Σε αγαπημένο ποιητή...
.
Είναι κάτι στίχοι, θαρρείς κι είναι για σένα γραμμένοι.
Λες και κλείνουν μέσα τους όλες τις δικές σου λαχτάρες,
όλες τις έμμονες, βασανιστικές και ξάγρυπνες σκέψεις
κι όλα τα σκιρτήματα της καρδιάς σου.
Συνδέονται δε, τόσο συναισθηματικά μαζί σου που,
σχεδόν αυθόρμητα, τους κάνεις… και δικούς σου.
Τους αποσπάς, κατά κάποιο τρόπο,
απ’ το δημιουργό τους
και τους κάνεις κτήμα σου.
Κι όχι μόνο,
αλλά θα ’θελες -αν γινόταν- να κατοχυρώσεις
και… τα πνευματικά του δικαιώματα!
Αν είναι δυνατόν…
Και, για να ’σαι πιο σίγουρος, τα κλείνεις
-τα φυλακίζεις κυριολεκτικά…- σ’ ένα κελί…
Μες στην καρδιά σου!
.
* * * *
.
Κάπου είχα διαβάσει –που, τι σημασία έχει…-
πως συχνά οι ποιητές,
αφού γράψουν τους στίχους,
τους σφραγίζουν σε μπουκάλια
και τ’ αφήνουν να τα πάρει το πέλαγο.
Και λένε πως, έστω κι ένας μόνο αναγνώστης να βρεθεί
να τους διαβάσει,
δηλαδή στα χέρια ενός και μόνο ναυαγού
να έφτανε το μπουκάλι…
θ’ άξιζε τον κόπο ο ποιητής να ’γραφε μόνο γι’ αυτόν.
Για φανταστείτε…
Πόσες φορές θα θέλαμε, στη ζωή μας να παίξουμε
το ρόλο του ναυαγού και πόσο ευτυχισμένους
θα μας έκανε η κρυφή μας ελπίδα να ξεβράσει
το κύμα μπροστά μας ένα τέτοιο μπουκάλι…
Συνηθίζουμε να τους κρατάμε, σα θησαυρό τέτοιους στίχους,
κάτω απ’ το προσκεφάλι μας,
έτσι για να νιώθουμε την ανάσα τους.
Ν’ αναβλύζουν αλλόκοτα, δίχως σειρά και να μας συνεπαίρνουν.
Να τους δίνουμε το δικό μας νόημα,
αυτό που εμείς θέλουμε, με το δικό μας τρόπο.
Να νομίζουμε πως ερμηνεύουν
όλα όσα εμείς θα θέλαμε,
σε στιγμές περισυλλογής και λυρικής ρέμβης,
να ερμηνεύσουν…
Και το κατορθώνουν!
Και τι κάνουμε τότε;
Τους κάνουμε ακόμη πιο δικούς μας.
Τους κλείνουμε μέσα βαθιά… στον εαυτό μας.
Ίσως, το μόνο χώρο που μπορεί κανείς
ν’ αφουγκράζεται τη σιωπή της ψυχής του.
Ο εαυτός μας!!!
.
Κι είναι κάτι στιγμές, καλέ μου ποιητή,
κάτι στιγμές «περισυλλογής και λυρικής ρέμβης»,
όπως λέγαμε πιο πάνω,
όταν κοιτάζω τους δείχτες του ρολογιού να βαραίνουν,
τον αγέρα να σκορπά όσα κίτρινα φύλλα απομείναν
ακόμη πάνω στα ημίγυμνα δέντρα,
τον ουρανό να παίρνει εκείνες
τις γκρίζες αποχρώσεις της καταχνιάς,
το ραδιόφωνο να παίζει λυπητερά κομμάτια
κι ο αλήτης ο λογισμός μου
να τρέχει πίσω στο χρόνο,
να λεηλατεί το παρελθόν
και να κάνει το παρόν να ονειρεύεται,
να ξεσηκώνει μια παράξενη αντάρα στην ψυχή μου
κι εκείνη, αλίμονο… να χάνει τη σιωπή της.
.
Κι αυτά τα λόγια που ακούω μέσα μου σαν ψίθυρο τώρα,
να ξέρεις, δικά σου λόγια είναι…
Μηθυμναίος
Μα τι όμορφο ποστ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά απίστευτα όμορφες σκέψεις..
Να είσαι καλά που τις μοιράστηκες εδώ μαζί μας.. πολύ μου άρεσαν..
Γι' αυτές τις στιγμές και μόνο Στράτο, άξιζε ο κόπος του ποιητή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι ακριβώς! Σαν το μήνυμα στο μπουκάλι είναι και τα μπλογκ.
