Εικόνα γνώριμη, αίσθηση προσωπική

          Η εικόνα δεν χρειάζεται περιγραφή, ωστόσο δεν κρατιέμαι όταν μάλιστα πρόκειται για το απώτερο «κρυφό αντικείμενο του πόθου μου»: τον Μόλυβο!

Απλά επιλέγω να κοιτάζω –με καθάρια τη ματιά μου– μόνο την ομορφιά που τον κάνουν ξεχωριστό κι όχι κάτι άλλα που απλώνονται –«κατά συρροή»– επάνω του κι ας μη τα δικαιούται… Όσο κι αν θέλω να τα παραβλέψω δεν μ’ αφήνουν αδιάφορο. Παρ’ όλα αυτά δεν αφήνω να με συνεπάρουν τέτοια συναισθήματα, δεν πρέπει να τους δώσω χώρο. Γι’ αυτό διαλέγω την άλλη όψη την πιο συναρπαστική. Την ομορφιά του!

Ο Μόλυβος έχει μυριάδες ιστορίες, παραδόσεις, αλλαγές, παραλλαγές, συνθέσεις, αντιθέσεις, υφές, χρώματα, ήχους. Έχει χιλιάδες νύχτες και χιλιάδες μέρες, όλες διαφορετικές. Αλλάζει από στιγμή σε στιγμή, από φορά σε φορά. Φλερτάρει στα παιχνίδια μιας σύμπτωσης όπου ανταμώνουν τ’ αταίριαστα σαν παράταιρα κομμάτια που ζητούν να συμπέσουν, και τι πιο μαγικό, δίχως τη συγκατάθεση του σύμπαντος αυτό να συμβαίνει…

Παρότι η εικόνα είναι γνώριμη και η αίσθηση προσωπική, αντλώ από τα χρώματα αυτού του τόπου και του κόσμου του «μικρού, του μέγα» του οποίου, ομολογώ, αποτελώ μια ελάχιστη –και σχεδόν ασήμαντη– λεπτομέρεια.

Το κάνω για να κρατώ στο μυαλό έντονα το δίχτυ της ανάμνησης σωστά πλεγμένο μη δραπετεύσουν οι στιγμές και ξεστρατίσουν οι μνήμες από τόσα και τόσα... Τα υπόλοιπα χρήζουν ειδικής προστασίας οπότε παρακάμπτονται… ως ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα.