Αν δεν κάνω λάθος την κυρία Βιτάλη την
διαβάζω, εδώ και δύο χρόνια, ανελλιπώς. Στο protagon.gr. Από τότε έγινα -και παραμένω- ένας αιώνιος εραστής και φανατικός αναγνώστης της εξαιρετικής γραφής της. Δεν έχανα γραφτό της με τίποτα. Το στυλ της μου πήγαινε. Ομολογώ πως πολλές -πάρα πολλές- δικές της φράσεις, τις αποσπούσα αυθαιρέτως και τις «μεταποιούσα» στα δικά μου μέτρα για... τα δικά μου γραφτά. Μου άρεσε πολύ. Το έχω γράψει εξ' άλλου ότι -μαζί με κάποιες άλλες «συμπάθειες»- ήταν το αδιαχώριστο,
το αγαπημένο και το πολύτιμο «σκονάκι μου»… Όχι δεν τα παραλέω το έχω
εξομολογηθεί εδώ και καιρό.
Τέλος πάντων δεν είναι της στιγμής.
Της στιγμής είναι πως η
κυρία Βιτάλη αξιώθηκε και έγραψε ένα βιβλίο, κάτι που είχε υποσχεθεί: «Κάποτε θα
γράψω ένα βιβλίο». Υπόσχεση και τίτλος του. Εκδόσεις Ποταμός. Μια «βόλτα ζωής» σε 238
σελίδες. Ανάμεσα σε γεγονότα και διαδρομές «ξεμπροστιάζει αλήθειες και "αλήθειες"»
μιας ζωής. Των γονιών της. Κυρίως του πατέρα της. Γράφει: «Μια
πληγή που πονούσε ακολούθησα και τη στόλισα μ’ ένα σωρό μεγάλα και μικρά για ν’
αντέξω να σας τη μεταφέρω. Πότε επιβάτις, πότε λαθρεπιβάτις. Στη ζωή του, στη
ζωή της, στη ζωή μου...».
Διαβάζεις και σε συνεπαίρνει… Δεν είναι γράψιμο αυτό... Όχι. Διαβάζεις και νιώθεις πως την έχεις μπροστά σου να σου τα διηγείται, όπως μιλάει
στην καθημερινότητά της. Υποθέτω… Δεν τη γνωρίζω. Παρασύρεται, ξεφεύγει, αλλάζει
θέμα. Ζητάει συγγνώμη. Αυτοσαρκάζεται. «Κόψ’ το Ρέα» και… συνεχίζει. Χείμαρρος!
Φράσεις κοφτές σαν μαχαιριές. Καρφωτές. Λέξη και τελεία. Απόλαυση! Είναι από τα βιβλία που πατάνε ΟΝ στις αισθήσεις... Το διάβασα -μάλλον το ρούφηξα- σε μια μέρα. Το ξαναδιαβάζω τώρα και το φορτώνω με
υποσημειώσεις, αστερίσκους και χαρακιές με μολύβι. Κακή συνήθειά μου να
ταλαιπωρώ τα βιβλία που μ’ αρέσουν. Και, μα την αλήθεια, τούτο μου άρεσε πολύ!
