Χρόνια Πολλά - Καλή Χρονιά!

 

Εύχομαι σε όλους Χρόνια Πολλά, Καλή Χρονιά με υγεία, αγάπη, ευτυχία και αισιοδοξία για όλα εκείνα που δίνουν νόημα

και ομορφαίνουν τη ζωή μας

έστω και μέσα από τα μικρά που άλλοτε μας φάνταζαν αδιάφορα!

Όλα τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν. 

Είθε ο καινούργιος χρόνος να μας φέρει κοντά στον άνθρωπο, 

το σεβασμό στον συνάνθρωπο και την ανθρώπινη υπόσταση.

Και… να θυμάστε:

Μπορεί να μη συμβούν όλα όσα ονειρεύεστε αλλά…

άλλα πολύ καλύτερα.

Στράτος Δουκάκης

Δανεισμένα τραγούδια... Άσε, πού να σου εξηγώ…

 

Ένα μότο που αναγράφεται σε πολλές γλώσσες του κόσμου είναι τούτο: «Όπου ακούς τραγούδι, κάνε μια στάση. Οι κακοί της Γης δεν έχουνε τραγούδια». 

Πόσες στάσεις έχω κάνει για ν’ ακούσω τραγούδια… Αμέτρητες.

Ό,τι μένει στη ζωή μας, ό,τι έχει δύναμη να σωθεί, και μας συντροφεύει είτε στη χαρά είτε σε λύπη, είναι εκείνα τα μικρά ρεφρέν που θυμόμαστε συχνά και, πότε πότε, σιγοτραγουδάμε... Κάποιες φορές, τις περισσότερες, μας βγαίνει σαν ψίθυρος που μένει για να μας θυμίζει στιγμές όπου χάνουμε τον εαυτό μας στης μοναξιάς και στης νοσταλγίας το χάρτη. Κι όλες αυτές οι στιγμές, απλά γίνονται τοπία της ζωής μας. Τις κρατάς μέσα σου και συνεχίζεις παρακάτω.

Άσε, πού να σου εξηγώ… Ό,τι αγαπάς δεν τελειώνει…

Εγκάρδιες Χριστουγεννιάτικες ευχές

Όσο κοντεύουν οι άγιες ημέρες των Χριστουγέννων, όσο οι ανάμικτοι ύμνοι με τα «ωσαννά» των ουρανών –όλο και περισσότερο– θα ηχούν στ’ αυτιά μας, η ουσία τού «Χριστός γεννάται» θα φουντώνει τα κλαριά στα «δέντρα των ευχών». 

Κι εμείς, θεατές σε χαρές ανέξοδες και προσωπικά βιωμένες, προλαβαίνουμε ακόμη να βρούμε αυτό «το αυθεντικό κάτι» που ψάχνουμε. Να αναθεωρήσουμε, να αισθανθούμε και να κατανοήσουμε. Να δώσουμε αγάπη και στήριξη, να αναζητήσουμε ξεχασμένες άξιες και να πιστέψουμε ότι η ανθρωπιά δεν είναι ξεπερασμένη μήτε η ανάγκη να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Το σημαντικό, βέβαια, δεν θα το βρούμε τυλιγμένο σε γυαλιστερό χαρτί δώρου. Θα το βρούμε στο μοίρασμα συναισθημάτων και αγάπης, σε μια αγκαλιά, στο μαζί, σ' ένα απλό χαμόγελο, σε μια καλή κουβέντα, σε μια και μόνο ματιά... σ' ένα φιλί!

Ας είναι και ψευδαισθήσεις… χρειάζονται κι αυτές. Οι άγιες ημέρες των Χριστουγέννων μας τις προσφέρουν.

Ας έχουμε υγεία, ψυχική δύναμη και αισιοδοξία για να πορευτούμε σ’ ένα καλύτερο αύριο. Και ν' αγαπάμε όσους αξίζουν την αγάπη μας!

Δεκάξι χρόνια, πέρασαν...

Καμιά φορά αποφεύγω να τα μετρήσω. Τα χρόνια… Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που στοιβάζουν και μετράνε τον κάθε χρόνο που περνάει, είναι και τούτη, η κάπως παραμελημένη «γωνιά της προσωπικής μου δημοσιότητας». Μετράει ήδη 16 χρόνια! Ναι, ήταν μια μέρα σαν σήμερα 19 Νοεμβρίου του 2006. Ο πρώτος αγιασμός της ψυχής μου. Η απαρχή κάποιων –πρέπει να το ομολογήσω– υπέροχων χρόνων. Αξέχαστα χρόνια εκείνα, μέχρι που σταδιακά άρχισαν να αλλάζουν τα δεδομένα και οι πρακτικές. Σήμερα που κλείνει άλλο ένα κύκλο μέσα στο αχανές σύμπαν του διαδικτύου εξακολουθώ να νιώθω ευγνώμων που, μες στην τρέλα αυτού του κόσμου, μοιραζόμασταν τόσα και τόσα μα… κυρίως φιλίες που άρχισαν και φτιάχτηκαν μέσα από τούτο το μέσον. Κοινές πορείες, ίδιες στιγμές. Για συγγενικές καταστάσεις μιλάμε… 

Ωστόσο σήμερα, έχουμε γενέθλια, ας παραμερίσουμε την όποια εξέλιξη της κατάστασης κι ας κρατήσουμε μέσα μας εκείνο το ανεκτίμητο κάτι που τότε μας κατείχε. Τέλος, παρ’ όλα όσα, είμαστε ακόμη εδώ στη σκηνή και μας αντέχει το σχοινί.

Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλη την αγάπη και εκτίμηση που εισέπραξα σ' αυτά τα δεκάξι χρόνια μαζί σας! Είναι κάτι που ο κάθε άνθρωπος το έχει ανάγκη.

 

«η Ιθάκες τι σημαίνουν»…

 

«Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν».

Κ. Καβάφης

Σε τούτες τις μελαγχολικές μέρες με τις τόσες ρωγμές και αντιξοότητες της απρόβλεπτης καθημερινότητας, την ώρα που δικαιούμαστε ξενοιασιά, εμείς σπρώχνουμε το χρόνο κι αρχίζουμε να διαβάζουμε τη ζωή από το τέλος. Χαμογελάμε ψάχνοντας τις μικρές καθημερινές χαρές. Όσες τέλος πάντων αντιστοιχούν στο μερτικό μας. Χαρές να ’ναι, έστω και σκηνοθετημένες… Προσαρμόζουμε τα πρέπει και τα θέλω για να ανταπεξέλθουμε, εξασκούμε τις αντοχές μας, αποφορτίζουμε κάθε υποψία αρνητικής ενέργειας, κατευνάζουμε τα όποια πάθη και θυμούς και αποθεώνουμε αυτές τις χαρές για να τεντώσουμε το χρόνο και τον ορίζοντα της ύπαρξης μας. Θα μας χρειαστούν στο ταξίδι και τον προορισμό μας. 

Ας ευχηθούμε να ‘ναι μακρύς ο δρόμος στον πηγαιμό για την Ιθάκη που λέει ο λόγος και ο ποιητής. Αφήστε που, εγώ ο αφελής, που σε όλα μου παθαίνω ψύχωση με τη λεπτομέρεια, δηλώνω –ανενδοίαστα και με μπόλικη επιείκεια– ότι αργά άρχισα να κατανοώ «η Ιθάκες τι σημαίνουν»…

Ωστόσο είμαστε εδώ…

 

Σαν παιδιά δεν είχαμε την ευκαιρία να επιλέξουμε τα πιστεύω και τις πεποιθήσεις μας, αλλά συμφωνούσαμε με τις πληροφορίες που μας ενστάλαξαν άλλοι. 

Δεν επιλέξαμε τη γλώσσα του λόγου μας ή τις ηθικές μας αξίες, ήταν ήδη εκεί πριν γεννηθούμε. Δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να διαλέξουμε τι θα πιστέψουμε και τι όχι, δεν επιλέξαμε ούτε καν το όνομά μας. 

Ωστόσο είμαστε εδώ. Υπάρχουμε…

Λόγια σαν αποχαιρετισμός στον Σεπτέμβρη…

 

Ευκαιρίας δοθείσης λοιπόν, μιας και το 'φερε η κουβέντα, –λίγο αθώα, λίγο περιπαικτικά– ρώτησα το φίλο μου: Πού «ταξιδεύει» όταν χάνεται στις σκέψεις του; Κι εδώ άρχισε η κουβέντα, διότι –για να πω την αμαρτία μου– με το που την άρχισε, λες και την οδηγούσε στα δικά μου λημέρια και μέτρα… 

«Δεν ξέρω ποιος παρακολουθεί τη διαδρομή μου. Μ’ αρέσει όμως, όταν κάποιοι που αγαπώ το κάνουν. Περνάν τα χρόνια, φίλε μου, ξεθωριάζουν την έννοια των πραγμάτων και το μόνο που απομένει είναι ένα παρελθόν απογυμνωμένο από κάθε αίσθημα και σημασία». Κι από φίλους –ας μου συγχωρεθεί εδώ η παρέμβαση– έσπευσα αμέσως να συμπληρώσω εγώ. «Κι αν άλλαξαν οι φίλοι μας λιγάκι, αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας. Ωστόσο, θα έλεγα ότι ένα κρυφό πάρε-δώσε το συνεχίζουμε. Υποθέτω ότι συμφωνείς». Βεβαίως! Συνέχισε όμως. Μου αρέσουν τα όσα λες, αντιπροσωπεύουν κι εμένα. 

