Δύσκολοι και περίεργοι οι καιροί…

Αραδιάζω και σήμερα τις όποιες μελαγχολικές σκέψεις μου και προσπαθώ να τις ξεδιαλύνω και να τις ταιριάξω με τις νότες μιας γλυκιάς μουσικής που έρχεται σιγαλά και ξαστερώνει το μυαλό, διώχνει για λίγο τα σύννεφα, ζεσταίνει την καρδιά και κάνει τη σιωπή… κομμάτια. Όσο το δοξάρι χαϊδεύει απαλά τις χορδές του βιολιού, η γλυκιά μελωδία που ξεχύνεται, παρασέρνει στο ρυθμό της όλα τα «πριν», τα «μετά» και τα «ίσως». Αυτά που ορίζουν το δρόμο στα μοναχικά ταξίδια του μυαλού μου. Αν γινόταν θα έπιανα τον εαυτό μου απ’ το χέρι να τον μάθω να περπατά ξανά μέσα σε τούτη την αβάσταχτη καθημερινότητα του «τώρα», μήπως και βρει καινούργιους ορίζοντες στο φαύλο κύκλο της ματαιοδοξίας των αβέβαιων ημερών.

Είναι περίεργοι οι καιροί. Αισθάνομαι πως ζούμε σε μια οριακή εποχή, οριακή σε ιδέες και σύμβολα, οριακή και σε συναισθήματα. Οριακά τα οικονομικά μας, οι ανοχές μας, οι αντοχές μας, τα νεύρα μας. Οριακός και ο πολιτισμός μας. Συντρίμμια και η περηφάνια μας. Οι κουβέντες αρχίζουν και τελειώνουν στα τρέχοντα. Τα μελλούμενα φοβίζουν και δίνουν τη θέση τους στην οργή και στο αβέβαιο. Γι’ αυτό, όλο και πιο πολύ, αντικρίζουμε φοβισμένους, ανήσυχους και οργισμένους ανθρώπους, τόσο που όγκωσε η ψυχή θυμό και πίκρα. Οι αξίες που είχαμε -ή νομίζαμε πως είχαμε- χάθηκαν, όπως και η ταυτότητά μας. Αν παραδοθούμε στη θλίψη που σκεπάζει δρόμους, ανθρώπους και σκέψεις, φοβάμαι, Χαρά μου, πως οι λέξεις ελπίδα και μέλλον θα ηχούν παράταιρα, σαν απαγορευμένες επιθυμίες.

Θα πρέπει να ξεπεράσουμε τα όρια, να βρούμε μια μαγική συνταγή ύπαρξης και ευτυχίας, μια ισορροπία με τους γύρω μας, μια διέξοδο από τα προβλήματά μας. Να ξαναβρούμε -ατόφια και αληθινή- τη χαρά. Όχι γιατί στέρεψε αλλά γιατί μπλέχτηκαν μέσα μας τα συναισθήματα… Υπάρχουν τόσα γύρω μας. Η άνοιξη που έφτασε με χίλια χρώματα, ο ήλιος που ακόμη ανατέλλει και δύει, ο ουρανός που αλλάζει χρώματα. Οι μυρουδιές, η αγκαλιά, το γέλιο, η κουβέντα, τα «σ’ αγαπώ», τα μάτια…

           Κομμάτι δύσκολο να παραμερίσουμε όλα όσα το μυαλό αναζητά κι όσα λαχταρά η ψυχή, όταν έχεις να κάνεις με το τέρας του μνημονίου και το γκρίζο της ισοπέδωσης.