Με τη Βάνα και τον Αντρέα στον Ιανό

Οι φίλοι μας είναι κομμάτια απ’ τη ζωή μας!

Σήμερα είχαμε τη χαρά να συναντηθούμε στο καφέ του βιβλιοπωλείου 

Ιανός με τους δυο καλούς και αγαπημένους φίλους μας

Βάνα και Αντρέα Κοντομέρκο

από το Κονέκτικατ των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μιλήσαμε για πολλά, δικά μας αλλά και για τους κοινούς φίλους

από την παρέα της Νέας Υόρκης,

μέλη της οποίας είναι η Βάνα και ο Αντρέας.

Αγωνιούσαμε, φυσικά με τα όσα συνέβαιναν εκεί

με το πέρασμα του κυκλώνα Σάντι.

Ευτυχώς, αργότερα μάθαμε ότι όλοι είναι καλά.

 Μηθυμναίος

Εκποίηση αναμνήσεων…

Ανοίγω το τετράδιο της προσωπικής μου διαδρομής

και ταξιδεύω...

Σελίδες, η μια πάνω στην άλλη,

γραμμές, η μια κάτω απ’ την άλλη,

λέξεις, η μια δίπλα στην άλλη.

Προσεκτικά καλλιγραφημένες…  αναμνήσεις.

Κι ακροπατώντας διαβαίνω τα μονοπάτια της.

 Η περιπλάνηση βασανιστική.

Οι σκέψεις προσωπικές.

Το παραμύθι ατέλειωτο.

Ο κόσμος μάταιος.

Αναρωτιέμαι: ξεγελιέται η ματαιότητα;

«Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης»

Κλείνω τα μάτια για να βρω μια χούφτα πολύχρωμες

αναμνήσεις...

Ξεθωριασμένες εικόνες του εαυτού μου,

αφτιασίδωτες...

ανάμεσα στη φθορά και την αφθαρσία

της καθημερινότητας.

Χαρές και λύπες,  γεγονότα σημαδιακά...

Αφές, οσμές κι οράματα.

Όμως...

βρήκα το βιβλίο κλειστό.

Τη σελίδα άγραφη

κι ήταν η μελαγχολία πικρή,

οι λογισμοί πληγωμένοι

και...  το μέλλον αβέβαιο.

Η λαχτάρα βουβή.

Η αγωνία ανώφελη.

Το λεύκωμα συμπληρωμένο.

Η πένα μου αδύναμη...

όπως και η φωνή μου.

Άφησα τα χέρια μου να ταξιδέψουν στον καιρό,

ν’ αγγίξω τον ορίζοντα

που ορίζει τον δρόμο της μοίρας μου.

Η μοίρα άγραφη.

Ο στεναγμός αβάσταχτος.

Μου δίνει μοτίβα να κρατώ τη χαμένη μου νιότη.

 

Παρελθόν και  παρόν έγιναν ένα.

Καιρός να μαζέψουμε τα σκόρπια χαρτιά μας,

που εμπεριέχουν, μέσα σε λίγες λέξεις

τόσα αποθέματα αγάπης.

Καημούς, πόθους 
και... μνήμες.

Αυτές τις μαδάω

μια μια, σαν τη μαργαρίτα

για να μάθω ποιος με θυμάται...

Άνοιξη 2006

Μηθυμναίος

Καρε καρέ η ασπρόμαυρη ιστορία μιας συνάντησης…

Καρε καρέ η ασπρόμαυρη ιστορία μιας συνάντησης…

Κολάζ: Μηθυμναίος

Είναι τόσα…

Είναι λόγια του αέρα που σε συνοδεύουν, που άκουσες, που λέγονται... για να ειπωθούν. Φευγαλέες εικόνες, απόμακροι ήχοι, ψίθυροι... που ακούς, καθώς βαδίζεις. Λόγια ανάκατα, ατίθασα, προκλητικά. Λόγια που σε πήραν στο κατόπι, στα βήματά σου, στις τρεχάλες, στις στάσεις και στις αναμονές σου. Παραμερίζεις, σε προσπερνάν, αλλά μένει ο απόηχος, το μουρμουρητό στ’ αυτιά σου. Λόγια που εξατμίζονται χωρίς ν’ αφήνουν κάτι. Ο καθένας τα ορίζει και τα νιώθει αλλιώτικα. Αφουγκράζομαι τη σιωπή. Δεν θέλουν λόγια τα λόγια για ν’ ακουστούν. Υπάρχει και της σιωπής ο ήχος. Αν τον ακούγαμε...

Είναι οι μικρές χαρές, τα μικρά «τίποτα», δώρα της ζωής που έρχονται και στριμώχνονται σε γωνιές, σκάνε επάνω μας, εκδηλώνονται γύρω μας, σκαρφαλώνουν μαζί μας, τρέχουν ξοπίσω μας. Τα μικρά κι ασήμαντα που τα συναντάμε στο διάβα μας και δεν τα προσέχουμε, τα προσπερνάμε... Δεν έχουμε χρόνο να τα προσέξουμε, να τα απολαύσουμε, να τ’ αγαπήσουμε... Κι όμως, είναι αυτά που μας προσφέρουν ανάσες κι ακουμπάν τη ψυχή μας.

Είναι οι λίγοι φίλοι, που γνωρίζουμε, παραγνωρίζουμε, διαλέγουμε και προχωράμε. Σκοντάφτουμε, αμφιβάλλουμε, αναθεωρούμε κι εκείνο που, τελικά χάνουμε είναι η ορθάνοιχτη πόρτα της ψυχής μας. Κάποια μέρα θα ‘θελα να κάτσω να μετρήσω φιλίες, όπως έλεγε μια φίλη, να δω αν μετριόνται με της καρδιάς και της ψυχής τα πάθη...

Είναι και τόσα άλλα και δεν είναι λίγα… Όσα άντεξες, όσα τόλμησες κι όσα κατάφερες. Το «ήταν», το «είναι» κι όλα τα ενδιάμεσα. Είναι εκείνο το τραγούδι που σιγοψιθυρίζεις, σου κολλάει και δεν θυμάσαι μήτε τον τίτλο, μήτε τους στίχους. Είναι το τηλέφωνο που χτυπάει, είναι εκείνη η παράγραφος στη σελίδα τάδε, ενός βιβλίου που δεν θυμάσαι τον τίτλο. Είναι οι σημειώσεις που κρατάς στα μικρά χαρτάκια κι όλο τα χάνεις. Είναι τόσα πολλά. Η καθημερινή μας ζωή, ευτυχώς, δεν στερείται από ερεθίσματα. Δεν λείπουν. Όλο και κάτι θα μας κάνει εντύπωση, κάτι θα μας αγγίξει, φτάνει να έχεις ευγενική ψυχή, όχι τσιγγούνικη.

Το τραγούδι μας

Μηθυμναίος