A mi manera...

Όταν γράφω, δεν έχω μια συγκεκριμένη συνταγή, έναν κανόνα, έναν ιδιαίτερο τρόπο. Ο καθένας, θέλω να πιστεύω, προσπαθεί να φτιάξει το γραφτό του με τη δική του μοναδικότητα, όποια ποιότητα και ταλέντο (αν) διαθέτει. Με τα υλικά που οι περισσότεροι στιχουργούν τις λέξεις.

Ιδίως όταν περισσεύει το συναίσθημα και απουσιάζουν κάποιες άσχετες εξωτερικές επιρροές. Σε στιγμές αληθινές, που σμίγεις με τον εαυτό σου χωρίς εκπτώσεις στα πρέπει και στα θέλω σου. Δεδομένου ότι το προαπαιτούμενο, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι η διαχείριση των συναισθημάτων.  Προσωπική μου άποψη αυτή, που δεν είναι απαραίτητα και η σωστή.

Ο τρόπος μου. A mi manera...

Ocurrencias...

Ο καλύτερος δάσκαλός μας είναι το τελευταίο μας λάθος. Το γράφω γιατί μου αρέσει ως συλλογισμός και προφανώς αληθεύει… Αν κι εμένα με βρήκαν πολλών λαθών πτωχεύσεις, που λέει και η Κική Δημουλά, δυσκολεύομαι να απαλλαγώ…

Λάθη που αγγίζουν χορδές αίσθησης και διαίσθησης. Πάθη που κυριεύουν μια ζωή. Χωρίς λόγια και χωρίς υπότιτλους…

Άφησα μόνο δυο λεπτομέρειες να επιβεβαιώνουν την ύπαρξη χρώματος…

Άμα έχεις διάθεση για κουβέντα (3)

Παρεμπιπτόντως, μιας και το 'φερε η κουβέντα –ήρθε κι έδεσε που λένε– και… συνεχίζει, αυτές οι συνάξεις με τους φίλους, αυτές «οι χειραψίες με τα παρελθόντα», όπως έγραψα στα δυο προηγούμενα «κομμάτια», για μένα ήταν ό,τι πιο κοντινό σε τρυφερότητα.

Είχαμε απεριόριστη ελευθερία σκέψης και έκφρασης. Ένας καμβάς ανοιχτός πάντα μπροστά μας, για να βάλει ο καθένας το στίγμα του και να εκφραστεί ελεύθερα. Για να ζωγραφίσει τα συναισθήματά του. Ένα σωρό συναισθήματα ανάβλυζαν από μέσα μας. Και δεν ήταν απλά πανάκριβα, αλλά ανεκτίμητα! Δεν φοβόμασταν τους απολογισμούς. Είχαμε αυτό το κάτι που έκανε τους ανθρώπους να είναι πιο Άνθρωποι.

Ήμασταν και τυχεροί, είχαμε πνευματικά πρότυπα με τρομερό εκτόπισμα. Άξια! Αστραφτερά! Και διαβάζαμε. Διάβαζε πολύ η γενιά μας, ναι, τραγούδησε πολύ, ονειρεύτηκε πολύ κι ερωτεύτηκε το ίδιο. Είχαμε δίψα για μάθηση. Διαβαίναμε με Καζαντζάκη, Βάρναλη, Λουντέμη, Ρίτσο και ξένους κλασικούς παραμάσχαλα. Διαβάζαμε πολύ! Με τις ώρες.

Μας άρεζαν τα δύσκολα. Μας προκαλούσαν! Κι ο πήχης… μόνο προς τα πάνω. Είχαμε περίσσευμα δύναμης, ζωντάνιας, χαράς κι όλα αυτά, σώνει και καλά θέλαμε να τα ξοδέψουμε. Σπαταλούσαμε ζωή, ξευτελίζαμε στιγμές, ώρες, χρόνια, ανατολές και δύσεις… Αραδιάζαμε «θέλω» και υποσχέσεις. «Κουμπώναμε» τις ματιές μας, χαμογελούσαν τα χείλη μας, ξεχείλιζαν τα γέλια. Φυσικά, δεν είχε μόνο γέλιο. Είχε και δάκρυ… Πολύ κι απ’ τα δυο. Μια ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Εν τω μεταξύ, διευρύνονταν οι σκέψεις, οι προβληματισμοί, οι προοπτικές, μέχρι που στο άψε-σβήσε προέκυψε στο πλάνο η εφηβεία. Και… «η εφηβεία δε τρώγεται, πίνεται αχόρταγα»…

