Οι εφτά αποχρώσεις του… ανερμήνευτου

Παράκληση: Αποφύγετε τυχόν παρερμηνείες. 
Το «σενάριο» είναι άκρως φανταστικό. 

Ένα πράγμα είναι το βιβλίο –και η ταινία, βέβαια– κι ένα άλλο,

το δικό μου σενάριο, βλέποντας

στο άψε-σβήσε κι αναίτια, να μου γυρίζει την πλάτη. 

Χαρά στο πράγμα, θα μου πείτε…

Μη το λέτε, δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει απαρατήρητη.

Κι αυτό το γύρισμα της πλάτης, θέλω να πιστεύω, δεν είναι περιφρόνηση,

  δεν είναι αδιαφορία, δεν είναι απόρριψη...  μέρος της αγάπης είναι!

Επιτρέψτε μου τον ρομαντισμό. Αφήστε με να πιστεύω...

Προσπαθώ να μαντέψω αν υπάρχει κάποιο ύφος απαξίωσης.

Να ερμηνεύσω τα ανερμήνευτα, να εξηγήσω τα ανεξήγητα.

Φοβάμαι αυτό το τόσο προκλητικά οριοθετημένο... «δεν σου ανήκω» που αφήνει να φανεί.

Αφού δεν ανήκεις σε κανέναν, καλή μου, δεν θα λείπεις κι από κανέναν. 

Τόσο απλό… 

 Να ’βαζα έναν καθρέφτη στο βάθος, να δω την όψη της,

όχι αν είναι τόσο όμορφη όσο αφήνει να υποθέσεις…

αλλά το μέσα της, το ανεξερεύνητο, το ασύνταχτο… το αινιγματικό!

Με λόγια ψάχνω την ομορφιά που επίμονα κρύβει.

Λόγια που να ξεφεύγουν από τη μετριότητα της χρήσης τους.

Λόγια που να χαράζουν δυσανάγνωστους και λυτρωτικούς προορισμούς.

Αφήνω τη φαντασία μου να πλανάται στο δικό της κόσμο,

πλάθοντας έναν άλλον, στα δικά μου μέτρα...

Η ερώτηση είναι: Θα μ’ αφήσει, κάποια στιγμή, να ανακαλύψω αυτό που κρύβει;

Αυτό που από τη μια σ’ απωθεί κι απ’ την άλλη σε δεσμεύει;

Έτσι είναι η ζωή. Παίρνει από δω, δίνει απ’ εκεί…

Νοιάζομαι για εντυπώσεις και… παραπλανητικές εικόνες, τέτοιες

που με βάζουν στον κόπο να φτιάξω άσχετους μονόλογους και φανταστικά σενάρια.

Σκηνοθετώ και εστιάζω σ’ ό,τι μπορεί να εκτιμηθεί σωστά.

Σε αποχρώσεις που να παραπλανούν…

Δεν είναι θέμα… αν αυτό που έγινε,

–αυτός ο απίθανος συνδυασμός και η παραλλαγή αποχρώσεων δηλαδή–

έγινε για να αντανακλά και να δίνει άλλη διάσταση στην αναμφισβήτητη θηλυκότητά της.

Έγινε για να γεννούνται αμφιβολίες…

Οι αμφιβολίες ενός απίστευτου χαρακτήρα.

Την προκαλώ και τη βρίσκω ανυπεράσπιστη, μπροστά στο κρίσιμο δίλημμα:

να στρέψει ή να ακολουθήσει τη στενωπό της επίμονης και αινιγματικής σιωπής…

«Τράβα μπροστά κι όπου σε βγάλει κι ας παίζουν ρόλο στη ζωή σου κάποιοι άλλοι»…

 Μη με ρωτάς, πού θες να ξέρω…

Θα ρωτήσω τα τραγούδια να μου πουν αν αυτή η αντίσταση

(η σχεδόν παθητική)

που ανάμεσά μας δίχως λόγο παρεμβάλλεται,

αν είναι αυτό το «ΝΑΙ» που περιμένω να μου πεις και... όλο αναβάλλεται.