«Ξέρεις, συμβιβάζομαι με το να ανατρέχω, πολλές φορές, στα παλιά άλμπουμ με τις φυλαγμένες φωτογραφίες από τα χρόνια της νιότης. Και ξέρεις γιατί; Γιατί μου θυμίζουν το πριν, το πώς ήμασταν παλιά, μου θυμίζουν αυτό που όλοι πάμε να ξεχάσουμε. Θαυμάζω την αλήθεια του χρόνου, γιατί αποκαλύπτει την πραγματικότητα προσώπων και πραγμάτων. Βλέπεις, ο χρόνος πέρασε κι άφησε πάνω μας τα σημάδια του και… δεν μιλώ για τις ρυτίδες μας. Άφησε γνώση, εμπειρίες κι άλλα χίλια δυο. Πάντως χαμένοι δεν βγήκαμε. Μας έκανε αυτό που είμαστε σήμερα. Οι φωτογραφίες μας δείχνουν αυτό που ήμασταν χτες. Αυτά τα ”χτες” μάς ορίζουν. Αυτά είναι που μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε ότι μεγαλώσαμε. Φυσικά η ζωή θα συνεχίζεται και δεν θα πάψει να είναι ωραία, θα συνεχίσει να ευνοεί τους τυχερούς εραστές της. Όλο αυτό που πολλοί θα το θεωρούν σαβούρα, νομίζω πως εμείς δεν το μουτζουρώσαμε. Ποτέ δεν μουτζουρώσαμε τις στιγμές που η μοίρα μας χάρισε».

Αφήνω τα λόγια του στον αέρα –τα θησαυρισμένα μέσα στο χρόνο– τι να προσθέσω… Τ’ αφήνω έτσι, σαν αποχαιρετισμό στον Σεπτέμβρη...

* Η φωτογραφία ευγενική προσφορά της Σ.

Ευχαριστούμε κυρία Βερόνικα!

 Ευχαριστούμε τη Βερόνικα Αντετοκούνμπο για τα παιδιά διαμάντια που χάρισε 

στην Ελλάδα.

Πώς να μην είμαστε υπερήφανοι;

Πως να μην είμαστε υπερήφανοι με τέτοια υπέροχα παιδιά. Αυτά είναι τα παιδιά μιας μικρής χώρας που την κάνουν μεγάλη. 

Ένας κόσμος ανάποδα

Ο Ουρουγουανός λογοτέχνης Εντουάρντο Γκαλεάνο, με γραφή που συνδυάζει τη δημοσιογραφία, την πολιτική επιστήμη, την ιστορία και το μυθιστόρημα υπήρξε πραγματικός εκπρόσωπος της ανυπόταχτης Λατινικής Αμερικής, ο πιο πολιτικός της συγγραφέας, η «φωνή αφύπνισης» της, όπως χαρακτηρίστηκε ο βαθιά ουμανιστής στοχαστής. Ο ανατροπέας της ιστορίας που έστησε «καθρέφτες» στην ιστορία και φανέρωσε την αλήθεια εύγλωττα και στα ίσια σαν «έναν κόσμο ανάποδα» στα εκατομμύρια των πιστών και φανατικών αναγνωστών του. «Κάθε μέρα έχει μια ιστορία που αξίζει να ειπωθεί, επειδή οι μέρες μας είναι φτιαγμένες από ιστορίες. 

 

Με το βιβλίο του Ένας κόσμος ανάποδα αποφασίζει να μας ξαναστείλει στο σχολείο. Σε ένα σχολείο που αποκαλύπτει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και καυστικό χιούμορ την ανεστραμμένη πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου, όπου τα αριστερά βρίσκονται δεξιά, τα πάνω κάτω και τα εμπρός πίσω. Αγανακτισμένος από την κατάφωρη κοινωνική αδικία καταγγέλλει τους διεθνείς οργανισμούς και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, καταδικάζει την εκμετάλλευση και την αδικία, υψώνει φωνή διαμαρτυρίας και καλεί τον καθένα μας σε εγρήγορση και δράση, δίνοντας ένα μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) 

Είναι κι αυτό μια λύση

 

Τώρα που τα γραφτά μου εδώ λιγόστεψαν, μου λείπουν. Τώρα που η καρδιά διψάει, όσο ποτέ, να πλέξει δυο λόγια, να τα χωρέσει στο χαρτί ή στην οθόνη, εγώ αδυνατώ να το κάνω. Τώρα που το έχω πιο πολύ ανάγκη, θαρρείς και στέρεψε το μυαλό. Κι όμως, στον περίγυρό του γυροφέρνουν μπερδεμένες σκέψεις άπραγες, που σημαίνει σε πλήρη αδράνεια, κάτι σαν την καλοκαιρινή ραστώνη. Λένε ότι η έμπνευση έρχεται και σε βρίσκει, αλλά σε μένα, τον αφελή, δείχνει να μ’ έχει ξεχάσει. Παράλληλα εναποθέτω τις ελπίδες μου στο σύμπαν, μήπως και κάποια στιγμή, συνωμοτήσει αφενός να με βοηθήσει και αφετέρου να ξεμπλέξει τις σκέψεις και να τις κάνει λόγια… Ίσως έτσι βγάλω μια άκρη.

