Τα «δούναι» και τα «λαβείν» των συλλογισμών…

Ένας Blogger μετράει τ’ άστρα… 

Είναι εκείνες οι ώρες, αργά τις νύχτες, τις άδειες κι ανορθόγραφες νύχτες του καλοκαιριού, που παίζεις κορώνα γράμματα τη διάθεσή σου. Με ορθάνοιχτα τα μάτια και ξεκούμπωτες τις αισθήσεις χαζεύεις ψηλά τον ουρανό. Ο θόλος του, απαλλαγμένος απ’ τα πολλά φώτα της πόλης, φαντάζει τεράστιος! Μιλιούνια τ’ αστέρια. Η ματιά μου, περιπλανιέται αχόρταγα στο αντιφέγγισμά τους. Νιώθεις την ψυχή σου να πλησιάζει τόσο πολύ στη γαλήνη, απαλλαγμένη από κακοφωνίες και συννεφιές κι απ’ των ανθρώπων τις κακίες.

Κοιτάζεις γύρω σου και βλέπεις εγκατάλειψη. Παντού. Σε όλα. Απελπισία. Πολύ φοβάμαι μη και συνηθίσουμε αυτή την άθλια εικόνα που παρουσιάζουν, εδώ και καιρό, οι δρόμοι, τα πάρκα, οι πόλεις μας. Οι άνθρωποι. Όλα!

Ακούς ή βλέπεις τις ειδήσεις και σε πιάνει πανικός. Σφαγές, βομβαρδισμοί, φτώχεια, καταρρίψεις αεροπλάνων, η δολοφόνος ΔΕΗ, ο Ενιαίος Φόρος Ακινήτων (αντι-χαράτσι με τη βούλα). Προσθέστε κι άλλα. Κι άλλα. Πόσα άλλα. Όσα έχετε. Δεν φτάνουν… Όσα και να προσθέσεις. Μόνο, επιτρέψτε μου να προσθέσω ένα ακόμη εγώ. Άσχετο. Μια παραφωνία: Αυτό που καθημερινά διαδραματίζεται και «λάμπει», με διάχυτη την υπερβολή, στα Πρωινάδικα. Εκπομπές που συμβάλλουν στην αποβλάκωση. Μια εντελώς άλλη αίσθηση της πραγματικότητας που σερβίρεται στην «τηλεοπτική πελατεία» τους, βουλιαγμένη στον καναπέ, «χαρίζοντας», δήθεν, στιγμιαία ανακούφιση και ψεύτικη ευτυχία. Χαρά στο κουράγιο τους, στην ανεκτικότητα και στην υπομονή όλων όσων ξεδίνουν ανοίγοντας την τηλεόραση το πρωί. Να δουν τι; Όταν λίγο πιο πέρα από τη γειτονιά μας «τελειώνει ο κόσμος»… 

Μη νομίζετε πως είμαστε μακριά από τα φονικά όπλα της Γάζας. Μακριά από τις φωνές των παιδιών που αντηχούν στ’ αυτιά μας, των παιδιών που «τρώνε» οι σφαίρες! Αντικρίζεις, έντρομος, φωτογραφίες με άψυχα κορμάκια σωριασμένα καταγής. «Χρειάζεσαι μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσεις ότι είναι ένα παιδί. Ήταν ένα παιδί, που δεν θα μεγαλώσει ποτέ». Έτσι ακριβώς είναι κυρία Χούκλη. Παιχνίδια αίσχους!

Θεώρησα ασέβεια –ιεροσυλία να το πω πιο σωστά– να μην κάνω pixelate στη φωτογραφία

Παρανοείς κανονικά και επανέρχεσαι στον τεράστιο, στον απέραντο θόλο που ανοίγεται από πάνω σου. Κάνεις μια έτσι και «πιάνεις σύνδεση με τ’ αστέρια». Λες να ’ναι διαφορετικός εκεί πάνω ο κόσμος; Θέλεις, προσπαθείς και τελικά ακουμπάς τις ευαίσθητες χορδές σου πάνω τους κι αυτά, μάρτυρες βουβοί συντροφεύουν τα  «δούναι» και τα «λαβείν» των συλλογισμών σου…  

Δεν μπορώ και δεν θέλω να ξεμπερδέψω με το συναίσθημα απόψε… Είναι το καύσιμο της λογικής μου, που έλεγε κι ο αγαπημένος συνθέτης.

Ευτυχώς που, συν τοις άλλοις, φέτος το καλοκαίρι περιμένουμε να επισκεφτούν την Ελλάδα 20 εκατομμύρια τουρίστες! Για φανταστείτε… Δυο τουρίστες για κάθε Έλληνα! Λίγο το ’χεις;

Τι εύκολα που ξελογιάζομαι κάποιες φορές

και παίρνω λάθος δρόμο…

Κάπως τα φέρνει η ζωή, κάπως τα φτιάχνουμε κι εμείς με το κεφάλι μας,

κι όλο αυτό –είναι επόμενο– αντανακλά στη διάθεσή μας.

Όταν από τη μια περισσεύει το συναίσθημα

κι απουσιάζει η κατανόηση απ’ την άλλη,

τι παραπάνω μπορείς να κάνεις…

Είμαστε, οι άτιμοι, παράξενα όντα…

Τα πράγματα είναι απλά. Το μπέρδεμα είναι να το καταλάβεις.

Οι λέξεις έχασαν το νόημά τους.

Οι λέξεις, είναι απλώς λέξεις, μέχρι να έρθει κάποιος και να τους δώσει ένα νόημα.

Το νόημά τους!

Κι όποιος εκτίμησε, εκτίμησε. Όλα για μια εκτίμηση είναι, μάτια μου.

όπως γράφει και η φίλη μου Τατιάνα.

Τι θέση έχουν, θα μου πείτε τώρα, όλα τούτα τα παραπάνω,

ενώ με άλλα θα έπρεπε να σκοτίζομαι:

Με θερινές σκέψεις, εικόνες και διαδρομές...

Η 1η και 3η φωτογραφία του κολάζ είναι του φίλου Αντ. Κυριαζή

τι να καταλαβαίνουν οι υπολογιστές...

Κάνεις ένα ξεφύλλισμα σε διάφορα έντυπα, κάτι σαν τουριστικούς οδηγούς, που ασχολούνται με το να διαφημίζουν τα ελληνικά νησιά, άσε που τα νησιά μας δεν χρειάζονται διαφήμιση, είναι διαφήμιση από μόνα τους, και συναντάς τα πιο ωραία και παράξενα ονόματα σε τοπωνύμια. Περιοχές, χωριά, παραλίες… Άγνωστες και παράξενες λέξεις, ονομασίες που, μάλλον θα τις έδωσαν οι κάτοικοί τους.

Διαβάζοντας, σημείωσα ένα σωρό τέτοιες:

Αβλέμονας, Λακήθρα, Έμπλυση, Φισκάρδο (τούτο είναι γνωστό…), Ερίβα, Λαύκι, Λεβρεχιό, Αρέθουσα, Μπόχαλη, Λαγανάς, Φαλάσαρνα, Βοΐλα, Βολισσός, Τσάμπου, Αγνώντας, Γλυστέρι, Ξάνεμος, Οτζιάς, Μεσαριά, Ζόργκος, Βουρκωτή, Γαλησσά, Μπελαγκράτσια (και ας μου ’ρθει συγκοπή…), Καρδιανή, Τριαντάρος, Μάρπησσα, Φιλίζι, Λογαράς, Ιστέρνι, Λάγγερη, Ίσαλος, Αρτεμώνα, Φυριπλάκα, Τσιγγράδο, Φυλακωπή, Ψάθη, Σκιάδι, Κατάπολα, Θολάρια, Αστοίβη, Μαράθι…

Και… πόσες άλλες θα υπάρχουν…

Πράγματι όμορφες λέξεις, σ’ αιχμαλωτίζουν. Κρίμα που καθώς τις έγραφα η αυτόματη ορθογραφία του υπολογιστή μου τις υπογράμμισε με το κόκκινο της ανορθογραφίας… Αλλά τι να καταλαβαίνουν οι υπολογιστές από τέτοια υπέροχα ονόματα.

Συμπαθάτε αν καμιά φορά ξεφεύγω…

             Σάμπως μπορώ να βρω άκρη με τούτο το ρημάδι το μυαλό μου; Δεν παίρνει από λόγια. Αρνείται να συνεργαστεί. Πεισμώνει. Δε συγκεντρώνεται εύκολα. Πρέπει να έχει σκουριάσει και δείχνει να υπολειτουργεί. Πόσες φορές επιχειρώ μια γύρα μέσα του, έστω για δευτερόλεπτα, να δω τι γίνεται. Βουτώ στο άγνωστο κι ανακαλύπτω θησαυρό.

Χιλιάδες οι  σκόρπιες λέξεις που γυροφέρνουν στα άδυτα των κυττάρων μου. Στριμώχνονται αλλόκοτα στ’ ανοίγματα να πάρουν ανάσες και ν’ αναδείξουν τις ευαισθησίες τους. Ξεθαρρεύουν μόλις με πάρουν χαμπάρι. Επαναστατούν και ζητάνε επίμονα το μερτικό τους. Πώς να αγνοήσεις τις απαιτήσεις και τις ανάγκες τους; Ιδού το ερώτημα. Και η αταξία του χώρου τους αποκτά αμέσως αρμονία. Τόσο απλά!

Ζητάνε δραματικά να πάρουν έγκριση ώστε να συμβάλλουν στις σκέψεις μου. Να ενώσουν τα φωνήεντα και τα σύμφωνά τους με τα σημεία στίξης, έτσι ώστε, με κάθε κόμμα, με κάθε τελεία, με κάθε παύση και μ’ αυτή την αμηχανία που προδίδουν ένα σωρό αποσιωπητικά που ’ναι αραδιασμένα στην άκρη, να μαστορέψουν τις προτάσεις που θα με αποκαλύψουν, θα με εκθέσουν, θα με αποκαθηλώσουν κανονικά και… θα με προσφέρουν σ’ εσάς. Όπως κάνουν πάντα.

Κι όπως αυτές τρέχουν να βρουν το ταίρι τους, τα δάχτυλά μου δεν τις προλαβαίνουν στο πληκτρολόγιο. Γι’ αυτό να με συμπαθάτε που καμιά φορά ξεφεύγω…

Ταπείνωση, Πόνος, Πίκρα, Δάκρυα… Σοκ

Humillación, Dolor, Amargura, Lácrimas...

Τελικά...

Με στήριγμα στα λόγια της Αλκυόνης…