Να σου πω μια ιστορία

 

Γνωρίζατε ότι στην Ιλιάδα υπάρχει μια από τις πιο συγκινητικές σκηνές ολόκληρης της λογοτεχνίας; Ναι, και αυτές τις μέρες το χρειαζόμαστε!

Λοιπόν, ο Έκτορας μόλις έχει πεθάνει. 

Τότε ο Πρίαμος μεταμφιέζεται σε ζητιάνο και προχωρά μέσα στη νύχτα για να φτάσει στη σκηνή του Αχιλλέα. 

Και τι συμβαίνει; 

Γονατίζει μπροστά στον δολοφόνο του γιου του! Αυτή είναι μια από τις πιο έντονες στιγμές ολόκληρης της Ιλιάδας: ο Πρίαμος, ένας άντρας που είναι βασιλιάς στη γη του, γονατίζει και φιλά αυτά τα «τρομερά χέρια».

Φιλά το χέρι αυτού που σκότωσε τον γιο του! Και αυτή η χειρονομία είναι πιο ισχυρή από χίλιες λέξεις, σε αυτή τη χειρονομία υπάρχει το παν: ταπεινοφροσύνη, θάρρος, ανιδιοτελής αγάπη. Και εκείνη τη στιγμή ο πόλεμος δεν είναι πλέον ένδοξος, δεν είναι πλέον ηρωικός, υπάρχει μόνο ο πόνος αυτού του πατέρα που ζητά να του επιστραφεί το σώμα του γιου του.

Και μετά ο Πρίαμος κάνει κάτι εξίσου συγκλονιστικό: μιλάει, αποκαλύπτοντας την καρδιά του. «Σπλαχνίσου με», λέει στον Αχιλλέα, «υπέφερα αυτό που κανένας άλλος θνητός δεν έχει υποφέρει: να φέρω στο στόμα μου το χέρι του δολοφόνου του γιου μου».

Και τι συμβαίνει; Ο Αχιλλέας, ο ανίκητος, ο ακλόνητος, απομακρύνει τον Πρίαμο από τα γόνατά του και τον αγκαλιάζει. Και οι δύο κλαίνε μαζί. Έτσι τελειώνει η Ιλιάδα, με αυτή τη σκηνή.

Τι σας λέει ο Όμηρος; Ότι η αληθινή «δύναμη» δεν βρίσκεται στους μυς, στον πλούτο ή στην εξουσία ενός ανθρώπου. Ο Πρίαμος έχει και τα δύο κι όμως γονατίζει, ο Αχιλλέας δεν φοβάται κανέναν κι όμως κλαίει. Η αληθινή δύναμη δεν βρίσκεται σε αυτό για το οποίο μάχεσαι, αλλά για αυτό για το οποίο γονατίζεις.

Βρίσκεται στη λέξη που ενώνει τις καρδιές ή τις απομακρύνει, και βρίσκεται στην ταπεινοφροσύνη, γιατί το να αγαπάς και να είσαι ταπεινός είναι το ίδιο πράγμα. Και πάνω απ' όλα μας θυμίζει ότι στον πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές ή ηττημένοι, αλλά μόνο ραγισμένες καρδιές. Πρέπει να το θυμόμαστε, έτσι δεν είναι;

Πηγή: Γκουεντολίνα Μιντέι|Via-Να σου πω μια ιστορία | www.fractalart.gr

Είναι κι αυτό μια λύση…

 Κάθε μέρα που περνάει, μαζί και τα χρόνια, διαπιστώνουμε, δυστυχώς, ότι δεν είμαστε πια εκείνοι που ήμασταν, είμαστε οι από δω και μπρος… Το πέρασμα του χρόνου είναι αμείλικτο. Δεν υπάρχει πλέον. Ήταν όμως ωραίο, όσο διήρκεσε. Το αναπολούμε. Το ονειρευόμαστε. Κι εγώ προσωπικά είμαι από υλικό αντοχής στα όνειρα. 

