Δεν είναι το συναίσθημα που πλημμυρίζει την ψυχή μου,
είναι που οδηγεί τις λέξεις
μου εδώ ακριβώς,
όπου όλα γράφονται παράλληλα στις γραμμές του κειμένου,
κάθετα
στην καρδιά και οριζόντια στις μνήμες μου…
Κι αν ακόμη κάποιος διαθέτει, εκτός από το συναίσθημα, τη
γλώσσα, τον τρόπο και βεβαίως το μέσον να καταγράψει την εικόνα του εαυτού του (προφανώς
και την προέκτασή του) κατασκευάζει μια αφήγηση για όλα όσα έχει βιώσει και
βιώνει, ούτως
ώστε όλα να κρίνονται και να συγκρίνονται…
Ευλογημένος αυτός που βάζει λέξεις στο συναίσθημα, Στρατή μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΖόρικη άσκηση, σαν να κάνεις μακροβούτι σε θολά (και συνήθως αχαρτογράφητα) νερά...
Την καλησπέρα μου.
Με τον καιρό, Μαρία, συνήθισα να ταξιδεύω στη θάλασσα των λέξεων να τις απιλέγω και να τις ταιριάζω με το συναίσθημα… Σε τέτοια πέλαγα έμαθα να κολυμπάω, μ’ εκείνο το πείσμα το περίεργο κι όλο προσπαθώ.
ΔιαγραφήΑρκεί η προσπάθεια μου έλεγαν οι δάσκαλοί μου.
Καλό βράδυ!