Αναφορές...

Ελάχιστη εξόφληση ευχαριστίας, έναντι της οφειλόμενης.

Ό,τι μένει στη ζωή μας, ό,τι έχει δύναμη να σωθεί
και να μας συντροφεύει στη συνέχεια, ας το σώσουμε.
Είναι κάτι μικρά αποκόμματα-αναφορές 

από τα παλιά, που τα κρατούσα και... για δες 
φτάνουν ως τα σήμερα.

Όχι τυχαία και… φυσικά όχι από το πουθενά.

Σ’ ευχαριστώ, Ντόρα Πολίτη, 

για όλες τούτες τις αναφορές σε μένα, 

στη γνωριμία μας, στη φιλία, στην εκτίμηση 

που για μένα απέκτησαν αξία μνήμης!

Τα εκθέτω, απλά και μόνο, γιατί αξίζει να υπάρχουν…

Ας μη χαθούν…
Σ' ευχαριστώ!

Προσθέτοντας στιγμές, στις τόσες…

Ενόσω τα χρόνια περνούν κι ο χρόνος τρέχει μαζί μου, παρατηρώ πως στο μυαλό μου βλασταίνουν, όλο και πιο πολύ κάτι στιγμές αξέχαστες. Συσσωρεύονται μέσα μου βιώματα και ξαναφέρνουν στην επιφάνεια παραμερισμένες συγκινήσεις που ανατινάζουν συναισθήματα και ξεσκονίζουν μνήμες. Είναι μικρά κομμάτια της ζωής μου. Καθ’ ένα ξεσηκώνει την καρδιά, ανακατώνει τη σκέψη και με ταξιδεύει σε μέρη πιο θερμά που λαχταρώ. Να ’ναι του χρόνου το αντίδωρο ή το γλυκό μου βάσανο που με κεντρίζει; Δεν ξέρω… 

Προκειμένου, λοιπόν να σκορπίσει όλο αυτό το υλικό και να χαθεί στο σύμπαν. Το ανανεώνω. Σύμφωνα δε, με μια εκδοχή –δική μου, αν επιτρέπεται– το σύμπαν συνωμοτεί να ταιριάξει τα αταίριαστα κι εγώ κάνω τις αναδιατάξεις μου στα… παράταιρα. Δίχως να αποφεύγω τη μονοτονία που φέρνει η επανάληψη, τους δίνω μια ευκαιρία. Μια δεύτερη ευκαιρία και δε μένει πια παρά ένα μονάχα: να καθίσω και ν’ ακούσω την καρδιά μου. Την ακούω, την αισθάνομαι, την ανέχομαι γιατί επαναφέρει –η καρδιά ποτέ δεν σ’ αφήνει να τις ξεχάσεις– τις στιγμές εκείνες που οι χτύποι και οι ρυθμοί της, ήταν τότε οι πιο έντονοι.

Έχω συνηθίσει να ζω με τη νοσταλγία. Κυκλοφορεί αδάμαστη και ελεύθερη μέσα μου, έχω μια σχέση οικειότητας μαζί της. Μπορεί να ακούγεται στερεότυπο, αλλά είναι αλήθεια. Δεν διστάζω να το πω και δεν το έκρυψα ποτέ. Και το κάνω για έναν απλό λόγο γιατί οι αναμνήσεις είναι αυτές που καταφέρνουν να κάνουν παρέα στο παρόν μου. 

Πιθανολογώ πως η εμμονή μου μπορεί να είναι μια δήθεν φυγή από το σήμερα με όλες τούτες τις έγνοιες που λουστήκαμε με τον ιό. Αλλιώς δεν εξηγείται... Αλλά δεν είναι αλλιώς, είναι έτσι, διότι βλέπω ότι από μια κατάσταση που σου επιβάλλεται μπορείς να πάρεις κάτι πολύτιμο. Αυτό παίρνω.

Καλό μήνα Μάη! Καλή Πρωτομαγιά!

Σας έτυχε ποτέ να επιμένετε σε κάτι;

Ε, τότε μη με παρεξηγείτε για τις επίμονες και ανεξήγητες συνέχειές μου

στα μικρά των στιγμών και στης ομορφιάς το πέρασμα.

Είναι που…

«με γυροφέρνει η άνοιξη».

Καλή Πρωτομαγιά!

Από καρδιάς και

Καλό μήνα Μάη!

Ενώ έξω σεργιανίζει απτόητη η άνοιξη…

Σε μέρες καραντίνας, εγκλεισμού, ακινησίας και χαρακωμάτων, ανοίγεις το παράθυρο κι έξω, σε μια ηλιόλουστη ημέρα, σεργιανίζει απτόητη η άνοιξη. Ανοιχτή η πρό(σ)κληση να βγεις για να την συναντήσεις καταπώς ετάχθη από τη φύση. Στην κανονικότητά της! Η φύση πάντα θα επιμένει, χωρίς να βιάζεται, θα συνεχίσει να υπάρχει και… χωρίς εμάς. Η απλοχεριά της ξεπερνάει κάθε φαντασία.

Χρώματα χαράς, χρώματα αισιοδοξίας, χρώματα της ελληνικής άνοιξης συνηγορούν για ν’ αναδείξουν την ομορφιά ετούτη! Της γεωμορφολογίας την αβάσταχτη ομορφιά! Με ολίγη παράφραση –δεν το ’λενε έτσι ακριβώς, αλλά τέλος πάντων…– ψιθυρίζω: «Θεέ μου πόσο χρώμα ξοδεύεις για να μην σε βλέπουμε…»! Πού τελειώνουν, Θεέ μου, τα χρώματα;

Κι ύστερα από όλο αυτό, μου λέτε πώς γίνεται εγώ να συναινέσω και να χάσω τέτοιο θέαμα; Οπότε, σαν τον Μεγάλο Κρητικό μαζεύω τα σύνεργά μου: κάμερα, φακούς και… βεβαίως τη «βεβαίωση κατ’ εξαίρεση μετακίνησης πολιτών» –φυλάγοντας τα ρούχα και τα νώτα μου– και ξαμολιέμαι στο βουνό, προκειμένου να φωτογραφίσω, για ακόμα μία φορά, το αυτονόητο: ό,τι και –κυρίως– όσα θέλω… Η ομορφιά, άλλωστε, δεν ανήκει σε κανέναν! Στήνεται προκλητικά μπροστά σου αναζητώντας την αιωνιότητα.

Έχει απίστευτη δύναμη η εικόνα όταν την προσφέρεις με την καρδιά σου.

Χαρισμένες!