συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού...

Καλοκαιρινό Αφιέρωμα το δροσερό τούτο τραγούδι:

«Να μ’ αγαπάς»
που αποδίδει θαυμάσια το «Τρίφωνο»
στις αγαπημένες μου φίλες της μπλογκογειτονιάς.
Που να τις ονομάζω τώρα, εκείνες ξέρουν…

.

Το χαρίζω με εκτίμηση

κι αγάπη ένα σωρό

να το ακούν απολαμβάνοντας

το καλοκαίρι τους.

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ' όλα αυτά

Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν και μ’ αναμνήσεις μετά γυρνούν
Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν

Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η.
Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή

Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου ‘δίναν ραντεβού
απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί

Τα λουλούδια μου...

... και ο ιβίσκος μου (το μπονζούρ, Δέσποινα) έχει ανθίσει...

Μηθυμναίος

Στολίδια…

Βράχια στην Εφταλού

.

Στην κόψη των βουνών και στους γκρεμούς των βράχων, χτυπιέται κατάστηθα το Αιγαίο. Η θάλασσα, πολλές φορές, αφρίζει και ο άνεμος δεσποτικός, φουντώνει την οργή των κυμάτων. Ένας τόπος ατίθασος πάντα και δυνατός, με τα στοιχειά της φύσης να κυριαρχούν.
Τέτοιοι βράχοι σμιλευμένοι από το αόρατο χέρι της Φύσης υπάρχουν παντού. Με εργαλεία τον ήλιο, το κύμα και τον άνεμο, εκείνη δημιούργησε αβίαστα πάνω στους άμορφους βράχους με επιμονή και υπομονή χιλιάδων χρόνων… Σκληρό τοπίο, στέκεται εκεί κόντρα σε όλα... Ας τα βλέπει όλα αυτά ο άνθρωπος, που είναι ταγμένος να συνεργαστεί με το περιβάλλον και όχι να το υπερνικήσει…

Λίγο έξω από τη Μήθυμνα

Κάποιος χριστιανός βάλθηκε να αποδείξει ότι η τέχνη του νεοκλασικού ρυθμού δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της Αθήνας. Νεοκλασική επιρροή μέσα στην αρμονία της Μήθυμνας.

Η γλάστρα μου

Κι ο ιβίσκος μου έτοιμος ν’ ανθίσει… να δώσει το λουλούδι του, να ομορφίνει ο τόπος.

Μηθυμναίος

(Ξαν’) ανοίξαμε και σας περιμένουμε…

Κι αν κάποια στιγμή αναγκάστηκα να «κατεβάσω τα ρολά» γιατί το χρειαζόμουν και γιατί θεώρησα ότι η αγάπη θέλει λίγα λόγια και μακριές σιωπές, έμεινα για λίγο μακριά σας, σιωπώντας... Έλα όμως που κάτι χαραμάδες είχαν μείνει (επίτηδες) ανοιχτές για να μπαίνουν κρυφά κι αθόρυβα οι γνωστοί και άγνωστοι επισκέπτες. Να σχολιάσουν και να σε νοιάζονται. Αυτοί που έχουν τον τρόπο να σ’ αφήνουν να ψηλαφίζεις τα «μέσα» και τα «έξω» τους. Που σου ζητούν να τους χαρίσεις μερτικό απ’ την ψυχή σου…
Οι άνθρωποι, γνωρίζουμε, ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων… Αλλά και έλκονται, από αυτούς που είναι μοιραίο… να τους πληγώνουν. Άλλωστε και τα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα, μας επιφυλάσσουν κάποτε, μια απογοήτευση. Ζωή χωρίς απογοητεύσεις, χωρίς αδυναμίες, χωρίς κακοτοπιές, τι ζωή θα ήταν; Μια σχετική αποτοξίνωση έγινε. Τώρα και πάλι εδώ.

Από την αγαπημένη μας Μήθυμνα με το αιώνιο κάλεσμά της στους ρυθμούς και στη συνεχή διέγερση των αισθήσεων. Εδώ βρίσκομαι λοιπόν για να τα απολαύσω και να ξαναβρεθώ μαζί σας. Ελπίζοντας να ξαναρχίσουμε την επαφή μας.

Τέλος δεν έχω παρά να σας ευχαριστήσω για την ανοχή σας στις παραξενιές μου…

Μηθυμναίος