Ο κόσμος είναι γεμάτος από μικρές χαρές. Θα έλεγα, ωστόσο,
πως το σημαντικό είναι να μπορούμε –και να θέλουμε, βεβαίως– να τις ψάξουμε.
Έτσι δεν είναι; Γι’ αυτό συνίσταται, η όποια πιθανότητα υπάρχει –ή έχουμε– να
μην την αφήνουμε να πάει χαμένη.
Βέβαια, στο διάβα του χρόνου
συνειδητοποιούμε πόσο ελεύθεροι ήμασταν (ανέκαθεν) μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο (τον
μικρό τον μέγα) και με φόντο έναν ατέρμονο ορίζοντα να επιλέξουμε και… πόσο
αυτή η ελευθερία γινόταν ατολμία και αποθάρρυνση.
Στην ορμή της νιότης που εξουδετερώνει κάθε
αντίδραση, εντυπωσιάζει ή γοητεύει αλλά και στις σημειώσεις των περιθωρίων
διαγραφόταν το πάθος –και η δύναμη αυτού του πάθους– που ζητούσε όλο και πιο
μεγάλες ανάσες για να υπάρξει.
Ανεξάρτητα απ’ όσα συναντήσαμε, πάντα υπήρχε ένα,
έστω μικρό, μονοπάτι, ένα στενό πέρασμα που ίσως μας οδηγούσε εκεί που θα
ανακαλύπταμε πόσο περίσσευε το ωραίο.
Ας σκεφτούμε μόνο πόσο πολύτιμο μπορεί να είναι να το
διακινδυνέψεις - και όλα να πάνε καλά, που έλεγε και ο Mario Benedetti.
