλέπω να καταθέτεις τα φορτία της ψυχής σου στο άψυχο χαρτί, θέλοντας έτσι να τον ζωγραφίσεις… Ναι, για σένα τα λέω…

Εκδήλωση τιμής για τον Τάκη Χατζηαναγνώστου

Την Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013, στη μεγάλη αίθουσα του Μεγάρου της Παλαιάς Βουλής (Σταδίου 13), η Ομοσπονδία Λεσβιακών Συλλόγων Αττικής και οι Ομοσπονδίες, Αδελφότητες, Σύλλογοι των νησιών του Βορειοανατολικού Αιγαίου σε συνδιοργάνωση με την Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδας τίμησαν τον πολυβραβευμένο λογοτέχνη της Λέσβου και της χώρας μας κ. Τάκη Χατζηαναγνώστου, για τα 75 χρόνια συνεχούς παρουσίας του στο χώρο των ελληνικών γραμμάτων.

Ομιλητές ήταν:   η Λιούμπα Σκούρτη, ο συγγραφέας Στρατής Μολίνος, ο ποιητής και κριτικός κινηματογράφου Δημήτρης Χαρίτος, κείμενα του τιμώμενου συγγραφέα διάβασαν η πρόεδρος της «Λεσβιακής Παροικίας», Καίτη Μεσσηνέζη - Πλατσή, και ο σκηνοθέτης και συγγραφέας Νίκος Περέλλης, ενώ εισηγητής και συντονιστής της εκδήλωσης ήταν ο πρόεδρος της ΟΛΣΑ, Χριστόδουλος Τσακιρέλλης.

Παρ’ όλη τη δύσκολη, λόγω βροχής, ημέρα πλήθος κόσμου γέμισε ασφυκτικά την αίθουσα τιμώντας τον μεγάλο λογοτέχνη μας και το έργο του.

7 χρόνια Μηθυμναίος

Άρχισε σαν σκέψη μια Κυριακή πρωί. Ήταν 19 του Νοέμβρη, σαν σήμερα, το 2006, όταν άρχισα να το ψάχνω, ήθελα «να δοκιμάσω τις αντοχές μου». Κι όταν άρχισε να νυχτώνει, οι όποιοι αρχικοί ενδοιασμοί μου, είχαν ξεπεραστεί. Η απόφαση στην αμφιβολία: Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα… ήταν φυσικά, τώρα! Το παραπάνω ήταν ο τίτλος της πρώτης ανάρτησης αυτού εδώ του ιστολογίου ή blog, αν θέλετε.    

Από τότε πέρασαν 7 χρόνια! Απίστευτο! Κι όμως…

Κάπως έτσι, ή μάλλον έτσι, άρχισε η πορεία του Μηθυμναίου, που ασθμαίνοντας κι αγκομαχώντας, τράβηξε την ανηφόρα για να γίνει  –και να παραμείνει– από τότε μέλος αυτής της παράξενης φυλής του διαδικτύου, της φυλής των blogger.

Μέσα από εδώ, έδωσα όσα είχα να δώσω προσφορά στη γενέτειρά μου, την αγαπημένη μου Μήθυμνα. Γι’ αυτήν φτιάχτηκε, άλλωστε, άσχετα αν στην πορεία... λοξοδρόμησε.

Έγραψα, σ’ αυτά τα εφτά χρόνια και τα διάφορα δικά μου. Το έκανα διαλέγοντας τις πιο όμορφες λέξεις της καρδιάς και τις σωστές του νου. Σ' αυτές ακούμπαγα τις ευαισθησίες μου. Τις φίλιωνα με το συναίσθημα, να ταιριάζουν, και σαν γλυκό του κουταλιού «κερνούσα» τους αναγνώστες, τους επισκέπτες και τους φίλους. Ήταν όσα είχα κρυμμένα –και καλά φυλαγμένα– μέσα μου. Αυτά που ξέφευγαν από την ψυχή μου κι αποτυπώνονταν εδώ. Τα αράδιαζα μπροστά σας κι ήταν σαν... εξομολόγηση, έτσι το πρόσταζε η καρδιά!

Μοίρασα, όσα κατά τη γνώμη μου, θα ήταν ενδιαφέροντα γι’ αυτούς που πέρναγαν από τούτο το στέκι. (Έχω ένα «κόλλημα» με το ρήμα «μοιράζομαι»). Αυτό είχε –και συνεχίζει να έχει–μια ιδιαίτερη αξία για μένα.

Και το πιο σπουδαίο… ήταν οι τόσοι φίλοι και φίλες που πέρασαν, κατά καιρούς, ν’ αφήσουν το «κάτι» τους εδώ. Τον καλό τους λόγο. Κι ήταν αυτή η επικοινωνία αιτία που τους γνώρισα και τους έκανα δικούς μου ανθρώπους. Ναι, πιστέψτε με, είστε όλοι εσείς οι δικοί μου άνθρωποι (μπορώ να πω και σε πρώτο βαθμό συγγένειας… Τόσο πολύ!). Το λέω και το εννοώ!

