Είπα σήμερα να γράψω.
Ναι, να γράψω, αλλά τι να πω και τι να γράψω; Νιώθω σαν αποκλεισμένο νησί μιας
άγονης γραμμής. Αμήχανος, αναποφάσιστος κι ανυποψίαστα άδειος... Λες και πάσχω από… «εκφραστική ανεπάρκεια». Πέρασε τόσος καιρός… Ξέμαθα! Να μιλήσω τώρα για μέρη,
για στιγμές, για ανθρώπους ή για εικόνες*; Αυτά κι αν είναι
διλήμματα.
Ο νους, όπως πάντα,
κάνει τα κουμάντα του, τρέχει –και θα τρέχει για καιρό– ανάμεσα στο τώρα που
βρήκε εδώ και το πριν του καλοκαιριού. Υφαίνει όλα εκείνα τα καθημερινά μικρά συμβάντα,
πράματα ασήμαντα ή και σημαντικά. Κι εκείνα τα
ελάχιστα που αξίζουν τον κόπο, ξέρει να τα κλείνει σε κορνίζες για να τα
ξαναβρίσκει όταν τα χρειαστεί. Σε κάτι
τέτοιες ώρες, όταν με βασανίζει (ο νους) με κάτι τέτοια, θυμάμαι εκείνο που
είχε πει ο ποιητής (στο περίπου το γράφω τώρα): «Καλά τα φέραμε ως εδώ. Μικροζημιές, μικροκέρδη, ισοφαρίσματα. Τώρα τι
λες»;
Από δω
κι εμπρός, στα ανορθόγραφα φθινοπωρινά απογεύματα, που έρχονται βιαστικά και φεύγουν δίνοντας τη
θέση τους στις προσδοκίες της νύχτας, κάτι τέτοια θα λέω. Ευτυχώς που ακόμη
και ο βασιλικός στη γλάστρα κι εκείνο το ανθισμένο μυροβόλο γιασεμί στον κήπο καλά
κρατούν. Όσο και το καλοκαίρι. Κι όσο «μαζεύει» ο καιρός, τόσο τα δυνατά μποφόρ θα
κουβαλάν, απ’ το νησί, το άρωμά του και την ηχώ από τους παφλασμούς των
κυμάτων!
Πάντα θα βρίσκω ένα
κατιτίς να σώζει τη μέρα μου…