Η ώρα περνάει, η υποψία παραμένει. Κι η πόρτα του μυαλού κλειστή. Κι εγώ με τα μάτια στραμμένα πάνω της προσμένω ν’ ανοίξει και να εμφανιστεί η κυρία έμπνευση. Αλλά φαίνεται ότι ερήμην μου, τόσο αυτή όσο και το σύμπαν, συνωμότησαν κρυφά και αποφάσισαν να μην επέμβουν…

Ωστόσο, βρήκα καταφύγιο και στήριγμα στον κόσμο της  φωτογραφίας και μια κάποια λύση στη συνοδευτική λεζάντα, όπου εκεί αφήνω να ξεχυθούν λίγα λόγια (αυτά δεν μου αντιστάθηκαν…). Και τι απλά που γυρίζει η καινούργια σελίδα… Με την ιδιότητα λοιπόν του ερασιτέχνη (αυτής της τόσο υποτιμημένης έννοιας) και συνάμα αυτοδίδακτος, προσπαθώ να μεταφέρω σε κάθε εικόνα, το συναίσθημα που η στιγμή μου προκαλεί.. Είναι κι αυτό μια λύση.

Χαμένα καλοκαίρια…

Πάντα θα υπάρχουν καλοκαίρια που θα έχουν χαθεί. Και τα καλοκαίρια εκείνα που χάθηκαν είναι πλέον πολλά. Προφανώς, άλλαξαν οι εποχές. Άλλαξαν οι άνθρωποι, άλλαξαν οι καταστάσεις. Αλλιώς μετριέται σήμερα ο άνθρωπος και η ψυχή, διαφορετικά μετριόταν χθες. Κι οι περισσότεροι, πολύ απλά,  έχασαν τον εαυτό τους και παρέδωσαν την αθωότητά τους. Αυτό είναι το τίμημα. Έχασαν την αθωότητα τους. Μια αθωότητα που δεν την βρίσκεις πια. Ή, τουλάχιστον σπανίως…  Αυτό είναι το τίμημα. 

* Η σύνθεση του κολάζ από φωτογραφίες της ομάδας «Η παλιά μας Μήθυμνα» 

* Παράφραση από Boulevard

Άραγε, διαβάζουν ποίηση οι πολιτικοί μας σήμερα;

Άλλοτε οι πολιτικοί μας διάβαζαν πολύ. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο γέρος της δημοκρατίας, τον τελευταίο χειμώνα της ζωής του, διαβάζει Σικελιανό και Καβάφη. Γύρω από το σπίτι του στο Καστρί, ο κήπος, τότε, ήταν γεμάτος από χωροφύλακες: «Τριαντάφυλλα και χωροφύλακες!» είχε πει σ’ έναν ξένο δημοσιογράφο, δείχνοντας το θέαμα που έβλεπε από το παράθυρό του. Κι ανάμεσα στα αγκάθια του κήπου του, ο αδιόρθωτος γερο-ρομαντικός διάβαζε ποίηση. Αυτή ήταν το τελευταίο σπαθί του – η τελευταία του πανοπλία.

Παλιότερα, είχαμε το γερο-Βενιζέλο, εξόριστο στο Παρίσι να μεταφράζει Θουκιδίδη. Ώρες ολόκληρες, ο νικημένος πρωθυπουργός έσκυβε πάνω από τον Πελοποννησιακό πόλεμο, ψάχνοντας ίσως εκεί να βρει την απάντηση γιατί είχε χάσει το δικό του πόλεμο. 

Κι ακόμα πιο πίσω, τον περασμένο αιώνα, είχαμε το γερο-Τρικούπη να διαβάζει Γκαίτε. Και μάλιστα, το απόγευμα της μέρας που θα έχανε τις τελευταίες εκλογές της ζωής του: Ήταν, λέει, στο μπαλκόνι του σπιτιού του, στο Μεσολόγγι και σημείωνε παρατηρήσεις στο περιθώριο του «Φάουστ»! Αντί να βρίσκεται στο εκλογικό του κέντρο, αντί να περιμένει εκεί τα αποτελέσματα, αντί να σκύβει πάνω από τα κομπιούτερ της εποχής του και να μετράει πόσα κουκιά κέρδισε και πόσα έχασε, έκανε αυτό το παρανοϊκό πράμα: Διάβαζε «Φάουστ»!

Απίστευτα πράγματα για μας, τους Νεοέλληνες του σήμερα.

Όχι. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν στο μύθο των παλιών καλών καιρών. Ήταν, ίσως, το ίδιο κακοί με τους σημερινούς – σε μερικά πράματα, ίσως, να ’ταν και χειρότεροι.

* Απόσπασμα από χρονογράφημα «Ο κύκλος των χαμένων ηγετών»

                                                                   του Φρέντυ Γερμανού / Ελευθεροτυπία, Σάββατο 30 Νοεμβρίου 1991

Βάσανο είναι…

 

Όλες οι εξομολογητικές αναδρομές πίσω στα χρόνια, που συνηθίζω να κάνω σε πρόσωπα που γνώρισα και σε τόπους που έζησα, γίνονται –ιδίως τώρα, στην ηλικία των απολογισμών– αποκούμπι και στήριγμα στην πορεία της ζωής μου. Στην ιστορία μου.