            Έχω να πω και τούτο: Κάποιες φορές, γυρίζω και ρίχνω ματιές προς τα πίσω, στα περασμένα και διαπιστώνω ότι σ' αυτά τα εφτά  χρόνια, συνάντησα μέσα ’δω, ανθρώπους που μου παρέδωσαν μαθήματα (φιλίας, εκτίμησης, ανθρωπιάς…) αλλά και κάποιους που… μου έγιναν μάθημα.

Μέτρησα και «αναχωρήσεις», μερικοί πέρασαν κι ύστερα χάθηκαν. Χαθήκαμε… Ήταν εκείνοι που από μόνοι τους διέγραψαν τις «αφίξεις» τους… Θα είχαν τους λόγους τους, δεν αντιλέγω, εγώ όμως θα τους θυμάμαι πάντα. Άλλωστε δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να συνταξιδεύουμε όλη τη διαδρομή μαζί. Συμβαίνουν κι αυτά. Τέλος πάντων…

Από χτες, λοιπόν, ύστερα από μια μικρή αποχή, πιάστηκα να το συγυρίσω, ν’ αλλάξω λίγο το ντεκόρ, όπως βλέπετε, ν’ ανοίξω τις πόρτες και να σας δεχτώ με αγάπη ώστε μαζί να σβήσουμε  τα εφτά κεράκια.

Εύχομαι να είστε όλοι καλά και να έχετε πάντα χαρές στη ζωή σας! 
Εκ βαθέων οι ευχαριστίες μου!

Σας τη χρωστούσα…

Νοιώθω και θεωρώ πως σωστό είναι να δώσω, με λίγες λέξεις, μια εξήγηση 

για την απουσία μου από τούτη την προσωπική γωνιά μου.

 Κι ο λόγος δεν είναι άλλος από κάποια μικροπροβλήματα που μ’ έχουν ζώσει… 

Ζητώ συγγνώμη από τους φίλους και επισκέπτες 

με την υπόσχεση πως σύντομα θα επανέλθω. 

Να είστε όλοι καλά!

Καλό μήνα!!!

Καλό μήνα!!!

Στη χάση και στη φέξη… (Εικόνες και λόγια)

Πρωινό Φθινοπώρου

            Κι ας ξεθωριάζει -ελέω καιρού- το χρώμα τους

                Ακόμη κι έτσι τα θαυμάζεις… 

Στρατή σ' ευχαριστώ!

Προσευχή

Ικεσία προς τον ουρανό… σημάδι ζωής.

Πως το ’λεγε να δεις ο ποιητής;

Α,

 «Να μην ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου…

Να μην φοβάσαι, μάτια μου, η ζωή είναι μπροστά σου»… 

Τι απίστευτη σπατάλη σε ομορφιά έκανε  εδώ ο Θεός.

Κάποιες φορές κι Εκείνος ξεφεύγει…

Κι αυτά ερωτεύονται…

Σμίγουν το ένα με τ’ άλλο να νιώσουν θέλουν… την ανάσα τους

και ν’ ανταλλάξουν το αιώνιο

«Σ’ αγαπώ!»

Παλεύει με το χρόνο, την εγκατάλειψη, τη φθορά…

Πως και γιατί εγκαταλείφθηκε; Ποιος ξέρει...

Τα ερείπια δεν λένε τίποτα για όσα ξέρουν...

Κρατάν καλά κρυμμένα τα μυστικά τους..

Ερειπωμένα σπίτια… Μυρίζουν εγκατάλειψη

Φθορές που πληγώνουν…

Καλό μήνα!!! Φθινοπώριασε…

Παρότι το μοτίβο-δώρο είναι καλοκαιρινό,

Μία είναι η αλήθεια:

Φθινοπώριασε…

Καλό μήνα!!!

Τι λιακάδα και τούτη σήμερα…

Κάποτε, σε κάποιο άρθρο μου, αναφερόμενος σε έναν πολύ καλό φίλο, αναρωτιόμουν αν τα ονόματα έχουν σχέση με τον χαρακτήρα του ανθρώπου που το έχει. Είχα πεισθεί τότε ότι πράγματι έτσι είναι… Σήμερα, για άλλη μια φορά, το επιβεβαίωσα.

Είχα, λοιπόν, τη χαρά και την τιμή να γνωρίσω (και προσωπικά) ένα θαυμάσιο πλάσμα που το όνομά της τιμούσε στο έπακρο τον άνθρωπο. Φίλη αγαπημένη εκ του μακρόθεν, τόσο αγαπημένη που στο όνομά της δίπλα είχα προσθέσει (γιατί το άξιζε) μερικά θαυμαστικά… τρία, τέσσερα, πέντε… δεν θυμάμαι και… πιστέψτε με, δεν μου είχε δώσει ούτε αιτία, μήτε αφορμή να αφαιρέσω έστω κι ένα… Σήμερα πρόσθεσα κι άλλα. Πόσα; Όσα μπορεί ν’ αντέξει!

