Πάλι μέτρησα τ’ αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε...

«Την πέτρα ρώτησα να πει τι ξέρει και αντέχει 

κι εκείνη μου 'πε τη σιωπή για μυστικό της έχει».

             Δανείζομαι αποσπάσματα από στίχους, μήπως και το νόημά τους με βοηθήσει –περιπλέκοντάς τα και παραφράζοντάς τα– να εκφράσω και να υποστηρίξω όσα βαραίνουν τις μπλεγμένες μου σκέψεις. 

Συνομιλούν ψιθυριστά και κομματιάζουν την βραδιά. Κάδρα σε άδειους τοίχους. Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε, άλλαξαν λέει τ’ ανεμολόγια και οι ορίζοντες. Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε ότι είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος.

Δεν εντυπωσιάζουμε. Δεν πιάνουν οι σκηνοθεσίες. Κι εσύ καημένε, κάθεσαι δίπλα εφημερίδα διαβάζεις σε ζητούν στο τηλέφωνο ησυχία φωνάζεις. Χαμηλώνω το ράδιο χαμηλώνεις τα μάτια να μη δεις την απόγνωση και την τόση απομόνωση. Σκηνικό και ουσία η παραίτηση και η μοναχικότητα, που οδηγούν στον εσωτερικό εγκλεισμό σαν το μόνο ασφαλές καταφύγιο του καθενός.

Με αισθήματα χημείας, με στυλ δοσοληψίας, με βλέμματα συμπάθειας και άσκοπης προσπάθειας γι’ άλλα και γι’ άλλους μιλάμε έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε. Για όλα αυτά που ζητάμε, για… το τίποτε μιας κακής συγκυρίας.

Όλα ξεθωριάζουν… Θαυμαστικά που στόλιζαν, στη διαχείριση των σχέσεων,  την όποια χωρητικότητα των «πρέπει» και των «θέλω» χάνονται στο βάθος μιας ανεξήγητης στάσης. Με ό,τι ζήσαμε και ό,τι μάθαμε.

          Στάσεις που δεν συναρμόζουν με την τυπική ευγένεια. Η ευγένεια δεν παίζει πια σαν καλός και λεπτός τρόπος συμπεριφοράς. Όπως κι αν ορίζει ο καθένας την έννοια «ευγένεια» για τον εαυτό του. Μια απάντηση, δεν υπάρχει όσο κι αν την περιμένεις. Ένα ευχαριστώ –ενώ επιβάλλεται– δεν χαρίζεται. Μια ανάσα, δεν την αισθάνεσαι πλέον. Μόνο σιωπή, απαξίωση και περιθώριο. Πρόχειρες προφάσεις που καταγράφονται σαν επικάλυψη των πράξεων μας. Μ’ αυτά θα πρέπει να μάθουμε να πορευόμαστε. Αυτά μας δημιούργησαν.

Είχε δίκιο τελικά εκείνος ο παλιός φίλος που αγάπησα και πια δεν υπάρχει. Μου ’λεγε: «Να διαβάζεις τα βιβλία αρχίζοντας απ’ το τέλος, έτσι θα σπας την αγωνία σου για το ποιος είναι ποιος»…

Α, μην το ξεχάσω… Για ό,τι υπήρξε μια φορά δεν γίνεται να πάψει να υπάρχει.

Την ευτυχία την κρατάς στην αγκαλιά σου!

Μπορεί ο χρόνος με το πέρασμά του να είναι –και είναι– ένας άτιμος αντίπαλός μας και ν’ αφήνει επάνω μας σκληρά και ανεξίτηλα σημάδια, εντούτοις ανταμείβει κάποιους ανθρώπους με κάτι πολύτιμο και συνάμα ακριβό: τη σοφία! Και η σοφία, λένε, δεν πάει πακέτο, έρχεται... σταλαματιά σταλαματιά.

           Σκέψη που έκανα, ύστερα από μια τυχαία συνάντηση, στο πόδι που λέμε, μ’ έναν άνθρωπο που εκτιμώ, θαυμάζω και ευγνωμονώ για τα πολλά που μου πρόσφερε με τη γνωριμία μας, πριν κάποια χρόνια. Έτσι λοιπόν, με τη μικρή εγγονούλα μου μισοκοιμισμένη στην αγκαλιά μου και τη κουβέντα στα χιλιοειπωμένα –κοινότοπα πια– της κρίσης που μας συνθλίβουν, ο Κύριος Θόδωρος, για μια στιγμή, με κοίταξε καλά στα μάτια και... στο δευτερόλεπτο ξεστόμισε τούτη την απλή, ωστόσο σοφή φράση: 

Την ευτυχία την κρατάς στην αγκαλιά σου!

Πόση συμπυκνωμένη σοφία, αλήθεια, έκρυβαν μέσα τους αυτές οι εφτά λέξεις… «Την ευτυχία την κρατάς στην αγκαλιά σου»! Σε μια εποχή γενικής πτώσης, εκείνο που μένει είναι το χάδι που αφήνει στην ψυχή σου αυτή η τόσο απλή φράση. Το λες και μαθητεία ζωής! Αυτή την αίσθηση αποκόμισα. 

