Το ξόδεμα του ελεύθερου χρόνου μου…

Κάθε φορά και πιο πολύ αισθάνομαι το πόσο γρήγορα περνάει και φεύγει ο χρόνος. Ασταμάτητα κυλάνε οι μέρες. Δίχως ενδιαφέρον, δίχως κάτι το ιδιαίτερο, δίχως κάποια πλοκή που ν’ αφήνει σημάδια θετικά. Μόνο αρνητικά, υποθέτω, θα έχουμε να θυμόμαστε από εδώ κι εμπρός. Ναι, λίγα θα προσμένουμε και λιγότερα θα θυμόμαστε. Δυστυχώς.

Προσωπικά μελαγχολώ… Αν και το πρόσωπο μου είναι «καθρέπτης» του μέσα μου, δύσκολα, αυτά τα σημάδια, τ’ αφήνω να φανούν. Έμαθα να τα κρύβω. Το χαμόγελο μόνο αφήνω να βγαίνει προς τα έξω και… το γέλιο. Ωστόσο στα γραφτά μου είναι διαφορετικά… Σ' αυτά, μονίμως ειλικρινής.

Σκέψεις που κάνω μιας και σήμερα μας αποχαιρετάει ο Γενάρης κι αυτό που πιότερο με χαλάει και μελαγχολώ είναι το φτηνό ξόδεμα του ελεύθερου χρόνου μου.

Όλα για την ψυχή μας

Μπλεγμένοι ανάμεσα σε κάποια «όχι» και κάποια «ναι», συνεχίζουμε –εσκεμμένα υποθέτω– να γράφουμε, να λέμε, να δίνουμε και να παίρνουμε τα δικά μας. Ζούμε σε μια εποχή μιας συναισθηματικής απομόνωσης και απρόσωπων σχέσεων που συνεχώς αυξάνονται. Αμήχανοι, απέναντι σε μια αμήχανη εποχή και την ιδιόμορφη ατμόσφαιρά της, με τις αποχρώσεις και τα διλήμματα που κουβαλάει, άλλοθι για κάποιες αδικαιολόγητες συμπεριφορές μας.

Κι εκεί όπου η πραγματικότητα όλο και πιο πολύ χωλαίνει, έρχεται ένας φίλος συνένοχος, να γίνει λυτρωτής και… να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

«Βλέπω πως μόλις ζόρισαν λίγο τα πράγματα, δείξαμε το άσχημο πρόσωπό μας», μου είπε και… το τόνισε επιβεβαιώνοντάς το –δίχως να μου επιτρέπει να έχω την παραμικρή αντίδραση στα λεγόμενά του– με δυο λέξεις: «Παραγίναμε καχύποπτοι! Φθάσαμε, να έχουμε εξαντλήσει αυτό που, προφανώς, ήταν το μεράκι μας. Δείχνουμε πλέον κουρασμένοι, ευάλωτοι, αλλά όχι απαραίτητα εύθραυστοι. αρνούμενοι πεισματικά να απαλλαγούμε από συμπεριφορές που διαιωνίζουν το βόλεμά μας».

Να δεις, λέω, που κάποιοι άνθρωποι φτιάχτηκαν για να μας θυμίζουν –έστω και μια φορά στο τόσο– πως αυτή η αέναη προσπάθεια ενδοσκόπησης που επιμένουμε να προβάλουμε δεν είναι δα και αμάρτημα.

Νιώθω στο πρόσωπό μου τα σημάδια και στα μάτια μου τα ίχνη μιας αμφίβολης, ωστόσο μελαγχολικής διαπίστωσης: το ότι για καιρό η διαρκής ευαισθησία ήταν το κυρίαρχο θέμα, σχεδόν εμμονή, που έφερνε στο φως το αφανές της ψυχής μου χαρίζοντάς της μια απερίγραπτη γεύση ικανοποίησης.

          Μπορεί κάποια πράγματα να μας άφησαν, όμως η συνέπεια ξέρει να παίρνει τη θέση του χωρίς να το ζητά. Άλλη εξήγηση δεν έχω...

Έγινε κι αυτό και… είναι τιμή μου!

          Έκπληξη με τα όλα της! «Ελάχιστο πρόσφορο στη λειτουργία της προσφοράς» έγραφε, με κυρτά καλλιγραφικά γράμματα, το μπιλιετάκι που τη συνόδευε… Αντιστρέφω λέγοντάς της: Το ελάχιστο είναι η προσφορά μου*, για το πολύ του πρόσφορου και του συναισθήματος. Προσθέτω σ’ αυτό ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο ευχαριστώ!