Η φίλη μου είναι από τους ωραίους ανθρώπους που πριν κάποια χρόνια γνώρισα τυχαία σε τούτα τα στέκια τα γνωστά κι είναι απ’ αυτούς που έχουν τον τρόπο τους ν’ απλώνουν τα χέρια και να σου κλέβουν την καρδιά. Έχουν το δικό τους ουρανό και ταξιδεύουν… Εσύ το δικό σου… αν τύχει όμως και σμίξουν… τότε γίνεται πιο όμορφο το τοπίο. Όπως κι έγινε σήμερα. Οπότε σηκώνεις τα μάτια στον ουρανό και λες: «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ»!

Δεν σας κρατάω άλλο… Λοιπόν σήμερα συναντήθηκα και γνώρισα τη Χαρά!!! Παιδιά, όνομα και πράμα… Αυτή η κοπέλα θαρρείς και κουβαλά τον ήλιο μαζί της. Ωραία σαν μια μέρα λιακάδας! Σαν τη σημερινή! Τελικά κατάλαβα πως γνωρίζοντάς την, την αγαπάς πιο πολύ και την εκτιμάς περισσότερο!

Ήπιαμε καφέ στο Θησείο με θέα την Ακρόπολη. Τα είπαμε (λέγαμε, λέγαμε και τελειωμό δεν είχαμε..). Περπατήσαμε μαζί στην αγαπημένη της γειτονιά. Διασχίσαμε απ’ άκρη σ’ άκρη τα στενά στα Αναφιώτικα. Τσουγκρίσαμε και τα ούζα μας, που αλλού… εκεί στην Πλάκα!  

Δεν θα ’θελα, όμως, να την παραφορτώσω με περισσότερα, ίσως με τα τόσα δεν θα είμαι και πιστευτός, γι’ αυτό θ’ αφήσω να συνεχίσουν να μιλάνε οι φωτογραφίες.

 

Για το «εβίβα» της Χαράς

(…) ο νους μας είναι αληταριό / που όλο θα δραπετεύει»…*

Στενά που ανοίγονται προς τη θάλασσα.

Προς την ελευθερία…

Τόση θάλασσα!

Πάρε το μονοπάτι της, κάπου θα σε βγάλει…

Η θάλασσα θέλει κουβέντα… Πιάσ’ την στα λόγια… 

 Πόσο χώρο μπορεί να χρειάζεται ο άνθρωπος για να ξεφύγει από τις αλυσίδες;

Να πορευτεί προς τη θάλασσα,

να ρουφήξει ελευθερία, ν’ αξιωθεί το ταξίδι του;…

να δρομολογήσει τα όνειρά του…

Να φτάσουν εκεί που είναι να πάνε…

Όχι, δεν είναι εμπόδιο οι αλυσίδες…

«Όσες κι αν χτίζουν φυλακές / κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό / που όλο θα δραπετεύει»…

* Στίχοι: Θανάση Παπακωνσταντίνου

Υστερόγραφα μιας νύχτας…

Άρχισε να νυχτώνει πλέον, πιο γρήγορα…

Όταν πριν λίγο καιρό, τέτοια ώρα, ούτε καν είχε βασιλέψει ο ήλιος.

Νυχτώνει και… με προβληματίζει αυτό το άδειο που αφήνει η νύχτα.

Προσπαθώ να το ξεπεράσω με μουσικές παρενθέσεις

από κάποια παλιά βινύλια που μ’ απόμειναν.

Τα νοσταλγώ αυτά τα κομμάτια. Μου φέρνουν αναμνήσεις.

Ακούω λίγο από κάθε μουσική κι από κάθε τραγούδι.

«Άστο να παίξει ολόκληρο», με προστάζει η καρδιά…

 «Άστο να παίξει… να πλημυρίσει η νύχτα μουσική κι ο μέσα κόσμος νότες»…

Τ’ ακούω κάνοντας βόλτες στις θύμησες

κι αυτό που μένει είναι μια γλυκιά υγρασία.

Η υγρασία της νιότης μου…

Ύστερα καταπιάνομαι με το να ξεφυλλίζω

τσαλακωμένες σελίδες διαβασμένων βιβλίων.

Επάνω τους ξαναβλέπω,  χαραγμένες με μολύβι,

ένα σωρό παρατραβηγμένες υποσημειώσεις.

Σημειώσεις επί παντός...

Ακουμπάω τα κενά ανάμεσα στις λέξεις

κι είναι σα ν’ ακούω καρδιές να ψιθυρίζουν…

Δεν υπάρχει ωραιότερη συμφωνία.

Να, όμως που, έστω κι έτσι, πέρασε η ώρα.

Τραβώ τις κουρτίνες.

Χαμηλώνω το φως και γεμίζει η κάμαρα με σιωπές κι αμήχανα αποσιωπητικά...

Τα θαυμαστικά τα ’δωσα χάρισμα σε φίλη αγαπημένη.

Τα μάτια μου κλείνουν… το παρατράβηξα φαίνεται.

Ας κλείσουν, μήπως και ονειρευτώ.

«Να ονειρεύεσαι...», μου 'λεγε ένας φίλος που με ήξερε καλά και μ' αγαπούσε.

Τι να το κάνω, όμως;

Τα όνειρά μου δεν μπόρεσαν ν’ αλλάξουν και πολλά πράγματα…