Έσφιξα πιο πολύ τη μικρούλα επάνω μου, θαρρείς και πετούσα…

Καθρέφτης η θολωμένη εικόνα μας…

Μπορεί να ζορίζεται ο νους καμιά φορά, αλλά είναι εκπληκτικό το πόσο εύκολα ξεμπλοκάρει όταν ανοίγεις το πρόχειρο μπλοκάκι με τις σημειώσεις, αυτές που έχουν τη δυνατότητα –και βοηθούν– να ξεκλειδώσουν σκέψεις. Είναι πράγματι εκπληκτικό να διαπιστώνεις το πόσο εύκολα ξηλώνεται το νήμα των συλλογισμών έτσι και φύγει ο πρώτος πόντος… για να παραφράσω έναν φίλο. Ξέρει εκείνος…

Είναι και το άλλο… Κάτι που εδώ και καιρό, σκιάζει, παρασέρνει το μυαλό και σπέρνει ερωτηματικά και ανησυχίες. Είναι τα τείχη που ξαφνικά και γενικά σηκώθηκαν κι έκοψαν τη θέα. Κι αυτό σιγά σιγά θαρρείς και γίνεται κρούστα, κάτι σαν τη σκουριά πάνω στις βυθισμένες άγκυρες. Γίνεται κόμπος. Κόμπος λύπης. Κρυσταλλώνουν τα λόγια, δεν φτάνουν για να τον λύσεις, πολλώ δε μάλλον να περιμένεις να τον λύσουν οι άλλοι.

Ο καθένας, είναι προφανές πλέον, παίρνει και κουβαλάει στις αποσκευές του ό,τι μετράει μόνο γι’ αυτόν. Τι μένει και τι αξίζει τελικά; Στους επάλληλους κύκλους των μονολόγων μας, σαν να μην έφταναν αυτά τα τείχη, βάλαμε κι ένα πλεχτό για  διαχωριστικό. Τα κενά δε που αφήνει το πλεχτό μαρτυράνε τη θολωμένη έτσι κι αλλιώς εικόνα μας. 

           Το να αφήνουμε τους άλλους να κοιτάζουν –και να διαβάζουν– το μέσα μας, είναι δικαίωμα του καθενός μας. Ενδεχομένως, έχουν και τη συγκατάθεσή μας. Εν ολίγοις: Σε κάθε κείμενο υπάρχει, νομίζω, πολύ δόσιμο. Παλεύουμε, με κάθε τρόπο κι όπως μπορούμε, να ξεφύγουμε από τη μετριότητα, συντηρώντας αυτή τη ζωογόνα ψευδαίσθηση ζωντανή. Κι αυτό είναι ένας επιπρόσθετος λόγος που όλη αυτή η εικόνα –τουλάχιστον έτσι μπορώ να το ερμηνεύσω– αντανακλά στο βλέμμα του αναγνώστη κάνοντας το πρόσωπό μας να γίνεται  ο καθρέφτης μας.

Ο κόσμος μας μπορεί ν’ αλλάξει…

Ένας φίλος που βρέθηκε τις προάλλες στο σταθμό του μετρό της Στοκχόλμης, πρωτεύουσα της Σουηδίας, μου μετέφερε το παρακάτω περιστατικό.

Στις πύλες εισόδου προς τις αποβάθρες, παρατήρησε ότι, μεταξύ των κανονικών επικυρωτικών μηχανημάτων υπήρχε και μια είσοδος ελεύθερης διέλευσης. Δηλαδή χωρίς τη μπάρα που κανένας δεν περνούσε από αυτήν. Του έκανε εντύπωση και… φυσικά του κίνησε την περιέργεια, οπότε φτάνοντας στο εκδοτήριο ζήτησε από την νεαρή ταμία να μάθει γιατί αυτή η είσοδος ήταν η μόνη ελεύθερη και μάλιστα χωρίς κανένα άτομο ασφαλείας να την επιτηρεί. Η κυρία, λοιπόν, του εξήγησε ότι αυτή η είσοδος προοριζόταν για ανθρώπους που, για οποιοδήποτε λόγο, δεν είχαν χρήματα να πληρώσουν για το εισιτήριό τους.

Ο φίλος, εξοικειωμένος με την ελληνική νοοτροπία και τρόπο, μη πιστεύοντας, προφανώς αυτό που άκουσε, ρώτησε για να επιβεβαιωθεί:

– Και αν το άτομο έχει χρήματα, αλλά απλά δεν θέλει να πληρώσει;

Η ωραία πωλήτρια, τον κοίταξε με τα μεγάλα γαλάζια μάτια της και μ’ ένα αθώο και αφοπλιστικό χαμόγελο, απάντησε:

– Και γιατί να το κάνει αυτό;

Φυσικά ο φίλος συνειδητοποίησε πως δεν υπήρχε περιθώριο για περαιτέρω  «αθώες» ερωτήσεις. «Χτύπησε», λοιπόν, το εισιτήριό του και πέρασε, όπως έκαναν κανονικά κι ένα σωρό άλλοι, ενώ η ελεύθερη είσοδος για τους μη έχοντες παρέμεινε άδεια…

Η τιμιότητα είναι μια από τις πιο απελευθερωτικές αξίες που μπορεί να έχει ένας λαός. Και μια κοινωνία που κατάφερε να μετατρέψει αυτή την αξία σε κάτι τόσο φυσικό, μπορεί να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται.

Αυτή είναι η εκπαίδευση... Ας καλλιεργήσουμε αυτήν την αξία μεταφέροντάς την στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας, στην κοινωνία. Ας κάνουμε την εντιμότητα και την καλή πίστη συνήθεια. Ο κόσμος μας μπορεί ν’ αλλάξει…