Αναρωτιέμαι: αλήθεια, πόσο συχνά έχει τη δυνατότητα κάποιος να διηγείται την ιστορία της ζωής του; Όσο ασήμαντη κι αν ήταν αυτή… Αν ήταν έτσι, ή αν έγιναν έτσι, όσα, με το πέρασμα του χρόνου, απέμειναν να γυροφέρνουν στο μυαλό.

Με βασανίζουν κάποιες θολωμένες λεπτομέρειες που, σιγά σιγά σβήνουν και χάνονται. Με βασανίζει εκείνο το σημείο όπου έρχονται οι ατέλειες της μνήμης και συναντούν τις ανεπάρκειες της τεκμηρίωσης των λόγων μου. Με βασανίζει: μήπως και χρειαστούν οι αποδείξεις της αλήθειας και της ορθότητας των ισχυρισμών μου. Κι αυτό που πιότερο με βασανίζει και με φοβίζει –όσο η ζωή τραβάει σε μάκρος– είναι που, με τόσες απώλειες γύρω μας, βλέπω ένας ένας, να λιγοστεύουν κι εκείνοι που θα μπορούσαν, για όταν χρειαστεί, να επιβεβαιώσουν ή ακόμη και να αμφισβητήσουν κομμάτια της ιστορίας μου.

Vangelis: «Όταν άρχισα να συνθέτω ήμουν σχεδόν τεσσάρων ετών»

Vangelis: «Όταν άρχισα να συνθέτω ήμουν σχεδόν τεσσάρων ετών», θυμόταν ο ίδιος σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις του, το 1992, στο τεχνικό έντυπο «Keyboard». Αυτό το επιβεβαιώνει το 1950 και ο πεζογράφος μας Στράτης Μυριβήλης όταν έγραψε σε ένα ταξιδιωτικό του αφήγημα, στην έκδοση «Απ’ την Ελλάδα»: 

«Ανάμεσα στις ευχάριστες εκπλήξεις που με περίμεναν στον Βόλο, ήταν και ένα παιδάκι έξι ή εξήμισυ χρονώ, που ανακάλυψα προικισμένο με το θείο δώρο του ταλέντου. Ο μικρός αυτός με τις ποδίτσες της πρώτης δημοτικού και με τα γκρίζα γελαστά ματάκια του, είναι από τώρα ένας αυτοδίδαχτος μικροσκοπικός συνθέτης».

«Μου έπαιξε στο πιάνο δυο συνθέσεις του που με κατέπληξαν. Τη μια την έλεγε “Οι καμπάνες” και την άλλη “Ο χορός”.

»Πρέπει να δει κανείς τα μικροσκοπικά δαχτυλάκια του να αγωνίζονται να πιάσουν τις θαυμάσιες συγχορδίες που κανείς δεν του δίδαξε, πρέπει ν’ ακούσει τους χρωματισμούς και τα χαριτωμένα ευρήματά του, για να καταλάβει το νόημα του Ευαγγελιστού που είπε: “Πνεύμα ο Θεός και όπου θέλει πνει”. Για να δούμε, τι επιφυλάσσει η μοίρα σε τούτο το Βολιωτάκι».

Ο μικρός Βάγγος του Στράτη Μυριβήλη δεν ήταν άλλος από τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Το «παιδί-θαύμα» του Βόλου, που στα τέσσερά του άρχισε να παίζει πιάνο και να συνθέτει. Και στα έξι (κοντά στη συνάντηση με τον Μυριβήλη) έδωσε την πρώτη συναυλία με έργα του, ενώπιον 2.000 ακροατών!

Πηγή: Protagon.gr

Στα χρόνια που μεσολάβησαν, από τον μικρό ταλαντούχο Βάγγο του Βόλου ως τον διεθνή Vangelis, που έφτασε πιο πέρα από το σύμπαν.

Ταξιδεύω...

Κάθε φορά που ακούω ένα τραγούδι που, είτε συναισθηματικά είτε νοσταλγικά με αγγίζει, φέρνω στο μυαλό τους δημιουργούς του (στιχουργούς, συνθέτες, ερμηνευτές). Ταξιδεύω συντροφιά με τον κάθε τους στίχο, την κάθε νότα τους, με την κάθε φωνή σε στιγμές εντελώς δικές μου. Ναι, θυμάμαι όλους εκείνους που τόσες φορές τα τραγούδια τους μου έκαναν παρέα, και το καθένα ήταν συνδεδεμένο με μια ανύποπτη στιγμή, μια ιστορία προσωπική.

Και τώρα, όσο περνούν τα χρόνια, εκείνα τα τραγούδια τα αγαπάω όλο και περισσότερο. Έχω ταυτιστεί τόσο που, μεταξύ των και εμένα, έχει αναπτυχθεί μια περίεργη σχέση. Ανήκουν πλέον στον πολύ ιδιωτικό και προσωπικό μου χώρο. Όσα εκφράζουν, μέσα από μια αισθητική φόρμα, σίγουρα δίνουν έκφραση και σε κάποιο δικό μου συναίσθημα. Τους χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ! 

Η μαγεία υπάρχει

 

Η μαγεία υπάρχει. Είναι πιο κοντά από όσο νομίζουμε. Αν είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί θα την αντικρύσουμε στις λεπτομέρειες που μας περιβάλλουν. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε κάθε γωνιά θα υπάρχει πάντα εκείνη η πινελιά του τέλειου που ανοίγει το δρόμο στη μαγεία των όσων μας περιβάλλουν...

Ακόμη η μαγεία υπάρχει, αν έχεις την τύχη να συναντάς ανθρώπους που σε κάνουν να πιστεύεις ξανά, να αισθάνεσαι, να γελάς, να νιώθεις άνετος και ν’ αφήνεις κατά μέρος ό,τι σε χαλάει...

Η μαγεία υπάρχει. Ακόμη κι αν, κόβοντας ένα τριαντάφυλλο περάσει απ’ το μυαλό μας κι αναρωτηθούμε: άραγε (κόβοντάς το) πόσες σταγόνες αγάπης μπορεί να εκτινάχτηκαν απ’ τα ροδοπέταλά του. Πόσοι στίχοι μπορεί να γράφτηκαν στη στιγμή από έναν ποιητή. Πόσα συναισθήματα μπορεί να εκφράστηκαν από έναν ερωτευμένο…

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!

 

Μετέωρη ευχή αφήνω να ταξιδέψει στον αέρα και να φτάσει παντού: 

Είθε το ανέσπερο Φως της Ανάστασης να φωτίσει

τις καρδιές και τις ψυχές όλων μας

κι ακόμη τα όνειρά και οι προσδοκίες μας ν’ αναστηθούν όπως Εκείνος!

 

Αναστάσιμα αισθήματα και συναισθήματα να πλημμυρίζουν

με αγάπη, σεβασμό, ανοιξιάτικες ανάσες και μυρωδιές!

Όλοι μας να χαρούμε το Πάσχα της Αγάπης,

τη χαρά της Ελληνικής Λαμπρής

και το κάθε «τώρα» που σας χαρίζεται!

Το χρωστάμε στον εαυτό μας!

Στράτος Δουκάκης

«Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως»

Αφότου άρχισαν, κατά κάποιο τρόπο να φθίνουν τα blogs και κατά συνέπεια να αποχωρούν και να εξαφανίζονται –ένας ένας– και οι bloggers, έπρεπε να βρω κάπου αλλού χρόνο και χώρο –βήμα να σταθώ και να ικανοποιήσω τα θέλω μου. Κι αυτό το βήμα, το κομμάτι του χρόνου και του χώρου που με βόλευε, δεν ήταν άλλο παρά το instagram. Οπότε, εν μέρει, μεταφέρθηκα παραπλεύρως… Εκεί θα μοίραζα τις ανησυχίες μου: τη φωτογραφία και το λόγο. Δηλαδή η εικόνα συν ο λόγος να αλληλοκαλύπτονται.

Παρότι οι εικόνες –οι φωτογραφίες εν προκειμένω– δεν χρειάζονται ερμηνείες και αναλύσεις, γενικά μιλάν από μόνες τους, εγώ τα λίγα λόγια που θα είχα να προσθέσω, τα κάνω λεζάντες.

Θα με βρείτε εδώ: https://www.instagram.com/stratos_doukakis_8/

Η παρατηρητικότητα και η περιέργειά μου, εν γένει, συχνά με κάνουν μάρτυρα μοναδικών στιγμών. Στιγμών που στον καθέναν μας, σε ανύποπτο χρόνο, εμφανίζονται τόσες φορές μπροστά και δίπλα μας κι είναι αυτές που μ’ ένα κλικ, τις «φυλακίζουμε» μια για πάντα στην… αιωνιότητα. Αυτό το κλικ, αυτή η λάγνα γοητεία της στιγμής, αυτό το «απέραντο δευτερόλεπτο» καταφέρνει, κάτι που χάνεται μεταξύ του πριν και του μετά, για να μείνει αποτυπωμένο στο φακό.

Ανέκαθεν οι εναλλαγές, οι μεταμορφώσεις, τα χρώματα της φύσης ερέθιζαν την προσοχή μου. Γίνονται και είναι από τα αγαπημένα μου θέματα. Περπατώ σε δρόμους, σε τόπους και τοπία με τις αισθήσεις «εν πλήρει εγρηγόρσει». Είμαι ένας ερασιτέχνης, ωστόσο προσπαθώ μέσα από τη διαδικασία της επεξεργασίας να δώσω το κάτι παραπάνω σ’ εκείνο που προϋπήρχε. Έτσι κάνω την κάθε μια εικόνα μου χάδι που να εισχωρεί από το μάτι και να φτάνει στην ψυχή για όσους με παρακολουθούν.