Έσβησες το φως...
Δεν υπάρχει διάθεση… Υπάρχει όμως ο επίλογος.

Ένας απρόσμενος επίλογος που πληγώνει.

Τόσο απρόσμενος που δίνει την αίσθηση ή μάλλον το «άρωμα» του τέλους…

Ένας ψίθυρος που αρμενίζει σε αμήχανους αποχαιρετισμούς και σ’ ένοχα «αντίο».
Άλλωστε χρόνια και χρόνια τώρα, η ανατολή γίνεται δύση.

Γενικά σ’ αυτή τη ζωή σπαταλάμε τόσο χρόνο σε ανεκπλήρωτες επιθυμίες
και... ανολοκλήρωτες προσπάθειες, 

μέσα σε μια πραγματικότητα που, δυστυχώς, δεν μας συμπεριλαμβάνει...

Επεξεργασία φωτογραφίας: Μηθυμναίος

Και δυο τραγούδια με σημασία… η σημερινή επιλογή μου…

Ό,τι αγάπησε…

Στη Ντόρα Π.

Αγάπησε αυτή την πόλη.

               Τις μέρες της τις φωτεινές που εγκυμονούσαν εκπλήξεις… Τις αισθησιακές νύχτες της, που ο Θεός και τ’ άστρα κρέμονταν πιο κοντά της… Την ασχήμια που χάνονταν μέσα στα παιχνιδίσματα του νερού και των ματιών… Τα τσιμεντένια αδιέξοδα της Χρυσομαλούσσας. Το απλό δωματιάκι που ξεχείλιζε παραδεισένια θαλπωρή στην Ασκληπιού και Πρωτοπάτση γωνία… Τις πόρτες με τα μπρούτζινα ρόπτρα… Τη μελαγχολική γύμνια της Επάνω Σκάλας. Τα ασάλευτα νερά του λιμανιού της… κι εκείνα τα παρατημένα τα καραβόσκοινα που… πάντα ξανθαίνουν στον ήλιο! Την προσωρινή και ύποπτη μοναξιά των νότιων προαστίων της. Τον κόσμο της, το λιτό και τον ασπρόμαυρο… Την ξέφρενη ελληνική υπερβολή… Τις βαθιές εγκοπές και τα σκληρά γδαρσίματα (στα γδαρσίματα, ιδίως σ’ αυτά… Έμοιαζαν!)

      Τους ανθρώπους της. Τους βαθυστόχαστους, τους ονειροπόλους και τους ονειροπαρμένους. Τους νικητές των άνισων αγώνων! Αυτούς που πίστεψαν στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα»! Κι εκείνους που παραδίνονταν στα πάθη τους. Αυτούς που την κοίταξαν ολόισια στα μάτια, γιατί δεν είχαν τίποτα να κρύψουν… Κι εκείνους που της αφιέρωναν τη ζωή τους, έστω μισή και… τσακισμένη.

     Μα, πιο πολύ τους Έρωτες! Τους τόσους έρωτές της! Τους εξ αποστάσεως και τους εξ επαφής. Ναι, τους έρωτες που δεν είχαν λύσεις για τίποτα. Άλλοτε ασυμβίβαστους και σκληρούς. Άλλοτε τρυφερούς κι αλαφροΐσκιωτους. Μα πάντα απαιτητικούς και αδηφάγους. Αυτούς που μπήκαν απρόσμενα στη ζωή της και την έκαναν μπάχαλο. Οι έρωτές της. Τα λάθη και τα πάθη της και… μια ζωή που έπαψε να διαδραματίζεται ερήμην της. 

    Α, παραλίγο να το ξεχάσω… και ’κείνο το ροζαλί παπλωματάκι, το τυλιχτάρι του Άρη του μικρού, που τ’ αγκάλιαζε σα μωρό, όταν την έπιαναν τα μεγάλα μπουρίνια.

    Την πόλη αυτή αγάπησε και… αγαπήθηκε, παρ’ όλα τα λάθη της και τα πάθη της.

Τη Μυτιλήνη της!

