Πλούσιος σε χλωρίδα, ο ορεινός όγκος του Χελμού, το ύψος του οποίου φθάνει τα 2.355 μέτρα, πρόκειται για την τρίτη σε ύψος οροσειρά της Πελοποννήσου. Το μεγαλύτερο μέρος του βουνού καλύπτουν έλατα, πλατάνια, καστανιές, λεύκες, ιτιές και βελανιδιές. Στις δε βόρειες υπώρειες του βουνού περίπου στα 800 μέτρα βρίσκεται η λίμνη Τσιβλού.
7 Μαΐ 2024
30 Απρ 2024
Με την ελπίδα και το πνεύμα της Ανάστασης...
Την ελπίδα της Ανάστασης.
Να περάσουμε όλοι όμορφα, να χαρούμε το κάθε «τώρα» που μας χαρίζετε κι όλα εκείνα που κανείς δε μπορεί να μας «κλέψει»!
Στράτος Δουκάκης
8 Απρ 2024
Βιβλία στο δρόμο, «ατάκτως ερριμμένα»…
17 Φεβ 2024
Μικρές χαρές…
8 Φεβ 2024
Μια φράση, μια εικόνα, χίλιες σκέψεις..
Είναι κάποιες στιγμές, όπως συνηθίζω να γράφω, που μέσα από λέξεις ή
φράσεις –είτε
αποτυπωμένες στο χαρτί, είτε ακόμη και σε μηνύματα γραμμένα σε ξεφτισμένους
τοίχους κτιρίων– βρίσκω αιτίες
που ορίζουν τη σκέψη μου. Μου προκαλούν συναισθήματα από κείνα που δεν τα
φτιάχνουμε εμείς. Μόνα τους έρχονται και μας βρίσκουν.
5 Φεβ 2024
Μες στο πλήθος τι να πούμε για λαχτάρες και καημούς...
30 Ιαν 2024
Ελευθερώνοντας χώρο στο νου…
19 Ιαν 2024
Πόσο μας λείπουν οι παρέες…
Η έλλειψη της
παρέας, τα τελευταία χρόνια, είναι σαν την ανάσα που μας την έχουν στερήσει. Οι παρέες ήταν ζωντανοί οργανισμοί. Μεγάλωναν,
μίκραιναν, άλλαζαν, σκορπούσαν, μα κυρίως αντάμωναν ή προσπαθούσαν να
ανταμώσουν. Και το κατάφερναν! Τώρα αυτές οι
όμορφες κοινωνικές συνευρέσεις έχουν δυσκολέψει. Αιτία οι γνωστές καταστάσεις
που μας ξεπερνούσαν και μας καθήλωναν (υποχρεωτικά, βέβαια) απομονωμένους,
αποξενωμένους, «κλεισμένους»… Κι αυτό άφησε σημάδια... Το πιστεύω.
Ήταν όμορφα όταν βλέπαμε ανθρώπους
δικούς μας γύρω από ένα τραπέζι, με το φλιτζάνι του καφέ στο χέρι ή το
τσούγκρισμα του ποτηριού, να κυριαρχεί η καλή διάθεση, οι ιστορίες, η προσφορά,
τα κοινά βιώματα, οι κοινές ρίζες. Θεωρούμασταν συνοδοιπόροι της ζωής,
αγαπούσαμε εκείνο που περιείχε η ζωή. Συμφωνούσαμε με τα βλέμματα,
επικοινωνούσαμε με τα μάτια. Αφήναμε μια έντονη αύρα να αιωρείται ανοίγοντας ένα παράθυρο ελπίδας για το αύριο.
Το τώρα κλείνει μέσα του στιγμές που, δυστυχώς, πέρασαν, στιγμές που αγαπήσαμε, όνειρα που είχαμε κάνει για ένα αύριο (το σήμερα) που ίσως να μην ήρθε. Δεν έχει καμιά σημασία που είναι, απλά το χάσαμε...