Ένας φίλος που βρέθηκε τις προάλλες στο
σταθμό του μετρό της Στοκχόλμης, πρωτεύουσα της Σουηδίας, μου μετέφερε το
παρακάτω περιστατικό.
Στις πύλες εισόδου προς τις
αποβάθρες, παρατήρησε ότι, μεταξύ των κανονικών επικυρωτικών μηχανημάτων υπήρχε
και μια είσοδος ελεύθερης διέλευσης. Δηλαδή χωρίς τη μπάρα που κανένας δεν
περνούσε από αυτήν. Του έκανε εντύπωση και… φυσικά του κίνησε την περιέργεια,
οπότε φτάνοντας στο εκδοτήριο ζήτησε από την νεαρή ταμία να μάθει γιατί αυτή η
είσοδος ήταν η μόνη ελεύθερη και μάλιστα χωρίς κανένα άτομο ασφαλείας να την
επιτηρεί. Η κυρία, λοιπόν, του εξήγησε ότι αυτή η είσοδος προοριζόταν για
ανθρώπους που, για οποιοδήποτε λόγο, δεν είχαν χρήματα να πληρώσουν για το εισιτήριό
τους.
Ο φίλος, εξοικειωμένος με την
ελληνική νοοτροπία και τρόπο, μη πιστεύοντας, προφανώς αυτό που άκουσε, ρώτησε
για να επιβεβαιωθεί:
– Και αν το άτομο έχει
χρήματα, αλλά απλά δεν θέλει να πληρώσει;
Η ωραία πωλήτρια, τον κοίταξε με τα
μεγάλα γαλάζια μάτια της και μ’ ένα αθώο και αφοπλιστικό χαμόγελο, απάντησε:
– Και γιατί να το κάνει
αυτό;
Φυσικά ο φίλος συνειδητοποίησε πως
δεν υπήρχε περιθώριο για περαιτέρω «αθώες»
ερωτήσεις. «Χτύπησε», λοιπόν, το εισιτήριό του και πέρασε, όπως έκαναν κανονικά
κι ένα σωρό άλλοι, ενώ η ελεύθερη είσοδος για τους μη έχοντες παρέμεινε άδεια…
Η τιμιότητα είναι μια από τις πιο
απελευθερωτικές αξίες που μπορεί να έχει ένας λαός. Και μια κοινωνία που
κατάφερε να μετατρέψει αυτή την αξία σε κάτι τόσο φυσικό, μπορεί να βρίσκεται εκεί
που βρίσκεται.
Αυτή είναι η εκπαίδευση... Ας καλλιεργήσουμε
αυτήν την αξία μεταφέροντάς την στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας, στην κοινωνία.
Ας κάνουμε την εντιμότητα και την καλή πίστη συνήθεια. Ο κόσμος μας μπορεί ν’
αλλάξει…