Ντόρα σ’ ευχαριστώ για τούτα τα πολύτιμα αποθέματά σου,

τα ανομολόγητα που μου εμπιστεύτηκες και… γίνηκαν λόγια.

Θέλω να ξέρεις πως έχεις την άπειρη αγάπη μου και την αμέριστη εκτίμησή μου…

Υπήρχε μια ελπίδα. Ήρθε το χειρότερο…

Υπήρχε μια ελπίδα. Ήρθε το χειρότερο…

Καλό ταξίδι, Βαγγέλη και… καλό παράδεισο. 

Εμείς μένουμε μ’ αυτό:

κι ένα δάκρυ...

Δυο ερωτήσεις, που έθεσε ο Παντελής θα απαντηθούν άραγε:

«Ποιος θα ερευνήσει για το πώς η ανθρώπινη αγριότητα έφτασε σε αυτό το σημείο και κυρίως ποια είναι τα αίτια που μπορούν να αποκτηνώσουν έναν άνθρωπο; Και…

Τελικά, ποιος είναι μεγαλύτερο θύμα; Ο Βαγγέλης, ή μήπως εκείνα τα ανθρώπινα υποπροϊόντα που παράγει η κοινωνία; Και ποιοι αποτελούν την κοινωνία»;

Η γυναίκα, το άλλο μισό του ουρανού...

Στις 8 Μαρτίου, έχει την τιμητική του «το άλλο μισό τ’ ουρανού», η Γυναίκα! Είναι, όντως, «η γυναίκα το άλλο μισό του ουρανού»; όπως είχε πει κάποτε ο Μάο Τσε Τουνγκ;

Η ημερομηνία, βέβαια, δεν επιλέχτηκε τυχαία. Καθιερώθηκε σαν παγκόσμια ημέρα το 1910, ύστερα από την εξέγερση γυναικών στην Νέα Υόρκη όπου απαιτούσαν το αυτονόητο: καλύτερα ωράρια εργασίας, καλύτερες αμοιβές και δικαιώματα ψήφου. Έκτοτε η ισότητα και η αποδοχή της διαφορετικότητας των δύο φύλων γίνονται κυρίαρχα θέματα στις διεκδικήσεις τους. Κι αυτή η πάλη για την εξάλειψη των διακρίσεων σε κάθε πτυχή της ζωής συνεχίζει, ακόμη και σήμερα, να είναι ένα από τα βασικά αιτήματα της γυναίκας.

Η γυναίκα πλέον, έχει μπει δυναμικά στην αγορά εργασίας και η επαγγελματική της εξέλιξη έχει αναχθεί σε προτεραιότητα. Έχει πετύχει με την κάθετη άνοδο του μορφωτικού της επιπέδου και την βαθμιαία κατάκτηση υψηλών αξιωμάτων να αναρριχηθεί σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Κι αυτό είναι σημαντικό.

Η σύγχρονη Ελληνίδα γυναίκα καλείται ακόμη να εκπληρώσει πολλούς ρόλους στη ζωή της ως επαγγελματίας και σύζυγος. Συνεχίζει να είναι υπεύθυνη για όλους τους παραδοσιακούς ρόλους στην οικογένεια και διαχειρίζεται σχεδόν αποκλειστικά το νοικοκυριό του σπιτιού, παράλληλα με την εργασία της. 

Παρ’ όλα αυτά θέλω να πιστεύω πως η πραγματική και ουσιαστική ισότητα κατακτάται μέσα από την καθημερινότητα κι αυτό μας αφορά όλους, ανεξαιρέτως. Άλλωστε δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητο το πόσο σημαντικές είναι οι γυναίκες, όχι μόνο λόγω του θαύματος της μητρότητας αλλά και για το ότι ο κόσμος ολάκερος εκπορεύεται απ’ αυτήν. Ας μη το ξεχνάμε. Όπως δεν πρέπει να ξεχνάμε –κι εδώ θα δανειστώ τα λόγια της Erika Rittner, για να πω– ότι «πιστεύω στις γυναίκες. Οι άνδρες είναι απλώς ανεπιβεβαίωτες φήμες…». Και επ' ουδενί λόγο αμφισβητώ πως τα πιο σημαντικά στη ζωή μας, είναι γένους θηλυκού. Όπως, άλλωστε, και η ίδια η ζωή… Κι ακόμη μπορεί η γυναίκα να είναι όχι μόνο το άλλο μισό, αλλά ολόκληρος ο ουρανός!