Άσχετα αν μετά ήρθαν τα χρόνια τα δύσκολα των προσγειώσεων και της αλήθειας… Κρατηθήκαμε όμως, όσο μπορέσαμε, χάρη στο «μέσα πλούτο» που κουβαλούσαμε συσσωρευμένο στις πολύτιμες αποσκευές μας και… σίγουρα δίχως αυτόν θα ήμασταν πολύ φτωχότεροι. 

Αναμφίβολα!

Άμα έχεις διάθεση για κουβέντα (2)

Έγραφα, λοιπόν, στην προηγούμενη ανάρτηση πως όταν συναντιόμαστε με τους φίλους ανοίγουν οι κρουνοί της μνήμης και λέμε, λέμε… Χωρίς σταματημό. Λέμε διάφορα. Για τις ενοχές μας, για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας, για το πώς τα καταφέρναμε και για το πώς –πολλές φορές– τα θαλασσώναμε. Για όσα μας πρόδωσαν… Α, λέγαμε και για ’κείνους τους αθώους και θρυμματισμένους έρωτές μας! Κυρίως γι’ αυτούς! Θυμάσαι;… Ωστόσο, τίποτα δεν μας παρηγορεί για ό,τι χάθηκε, γιατί απλά τίποτα δεν μπορεί να το αντικαταστήσει. Σταλάζουν μέσα μας τα χρόνια, κυλάνε, φεύγουν –και θα φεύγουν– τελεία και παύλα.

Κι ύστερα –να μη τα πολυλογώ– κάθομαι και ψαχουλεύω να δω τι απ’ όλα παραλείψαμε. Κάθομαι να λογαριάσω τα χρόνια. Να τα μετρήσω. Πώς λογαριάζονται, και πώς μετριούνται άραγε τα χρόνια; Μου λέτε; Εκεί που ο χρόνος μάς φθείρει, εκεί και μας πλουτίζει. Ξέρει αυτός να γεφυρώνει βιώματα, συναισθήματα, επιθυμίες και πράξεις.

Αφουγκράζομαι την καρδιά μου να χτυπάει στους ρυθμούς εκείνης της εποχής που έχει πια χαθεί. Οι χτύποι της ψάχνουν να βρουν μια έξοδο κινδύνου. Κι από μέσα μου πάει να βγει ένα μακρόσυρτο «αχ». Κάνω μια έτσι και… το πνίγω.

«Χρωστάω ενός λεπτού κραυγή, για κάθε στιγμή που σιωπώ»… Ποιος το ξεστόμισε τούτο; Δεν παίρνω όρκο αν ήταν η Λιλή Ζωγράφου ή ο Γκαρσία Μάρκες…

«Έφυγε»… ο μάγος της κιθάρας

Σε ηλικία 89 ετών «έφυγε» ο θρύλος των μπλουζ B.B. King

Άμα έχεις διάθεση για κουβέντα…

Κάποιες φορές, όταν συναντιόμαστε με φίλους κι έχουμε διάθεση για κουβέντα, το γυρίζουμε στα δικά μας. Στα παρελθόντα. Τις περισσότερες μιλάμε για κείνα… (Τι να πεις για τα σημερινά, για τ’ αύριο, για το μέλλον…). Κι ανοίγουν οι κρουνοί της μνήμης και λέμε, λέμε… Χωρίς σταματημό. Δε χορταίνεται το ταξίδι… Μας παρασέρνει η διαδρομή και ξεχνάμε κατά που κάνει τέρμα… Αρκεί που αφήνουμε τα παράθυρα ανοιχτά και έρχονται μέσα, μια μια –και μας ξεμυαλίζουν– οι αναμνήσεις.