Δε χρειάζεται να αναφέρω όνομα. Δεν θα το ήθελε, υποθέτω. Μηδέ το «πρόσφορο». Δεν έχει σημασία ποιος, τι και γιατί... Εκείνη ξέρει... Δώρο και προνόμιο η φιλία της. Όλη η μαγεία ξεκινάει από εκεί, από τη φιλία, την εκτίμηση, τη σκέψη και την καρδιά της. Εκεί όπου, έστω και στριμωχτά, χώρεσα. Και με τούτη την ανάρτηση θα ’θελα να χωρέσω ή μάλλον να καθρεφτίσω, μέσα σ’ αυτήν, τη χαρά μου. Μεγάλη υπόθεση στη ζωή μας η χαρά! Τι άλλο θα μπορούσε να χωρέσει σε μια Πέμπτη στα μέσα του Γενάρη, που τίποτα δεν έδειχνε μια τέτοια εξέλιξη…

Τη γνώρισα επιτέλους και προσωπικά. Βέβαια, εξ αποστάσεως τη γνώριζα απ’ τα γραφτά της, πάνε πολλά χρόνια, και… από δυο-τρία τηλεφωνήματα που προηγήθηκαν της συνάντησης. Τη διάβαζα ανελλιπώς, κάθε Σάββατο στην… Ελευθεροτυπία, τότε. Τώρα την είχα απέναντί μου κι εστίαζα τη ματιά μου στα μάτια της να αλλάζουν από μελαγχολικά σε γελαστά. Έστω για δευτερόλεπτα. Μερικοί άνθρωποι σ' εκτιμάνε και το νιώθεις από το φως των ματιών τους! Κι εγώ «μια να πετάω στα ψηλά, μια να βουτώ στα βάθη». Μεγάλη τιμή να γνωρίζεις κι από κοντά ανθρώπους που κάποτε θαύμαζες.

Φιλία, εκτίμηση και συναίσθημα που θα ήθελα να έχουν ένταση και διάρκεια με μόνο στόχο και φροντίδα να μεγαλώνουμε τις διάρκειες σε ό,τι κάνουμε…

* Το βιβλίο μου που της έστειλα.

Θέλει συμμάζεμα το θέμα…

Πάνε λίγες μέρες που η κλεψύδρα αναποδογύρισε. Η στάλα πέφτει σταθερά και χωρίς ενδοιασμούς. Η χρονομέτρηση ξεκίνησε. Αδειάζει απ’ τη μια – γεμίζει την άλλη. Η επιστροφή αναπόφευκτη. Το πρώην έσβησε. Τη θέση του πήρε το νέο. Πάντα με την ελπίδα να δώσει ώθηση στο περπάτημα, να πάμε ένα βήμα παρακάτω. Κάθε μέρα. Κι εγώ, ενώ φαντάζομαι το αύριο. Νοσταλγώ... το χτες! Κατ' εξακολούθηση λάτρης του ως γνωστόν. Πώς θα μπορούσε άλλωστε;

Ως συνήθως απαξιώνουμε το παλιό, το μειώνουμε, το αγνοούμε επιδεικτικά. Κυριολεκτικά το… διαγράφουμε. Όμως το παλιό μάς έφτασε ως εδώ. Έτσι δεν είναι;

Με διαθέσεις και επιλογές –που συνεχώς επανέρχονται να δώσουν λόγο στη σκέψη– αδράχνω ελπίδες απ' τις μέσα μου ρωγμές. Είναι αυτές οι παράξενες διαδρομές που κάνει το μυαλό μας. Κι ας θέλω να κρατήσω την πεπατημένη, την κοινή αλληλουχία των... στιγμών. Δεν τα βγάζεις πέρα εύκολα με το μυαλό. Τόσες αποθήκες, τόσες κρύπτες, τόσα σκοτεινά κι ανήλιαγα υπόγεια.

Η πραγματικότητα, όπως πάντα, πήρε τη θέση της, θρονιάστηκε και η ζωή συνεχίζεται. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Ίσως όχι πάντα όπως θα θέλαμε, ωστόσο συνεχίζεται. «Το καλό και το κακό ακούν στον ίδιο νόμο». Είναι δύσκολοι οι καιροί. Άσχημοι. Ο κόσμος έχει συνηθίσει στην ασχήμια. Ανοίγεις τη χύτρα και βράζει απογοήτευση. Όλα τα κακώς κείμενα εξακολουθούν, δυστυχώς να «κείνται κακώς». Μελαγχολική –παρότι διδακτική– διαπίστωση.

Εν προκειμένω, θα έλεγα ότι ο χρόνος είναι άπειρος και οι στιγμές δικές μας! Επομένως θέλει συμμάζεμα το θέμα…