Και τέλος να πω ότι δεν είναι φωτογραφίες, υπάρχουν ιστορίες πίσω από κάθε μια απ’ αυτές.

            

Αγαπητέ μου φίλε,

Παρότι πέρασαν τόσα χρόνια (και από το γεγονός - και φυσικά από τη γραφή του άρθρου μου) έρχεσαι εσύ, με το e-mail που μου ’στειλες πριν λίγες μέρες, να μου κεντρίσεις τις ευαισθησίες. 

Εξηγούμαι: όλα όσα έγραψα σ’ εκείνο το άρθρο (Επιστροφές) στο οποίο αναφέρεσαι είναι ενθυμήματα της νιότης μου. Αγνές απόπειρες ποιητικής έκφρασης στα χρόνια της αθωότητας, της αναζήτησης, των προσδοκιών, των απογοητεύσεων και της ελπίδας. Το συμπεριέλαβα μάλιστα και στο βιβλίο μου. Γιατί να το κρύψω… 

Είχα την τύχη, στα 16  μου έως και τα 18, να γνωρίσω πρώτα τον έρωτα κι ύστερα την πράξη του! Το τονίζω, δίχως ντροπή! Όπως και όλα όσα –μέσα στην αθωότητά μου– έζησα και πόνεσα, μου έχουν αφήσει αυτά τα σημάδια ευαισθησίας και αγνότητας που ακόμη τα κουβαλάω... Και, σου ομολογώ, δεν το έχω μετανιώσει. 

Λες «la vida es así...». Όντως έτσι είναι τι να κάνουμε, μπορούμε να την αλλάξουμε; Δεν μπορούμε. Αυτές οι θύμησες με παιδεύουν. Ξέρω πως είναι κι άλλοι πολλοί που δεν τα συμμερίζονται όλα αυτά, τι να πω… ίσως να μην έχουν ζήσει τέτοιες στιγμές. Αυτοί έχασαν και χάνουν…

Ωστόσο, τα καλά σου λόγια με εμψυχώνουν και γι' αυτό σ' ευχαριστώ πολύ!

Αυτό πού το βάζεις;...

Είναι φορές που οι φωνές μέσα μας, όχι πάντα κατ’ ανάγκην, καθοδηγούν τη συνέχειά μας. Τις λέξεις μας και τις σκέψεις μας, τις τύψεις και τις επιθυμίες, τα λάθη και τις παραλείψεις μας, τα χαμένα κομμάτια της όποιας αλήθειας μας. Λειτουργούμε δεχόμενοι εσωτερικές εντολές από έναν κόσμο ολότελα δικό μας, όπου έχει ζυμωθεί η ψυχή μας, αναμοχλεύοντας διάφορα περιστατικά της προσωπικής μας ζωής. Μιας ζωής που τρέχει ανεξέλεγκτη δίχως αναπαμό ανακατεύοντας χρόνους και πρόσωπα.

Όλα όσα χρήσαμε σπουδαία και αληθινά, δυστυχώς, δεν ασκούν πλέον γοητεία επάνω μας για έναν απλό λόγο γιατί μπλέχτηκαν σε καβγά τα συναισθήματα κι εμείς ανίκανοι να λογαριαστούμε μαζί τους. Σκόρπισε στον αέρα και το υλικό της ιστορίας μας. Αυτό πού το βάζεις;

Μήπως αν συνηθίσουμε τη φρίκη, θα μας τρομάζει η ομορφιά;

«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά». Μάνος Χατζιδάκις

Όχι δεν με τρομάζει η ομορφιά· η φρίκη με τρομάζει. Από το να βυθιστώ στην απόγνωση επιλέγω την ομορφιά και την βρίσκω έξω, στην «ξανανιώστρα» φύση. Εκείνη που, παρ’ όλα όσα, πιστή στην αέναη πορεία της μέσα στο χρόνο, ξαναγεννιέται, τολμά κι ανθίζει. 

Η Ομορφιά

Ευτυχώς την έχω κοντά μου και την επισκέπτομαι συχνά για να μένω μακριά από τα φρικτά γεγονότα του πολέμου στην Ουκρανία που προκαλούν ντροπή και θέτουν υπό αμφισβήτηση το ανθρώπινο γένος.

Η Φρίκη

Το παρακάνω, ναι, αλλά τι πειράζει;

Πιθανόν να έχω εμμονές. Και όντως τις έχω. Παντοιοτρόπως και ποικιλοτρόπως, όπως θα έλεγε ο λόγιος φίλος μου. Δεδομένου μάλιστα ότι, όπως λένε, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, ναι, το παρακάνω, αλλά τι πειράζει;

Ωστόσο, δεν φταίω εγώ που, αν δεν είναι, από τη μια η φίλη μου από τη Θεσσαλονίκη, κι από την άλλη εκείνος ο Marce με τις ψηφιακές εικονογραφήσεις του, που, κάθε λίγο, με ξεσηκώνουν με όσα μου στέλνουν για κείνον τον τόπο όπου έζησα για χρόνια και αγάπησα πολύ. Ίσως να… (δεν συνεχίζω γιατί θα το χαλάσω).

