Σε πρώτο πρόσωπο…

Προσφεύγω, έστω και μια φορά στο τόσο, στα όμορφα και τα σοφά του κόσμου. Απ’ αυτά κρατιέμαι προκειμένου να γράψω ό,τι και –κυρίως– όσα θέλω…

Του το κρατάω αυτού του κόσμου…

Εντοπίζω τα δύσκολα, μετράω τα λάθη και τις παραλήψεις. Ενίοτε απρόβλεπτα.

Και δυστυχώς αμέτρητα.

Ανιχνεύω σε απαράγραπτες αλήθειες εκείνη που μπερδεύτηκε με τον μύθο κι έγινε παραμύθι.

Η αλήθεια μου! 

Αφουγκράζομαι, ανάμεσα σε άφωνα αποσιωπητικά, μια γλυκόλαλη σιωπή πληρότητας και γαλήνης που επιμένει… Ως εκ τούτου έχει κάθε δικαίωμα να επιμένει.

Όσο κι εγώ να την ανέχομαι.

Σωπαίνω αφήνοντας λόγια δίχως φωνή και δίχως πνοή να συμπορεύονται σε αχαρτογράφητες διαδρομές, όπου ο χρόνος εναρμονίζεται στο ρυθμό μιας ανάσας.

Αυτά αναλαμβάνει να τα βολέψει η ψυχή.

Επεξεργάζομαι τον ατέλειωτο χρόνο που εμπλέκεται ανάμεσα στα κενά των λέξεων και των στίχων –μικρά κομμάτια της ίδιας φράσης– που αποδίδουν ξεκάθαρα τις δικές τους επιβεβλημένες αποστάσεις αλλάζοντας σχήμα και νόημα.

Να το συλλάβω και να το ερμηνεύσω…

Ξεκλειδώνω με το κλειδί του σολ μια μελαγχολική κι απόμακρη μπαλάντα, από καιρό ξεχασμένη στις κοινόχρηστες μουσικές μου, που κάνει τις νότες διαφορετικά να ηχούν και τους στίχους άλλα να σημαίνουν.

Τ’ αφήνω να παίξει να πλημυρίσει η νύχτα μουσικές κι ο μέσα κόσμος νότες…

Πορεύομαι με μια Canon στο χέρι, ενώ το επίμονο φως κάνει στην άκρη - κι εγώ αυτό που νοιάζομαι είναι –για να αποδώσω το ακριβές της ομορφιάς– να περισώσω όσα περιθώρια μου έδωσε η πρωινή διαύγεια.

Αφιερωμένη με τη δέουσα τρυφερότητα στη διάθεσή μου…

Σεργιανίζω σε τόπους ξάστερους και φωτεινούς, εκεί που τα όνειρα ζωντανεύουν και οι αγκαλιές είναι προορισμοί.

Εν τω μεταξύ,  κατέβαινα στις στάσεις, ν’ ανταμώσω τον ορίζοντα.

Επιστρέφω σε μέρη που χάραξαν το ίχνος τους μέσα μου.

Εγώ θα επιστρέφω κι εσύ θα επιμένεις να με δέχεσαι…

Και τελικά:

Μαζεύω τον ίσκιο μου μπας και χωρέσω το αχώρητο εφήμερο στο ευρύχωρο κενό μου.

Με μπόλικο καθόλου! 

Και τι να πεις με δυο κουβέντες της στιγμής; 

Ε, ναι, σε κουβέντα να βρισκόμαστε…