Να περνάς καλά!Φιλιά πολλά!
Για να καταλάβεις τις σκέψεις σου θα πρέπει να τις έχει ζήσει κάποιος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν μου επιτρέπεις έχω τις ίδιες σκέψεις, κάθομαι εκστατικός, ώρες ολόκληρες, μέρες απομονωμένος από τα πέριξ από τον κόσμο, και απολαμβάνω, όχι τα ποιήματα των ποιητών αλλά τα τραγούδια, που αν το εξετάσουμε κι αυτά μελοποιημένα ποιήματα είναι, μάλιστα πριν μερικόν καιρό όταν ήμουν πιο νέος είχα και την Κουμπαλίβρα στο χέρι κάναμε παρέα, σηκωνόμουν νέος άνθρωπος με θάρρος να ατενίσω τη ζωή κι έψαχνα να βρω αυτό το θεσπέσιο αγνό αίσθημα που λέγεται ρομαντική αγάπη, Είναι τόσο δύσκολο να πιάσεις ότι ονειρεύτηκες;
χαιρετώ
Γαβριήλ
Γράμμα σ' έναν ποιητή, με λέξεις που όλους μας αγγίζουν στην ψυχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠανέμορφο μακρινέ μου ξάδερφε!!
Καλή σου μέρα
Καλή εβδομάδα
Αυτή είναι η επιτυχία και ο σκοπός της ποίησης Στράτο μας.Τα γραφήματα του ποιητή να βρίσκουν την ερμηνεία και τα νοήματα που τους αποδίδει ο νους του αναγνώστη.Πράγματι έστω και ένας να ασχοληθεί , να τον αγγίξει ένα ποίημα τότε δικαιώνεται ο ποιητής που το έγραψε που έβγαλε τον δικό του κόσμο.Πολλή ξεχωριστή και ιδιαίτερα εκλεπτισμένη η ανάρτησή σου.Καλή εβδομάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρέλειψα να σου γράψω Στράτο πως μου αρέσει πολύ ο τίτλος που έδωσες στην ανάρτησή σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή΄Ετσι είναι καλέ μου Στράτο.
ΑπάντησηΔιαγραφή«Σου ’στειλα μήνυμα στον υπολογιστή - δεν ξέρω αν το πήρες.
Το ’γραψα, βλέπεις, με μια πένα από φτερό - βγάζει έναν ήχο, ξέρεις, σαν να σου λέει σ' αγαπώ.
Σου ’στειλα κι ένα τριαντάφυλλο - για δες αν είναι στο πι-σι, ή χάθηκε όπως κι εσύ».
Λόγια δικά "ΤΟΥ", που έγιναν δικά "ΣΟΥ" ...δικά "ΜΟΥ""... δικά ΜΑΣ"
Γιατί όπως και η Μαριάνθη είπε η ποίηση έχει το σκοπό της...
Καλή σου εβδομάδα!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
@ Roadartist,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο χαίρομαι, θέλω να ξέρεις, που πέρασες κι άφησες το άρωμά σου. Και χαίρομαι ακόμη περισσότερο -γιατί να μην το πω, άλλωστε- που οι σκέψεις μου σε άγγιξαν… και σου άρεσαν. Πολύ το εκτιμώ και σ’ ευχαριστώ από καρδιάς!
Κι ακόμα να ξέρεις πως δεν συνηθίζω στις αναρτήσεις μου, να βγάζω ενδόμυχες σκέψεις, το κάνω στα άρθρα μου μόνο, τούτη είναι μια απ’ τις λίγες φορές… Και πάντα υπάρχει μια αιτία…
@ Κατερίνα Δε.Στα.Πα;,
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω κι εγώ τις μέρες μου και τις στιγμές μου, Κατερίνα, και δίνω την ανάλογη αξία στους στίχους που η ψυχή μου δέχεται και καταλαβαίνει, αυτούς διαβάζω, αυτούς κρατώ, αυτούς κάνω κτήμα μου…
Όσο για τα μπλογκ, δεν το αμφισβητώ, πολλά είναι που σου αφήνουν μια τέτοια αίσθηση… όλο και κάτι ανακαλύπτεις
@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε μου, να ’ξερες πόσο με επηρεάζουν κι εμένα κάτι τραγούδια… κι όχι μόνο οι στίχοι τους, αλλά και η μελωδία, ακόμη και οι λίγες νότες που ξεχωρίζω, νομίζω στο έχω ομολογήσει… και μια άλλη φορά.
