Σας άφησα και χάθηκα…

Σας άφησα…
Χάθηκα σε μονοπάτια ατελείωτα, που υποτίθεται θα ξαλάφρωναν το μυαλό μου।
Πλανεύτηκα, εδώ κι εκεί, ψάχνοντας τον τρόπο να γαληνέψει η ψυχή μου. Κι αυτή, τι νομίζετε, τα παρατάει κάποιες φορές, κι άντε μετά να ξαναβρείς τη χαμένη διάθεσή σου. Ρίχνεις τότε ένα μαύρο «προσωρινά κλειστό» στην οθόνη, «κρατάς το στόμα σου κλειστό και δε λες τίποτα…»। Κλείνεις τα σχόλια και δεν προσμένεις τίποτα.

Μα εσείς την έγνοια σας την δείξατε। Υπήρχαν κι άλλοι τρόποι…
Μια, δυο, τρεις... αμέτρητες φορές, απλώσατε χέρι φιλικό…
Αν κάτι ξέρω να κρατάω μέσα μου εγώ, είναι η αγάπη κι αυτές οι ζεστές αγκαλιές σας!

Σκέπτομαι, τι παράξενο που ’ναι αλήθεια αυτό που συμβαίνει με όλους εμάς στο διαδίκτυο. Αφήνουμε σπίτια, πόρτες και παράθυρα ανοιχτά, μπαινοβγαίνουμε, ψηλαφίζουμε τη ζωή, ο ένας του άλλου και μαθαίνουμε το «μέσα μας», δίχως να ξέρουμε (σε πολλές περιπτώσεις) κάτι από το «έξω μας»... Παρότι, θαρρώ, είναι ανάποδο αυτό, δεν παύει να είναι μαγικό!!!
Κι αναρωτιέμαι τελικά: πως γίνεται όλο τούτο το μαγικό;
Τι 'ναι τάχα αυτό που κάνει να σμίγουν οι δρόμοι μας;
Μήπως είναι εξάρτηση;
Όχι πέστε μου…

Τελικά όλα περνάνε κι αλλάζουν…
Εμείς, όμως δεν αλλάζουμε, μάτια μου…

Μηθυμναίος