Με συγκινούν ιδιαίτερα αυτές οι χειραψίες με τα παρελθόντα. Βέβαια, τότε ήταν άλλες εποχές, αλλιώς ήταν δαμασμένες οι ψυχές μας. Όλα είχαν μια διαδικασία, μια γλυκιά αίσθηση οικειότητας και καθιερωμένες αξίες. Πέρασαν όμως τα χρόνια… Ωστόσο, ακόμη καταφέρνουμε να τα κουβαλάμε μέσα μας. Και βρίσκονται εκεί όπως τ’ αφήσαμε. Στο κέντρο της καρδιάς.

Μιλάμε πολύ για κείνη την αθώα γενιά μας. Για τα στερεότυπα με τα οποία μεγαλώσαμε. Την τρυφερότητα, το σεβασμό, την ευγένεια, τη ζεστασιά… την απλότητα. Ευαίσθητοι, αθώοι, ανυποψίαστοι, ονειροπόλοι κι εκτεθειμένοι… στους βοριάδες. Προσπαθούσαμε να ξεπεράσουμε τις όποιες δυσκολίες, να γίνουμε κάτι με τα λίγα, τα απλά, τα τυχαία, τα τόσο δα… Τα τίποτα... Μια γενιά που επέμενε στο όνειρό της, στις ιδέες της, στις αξίες και στα οράματα. Δίναμε όρκους ότι μια μέρα θα αλλάζαμε τον κόσμο. Δεν το κάναμε βέβαια, αλλά μας άρεσε να το πιστεύουμε.

Απορίες…

Μήπως κάποια πράγματα, όλα αυτά τα «συμμαζώματα» που κρατάμε μέσα μας από συνήθεια, μετατρέπονται με τα χρόνια σε βάρος; Σ’ ένα βάρος που το τραβάμε με δυσκολία εμποδίζοντάς μας να κάνουμε μερικά βήματα παραπέρα; Μήπως, θα ήταν σημαντικό να πετάμε, κάθε τόσο, λίγη απ’ αυτή τη «σαβούρα» και να ξεφορτωνόμαστε ό,τι δεν μας προσφέρει πια τίποτα;

Μήπως χρειάζεται ν’ ανοίγουμε καινούργια κενά ελεύθερου χώρου στη ζωή μας δίνοντας τη δυνατότητα να εισβάλλουν καινούργιες ιδέες;

Σημ. Η επεξεργασία που έκανα στη φωτογραφία με τις, κατά τα άλλα, συμπαθητικές πασχαλίτσες, είναι συμβολική...

Με την ορμήνια ενός συγγραφέα...

Κάποτε ρώτησαν τον Τσέχωφ από πού εμπνέεται τα θέματά του, κι εκείνος απάντησε: «Παρατηρήστε τους ανθρώπους. Παρατηρήστε τις κινήσεις τους, το βηματισμό τους, τα ρούχα που φοράνε, τις εκφράσεις τους, τα πράγματα που κουβαλούν. Φανταστείτε τη ζωή τους. Έχετε έτσι όλη την ιστορία».

Όσο κι αν έδωσα φτερά στη φαντασία μου –καθ’ υπόδειξη του Τσέχωφ– να πλάσει την ιστορία όλων όσων συνάντησα  και περπάτησα σήμερα ανάμεσά τους, δεν τα κατάφερα. Ήταν κομμάτι δύσκολο. Πιστέψτε με.

Παρατηρώ τους ανθρώπους, κύριε Τσέχωφ, μα… δυσκολεύομαι. Δυσκολεύομαι, μέσα απ’ τις κινήσεις, το βηματισμό, τις εκφράσεις τους κι απ’ όσα κουβαλάνε, να δω την ιστορία τους. Πώς, όμως, να διαβάσει κανείς την ιστορία των ανθρώπων και τι να γράψει… Τι ξέρω εγώ… Τι ξέρει ο καθένας… Δεν είναι ίδιοι πια οι άνθρωποι, αγαπητέ  συγγραφέα. Δεν είναι ίδιοι…