Με «κουμπαλίβρε» στο χέρι ή με κρασάκι ελληνικό -εξαρτάται κι απ’ το περιβάλλον, φυσικά- το ίδιο είναι, άσε που καμιά φορά κι αυτό παίζει το ρόλο του.
@ gvarvakis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν ανάγκη μου, μακρινέ μου ξάδερφε, ανάγκη εξομολόγησης ίσως, σ’ αυτόν που κάνει τις στιγμές μας, της «περισυλλογής και της λυρικής ρέμβης» να ανταριάζουν ή να γαληνεύουν τη ψυχή μας…
@ Μαριάνθη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά, φίλη μου Μαριάνθη, αιτία ήταν οι λέξεις, οι φράσεις, οι στίχοι, που σα μαχαιριές μου αφήνουν σημάδια. Και αφορμή, για να πω και την αλήθεια μου, τούτο που λένε πως: «Το ποίημα δεν ανήκει στο δημιουργό, ανήκει σε όποιον το πλησιάζει, το διαβάζει, το κατανοεί και ταξιδεύει παραπέρα μαζί του». Κι έτσι απλά πίστεψα πως μου ανήκουν όσα απ’ αυτά που πλησίασα ή με κόντεψαν, αυτά που διάβασα ή άκουσα, αυτά που κατανόησα ή δεν κατάλαβα, αυτά που με ταξίδεψαν και… ταξιδεύουν.
Οπότε δεν κάνω τίποτα άλλο απ’ το να δικαιώνω τον ποιητή και… τον σκοπό του.
Ο τίτλος κι αυτός ανήκει σε κάποιον αγαπημένο ποιητή, άρα και σε μένα αλλά και σε σένα που τόσο σου άρεσε. Χάρισμά σου!
@ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μου κάνεις τώρα με τον πολυαγαπημένο Στάυρο Απέργη, Γλαρένια μου!
Αξέχαστος! Μ’ εκείνα τα υπέροχα «Φαξ» που μας κέρδιζαν με την αμεσότητά τους όταν τα διαβάζαμε. Αλήθεια πόσα χρόνια πάνε; Εγώ, στη Βενεζουέλα τότε, το πρώτο που διάβαζα στο περιοδικό ήταν αυτές οι λίγες αράδες που έγραφε, αλλά με τόσο νόημα και ευρηματικότητα…
Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό αλλά και για το χριστουγεννιάτικο στεφάνι!
Να ‘σαι καλά!
Nα ρεμβάζει συχνότερα Στράτο η ψυχούλα σου.. για να παίρνουμε κιεμείς βαθιές ανάσες..
ΑπάντησηΔιαγραφήμε συνεπήρε τόσο γλυκα ο τρόπος της σκέψης σου και σευχαριστώ..:)
Αλλά μεταξύ μας.. δεν έχεις να ζηλέψεις απο τους ποιητές..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ μου φίλε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ποίηση και η μουσική είναι τα πλέον πολύτιμα δώρα που έχει κάμει ο Θεός στον άνθρωπο. Κι΄είναι ίσως οι μόνες καλές τέχνες που αρκούνται έστω και σε έναν θαυμαστή. Γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουν αγγίξει μιά ψυχή. Τι πιό πολύ ζητά ένας ποιητής;
Νάσαι πάντα καλά με τα τόσο όμορφα και ανθρώπινα που μας χαρίζεις.
Ντένης
Δεν είμαι περαστική.
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
΄Ηρθα για να σου αφήσω τις θερμοτερες ευχές μου για τα γενέθλιά σου.
Υγεία, Χαρά, Δημιουργία και Οικογενειακή ευδαιμονία!!!
ΝΑ ΤΑ 100ΣΕΙΣ!!!!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
@ σταγόνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς αυτό μου συμβαίνει συχνά, Σταγονίτσα κι ύστερα τρέχω να συμμαζέψω τις ευαισθησίες μου…
Να σου πω ότι, κάθε φορά που συναντώ τέτοιους στίχους (είτε σε ποίημα, είτε σε τραγούδι) συγκινούμαι πολύ κι ο νους μου ταξιδεύει…
Πολύ θα το’θελα, αυτό που λες στο δεύτερό σου σχόλιο.
Χίλια-μύρια ευχαριστώ!!!