Πάντως, είμαι της γνώμης πως έτσι και πετάξουμε από πάνω μας το χθες, αλίμονο, δεν θα ξέρουμε που πατάμε. Θυμάμαι πολλά από τα ωραία και υπέροχα χρόνια της ζωής μου εκεί. Ήταν το επιστέγασμα της διαδρομής μου. Τα φέρνω με νοσταλγία στη σκέψη μου κι αυτά επανέρχονται –επίμονα και διαρκώς– δίχως να μπορώ να απαλλαγώ κι ούτε θα το ’θελα φυσικά. Το γιατί είναι μια άλλη ιστορία.

Είμαι ευγνώμων που οι χαρούμενες λιακάδες των αναμνήσεών μου ξεπερνούν τις θλιμμένες. Αν επιχειρήσω, έστω να τα ξεπεράσω όλα τούτα, είναι σα ν’ αποχαιρετάω μιαν ολόκληρη εποχή· την εποχή μου…

Παράφραση... (Ι. Κ.)

Η αλήθεια είναι πως δεν ταιριάξανε ποτέ οι λέξεις τους, δε διασταυρώθηκαν ποτέ τα νοήματά τους, η ερώτηση του ενός δε συναντούσε την απάντηση του άλλου. Χρησιμοποιούσαν λόγια αλλόκοτα, σαν να τα προορίζονταν μόνο για τα δικά τους τ’ αυτιά και το δικό τους το νου… Όλα τα άλλα ήταν στα μέτρα τους δεν τους ταίριαζε οποιαδήποτε πρόφαση μηδέ διάψευση. 

Είχανε παραιτηθεί από χίλιες άτσαλες προσπάθειες να αποκαταστήσουν τη σχέση τους. Από απόσταση αγωνιούσαν να συγχρονίζουν τους χτύπους της καρδιάς στο στήθος. Πάντα σύμμαχος και σύντροφος στη ζωή και ασπίδα προστασίας στα δύσκολα η καρδιά.

Χίλιες σκέψεις, που πότε τις διώχνεις και πότε τις καλείς πίσω για να τις βάλεις σε τάξη. Ούτως ή άλλως οι ωκεανοί του κόσμου παραμένουν μικροί μπροστά στα εσωτερικά μας πελάγη. Έτσι συμβαίνει στη ζωή.

Όταν τα ανομολόγητα γίνονται λόγια...

Όταν συγγένευαν οι ψυχές μας...

           Δε λέω, μπορεί να «σκαλώναμε» κάποτε σε διάφορα εμπόδια και όντως συχνά έτσι γινόταν, τελικά όμως αυτά έδιναν από μόνα τους λύσεις. Γέμιζε ο τόπος από περισσευούμενους που ονειρεύονταν να γίνουν απαραίτητοι. Και τι να πάρεις από αγκαλιές δίχως ουσία;…

Οπότε, αναγκαστικά ξαναμοιράζαμε τα πρόσωπα, τροποποιούσαμε τις σχέσεις, και ήταν οι αληθινές αυτές που χάραζαν και καθόριζαν τις ομαλές διαδρομές μας. Βρίσκαμε την άκρη κι αρχίζαμε να φιλοδωρούμε, με γενναιόδωρη, αστείρευτη κι ανέξοδη αγάπη δυνατά αισθήματα που δεν χωρούσαν διάψευση. Θαρρούσες και ξεπηδούσαν όλα τα όμορφα απ’ την καρδιά και γέμιζε ο τόπος «αγαπώ». 

Έτσι –ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός– συγγένευαν οι ψυχές μας. 

«Σ' ένα γύρισμα της ζωής»

Πόσο ανέμελα πετούν οι γλάροι στον ουρανό… 

Σα να ’ναι δικός τους. Και είναι…

Έχεις σκεφτεί, έχεις αναλύσει τι είναι αυτό που μας συμβαίνει; Γιατί νιώθουμε τόσο έντονα την ανάγκη ο ένας του άλλου;

Έχεις προσέξει ποτέ ένα ζευγάρι γλάρων, όταν πετούν ανέμελα στον ουρανό; Πετούν αργά-αργά, πλησιάζει ο ένας στη φτερούγα του άλλου, αγγίζονται, κάνουν λίγο να απομακρυνθούν και πάλι ο ένας ξανάρχεται πλάι στον άλλον και ακουμπάνε τις φτερούγες τους.

Πετούν ανέμελα. Νωχελικά. Σίγουρα. Σα να 'ναι δικός τους ο ουρανός... Και είναι δικός τους.

«Σ' ένα γύρισμα της ζωής» Αλκυόνη Παπαδάκη