Λίγα ανοιξιάτικα λουλούδια, όπως το αξίζουν, πρωτίστως στις Γυναίκες της ζωής μου, στις αγαπημένες φίλες του ιστολογίου μου και σε όσες κυρίες περνάνε από ’δω, από τύχη ή από συνήθεια …

Στη σφαίρα του μυαλού μου…

Είναι αλήθεια πως όσο μεγαλώνουμε τόσο στριμώχνουμε τα όνειρά μας σε μια γωνιά για να συμβιβαστούμε με τις απαιτήσεις της ζωής. Η καθημερινότητα, τα άγχη, οι υποχρεώσεις και τα βάσανα τα έχουν παραμερίσει στην άκρη. Κι έχουμε συσσωρεύσει τόσα σ’ αυτή τη γωνιά που δεν ξέρουμε αν ποτέ τα ξαναβγάλουμε στην επιφάνεια για να τα ζήσουμε, έστω και στη... φαντασία μας. Άλλο είναι να στρώνεις τις έγνοιες σου στην άκρη και να κοιμάσαι, κι άλλο να τις έχεις για προσκεφάλι σου και να σε τρελαίνουν…

Κι έρχονται κάτι μέρες που ξυπνάει το παιδί που έχουμε μέσα μας και… ίσα που φτάνει ν’ ανοίξει μια χαραμάδα στο παράθυρο της μνήμης κι αμέσως εισβάλλουν ξεφτισμένα όνειρα, θρυμματισμένες μνήμες, φθαρμένες εικόνες και μαζί όλες οι παράξενες, μοναδικές, φευγαλέες κι ανεπανάληπτες στιγμές των παιδικών –ιδίως– αναμνήσεων και στριφογυρίζουν στη σφαίρα του μυαλού μας. Προ πάντων αυτές!

Απ’ αυτή την αφορμή πιάστηκα σήμερα κι άρχισα ν’ ανακαλώ, μέσα από φωτογραφίες και ενθυμήματα το κάθε τι κρυμμένο που περιμένει υπομονετικά να το ανακαλύψεις για να σου φανερώσει τη μαγεία του. Όλα όσα αγαπάμε πολύ, μας σημαδεύουν εφ’ όρου ζωής, όπως εκείνα τα χρόνια των ονείρων, τα τόσο ανέμελα, γλυκά, μαγικά και σίγουρα... αληθινά.

Και θυμήθηκα τόσα, λες κι έκανα μια αφαίρεση από τη ζωή μου γυρνώντας προς τα πίσω. Τα σκεφτόμουν όλα με μια γλυκιά μελαγχολία. Πόσο κοντά και πόσο μακρινά φαίνονται οι καιροί... Τι όμορφα που ήταν! Τι όμορφα που ήμασταν... Τότε δεν ψάχναμε για τη χαρά, η χαρά ερχόταν σε μας και πότιζε την ανάσα μας. Τίποτα, μα τίποτα, δεν μοιάζει μ’ όλα εκείνα που έζησα τότε.

Πού είναι και πού πήγαν όλα όσα έψαχνα κάποτε και πού είναι όλα όσα ψάχνω τώρα; Όπως τόσα και τόσα στη ζωή που νομίζεις ότι τα έχεις, κι όταν τα αναζητήσεις, απορείς πώς και πότε χάθηκαν...

Πιστός καθρέφτης το μέσα μου κι απορώ πως διαθέτει ακόμη πολύτιμα για μένα αποθέματα που θέλει να δώσει, να πει, να προσφέρει… Αυτός είναι ο πλούτος μου κι ελπίζω να μην εξαντληθεί… Κι εύχομαι, τέλος, να μην χάσω ποτέ από τα μάτια μου τον ορίζοντα των ονείρων μου που έπλαθα νέος για χάρη κάποιων υποσχέσεων.