@ Dennis Kontarinis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή είμαι λάτρης αθεράπευτος και των δύο, δεν αμφιβάλλω σ’ αυτό που λες, ότι είναι «θείο δώρο»…
Κάθε ποίημα, πιστεύω, δίνει αυτό που μπορεί να πάρει ο αναγνώστης. Κι αν λάχει και σε προσεγγίσει τόσο όσο ν’ αγγίξει την ψυχή σου, τότε νομίζω ότι έχεις το δικαίωμα να το κάνεις και δικό σου… Με τη σωστή έννοια φυσικά…
Σ’ ευχαριστώ!
@ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΓλαρένια, δεν έχω λόγια… Πόσα ευχαριστώ μπορώ να σου δώσω για τις θερμές ευχές σου! Είσαι καταπληκτική!
Αλλά δεν είναι μόνο οι υπέροχες ευχές σου, ούτε τα θαυμάσια τριαντάφυλλα που μου χάρισες, αυτό που με συγκίνησε και μ’ έκανε «λιώμα» είναι που με θυμήθηκες!!!
Σε είχα στην καρδιά μου, τώρα μου την κατάκτησες!!!
Και πάλι ένα θεόρατο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!
Τέτοια κάνεις, μου έλεγε ο πεθερός μου (πολύ όμορφος και φινετσάτος άντρας) και δεν μπορώ να σε ξεχάσω
ΑπάντησηΔιαγραφή:-))))
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Οταν ακούς το παραμιλητό μιάς τέτοιας όμορφης "λυρικής ρέμβης"
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν μιλάς,πιάνεις απαλά τις λέξεις ,τις κάνεις κουπιά και κάνεις το δικό σου σιωπηλό ταξίδι....Μεσ το σκοτάδι,με στη σιωπή ,μεσ τον άνεμο.....
Αχ βρε Στράτο....Πόσοι πόθοι σφραγισμένοι στο γιαλί των πελάγων...
Κι απόψε φυσάει...
Και νυχτωσε από τις τρεις....
Πως θα περάσει μιά τόση μεγάλη νύχτα ?
... Στράτο μου, Χρόνια Πολλά και πάλι, Πολύχρονος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, ένας που η καρδιά του είναι πλήρης ευαισθησίας, όλες τις στιγμές... είσαι εσύ!
Φιλάκια στις όμορφες,.ν α σε χαιρονται,
Μ' αγάπη, Υιώτα
φιλαράκι χρόνια πολλά από το φυλλαράκι!
ΑπάντησηΔιαγραφήπόσο όμορφα το έφτιαξες, αχ κι αυτά τα λόγια κι οι σκέψεις των ποιητών-περισυλλογής πως βαθιά μέσα μας χαράζουν....
φιλάκι και αγκαλιά καλό μου!
@ ΦΤΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πεθερός σου, Γλαρένια μου, είχε απόλυτο δίκιο, και στο λέω εγώ που ούτε όμορφος είμαι ούτε φινετσάτος…
Φιλάκια!
@ Σπύρος Δαρσινός,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, έτσι κάνω Σπύρο σιωπώ κι ακούω μόνο τη φωνή μου σαν ψίθυρο να απαγγέλει, μια-μια τις λέξεις να τις χαϊδεύει ο ήχος απαλά και να στολίζει τη διψασμένη μου ψυχή. Το ίδιο κάνω όταν με συνεπαίρνει μια μελωδία, κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να την απολαύσω… χάνομαι στο κενό ανάμεσα στις λέξεις και στους στίχους, στις στροφές και στις νότες.
Κι ας φυσάει… κι ας νυχτώνει… ζω τη μυσταγωγία των λέξεων και της γλυκιάς μελωδίας και προσπαθώ να κρατηθώ στα ίσα μου... κι έτσι ξοδεύω τις ατέλειωτες νύχτες…
@ Αστοριανή,
ΑπάντησηΔιαγραφήΥιώτα σ’ ευχαριστώ για τις ευχές σου!
Αυτές φταίνε οι ευαισθησίες μου κι αυτοί που ξέρουν να γράφουν… τόσο όμορφα!!!
@ genna,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σ’ ευχαριστήσω για τις ευχές και να επιβεβαιώσω τις χαρακιές… σε ξέρω και σε καταλαβαίνω…
Πάρε και τη δική μου αγκαλιά μ’ ένα φιλί!
Τελικά Στράτο έχεις ένα σώμα που εγώ το λέω όλο ΨΥΧΗ !!!
ΑπάντησηΔιαγραφή… τα βάζω όλα και τα στριμώχνω εκεί μέσα, Σπύρο, στην ψυχή μου…
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως για να λυτρωθεί; Δεν ξέρω… Δεν συμβαίνει πάντα…
Τις νύχτες, ως συνήθως… και τούτη η νύχτα απόψε, έχει μέλλον….