Μεγαλώσαμε, διανύουμε, κατά κάποιο τρόπο, την εποχή που μοιάζει με ηλιοβασίλεμα, ωστόσο, υπάρχουν ηλιοβασιλέματα που όλοι σταματούν να τα παρακολουθήσουν, να τα θαυμάσουν, να τα φωτογραφήσουν… 

Βρισκόμαστε στην εποχή των στιγμών, των εικόνων, της ταχύτητας, ο καινούργιος και περίεργος κόσμος που ζούμε απαιτεί να είμαστε σε ετοιμότητα, να προχωράμε μαζί του. Μας κατακλύζουν τόσα που είναι δύσκολο να τα παρακολουθήσουμε. Αισθανόμαστε σχεδόν ημιμαθείς σε πολλά σύγχρονα που παρουσιάζονται κάθε στιγμή μπροστά μας. Προσπαθούμε να εξοικειωθούμε, δεν λέω, όμως κάπου κομπιάζουμε.

Θέλω να πω ότι αυτός ο περιορισμός, σε μένα έγινε μια δημιουργική ώθηση για αναζήτηση άλλων λύσεων προσιτών στις δυνάμεις μου. Στην ούγια μου έραψα γερά την ενασχόληση με την φωτογραφία και την επεξεργασία της. Με διάθεση, φαντασία, αισθητική και με σκοπό να κάνω τις στιγμές να περνάνε ευχάριστες.

Εικόνες ενός απεχόμενου Νοέμβρη

Κι ενώ ο Νοέμβρης οδεύει δείχνοντας το τέλος μιας εποχής, έξω η φύση δεν σταματάει να μας εκπλήσσει με τις άπειρες αποχρώσεις των φθινοπωρινών φύλλων. Πεσμένα φύλλα αγκαλιά με το νωπό χώμα παίζουν το παιχνίδι της φθοράς. Μιας όμορφης φθοράς! Κι είναι τότε που, μες στη γλυκιά μελαγχολία, αναδύεται στα μάτια μας και στις αισθήσεις μας ένας καμβάς από κόκκινα, κίτρινα, καφετιά φύλλα που μας κάνει να χαιρόμαστε μέσα στη μέθη τόσων χρωμάτων.

«Το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη, όπου κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι».  Α. Καμύ  

Με ροπή προς το ωραίο…

Τα καλύτερα και πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο δεν μπορεί μόνο να τα δει κανείς ή να τα αγγίξει αλλά θα πρέπει να τα νιώσει με την καρδιά. 

Ένα όμορφο σώμα, εξαρτάται από τον τρόπο που, ο καθένας βλέπει (ή δεν θέλει να δει), πάντα ασκεί γοητεία και ροπή προς θαυμασμό. 

Αποτελούν άπιαστο όνειρο και μακρινή κρυφή επιθυμία. Κι άντε να βγάλεις άκρη με τα άπιαστα όνειρα, τις κρυφές επιθυμίες, την γοητεία και τη ροπή προς θαυμασμό… Μεγάλος μπελάς.

Ανάμεσα στις λέξεις και στα όσα βλέπουμε, ψάχνουμε αυτά που έχουν να πουν κάτι ουσιαστικό και όμορφο. Τα δύσκολα με άλλα λόγια... Ίσως, κάτι τέτοια σώματα, να ’ναι αυτός ο λόγος και η αφορμή να τα λατρέψεις ή μπορεί και να τα ερωτευτείς με την πρώτη ματιά. Τα ονειρεύεσαι, τα πλάθεις με ό,τι πιο όμορφο γεννάει η φαντασία σου και όχι άδικα. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα σταματήσουν να «φλερτάρουν» τις αισθήσεις σου ούτε μια στιγμή.

Αφιέρωμα στον Μαρσελίνο Χουάρεζ - (Homenaje a Marcelino Juárez)

«Η τέχνη ήταν πάντα κάτι περισσότερο από μια απλή επιλογή. Είναι μια βαθιά ριζωμένη ανάγκη. Είναι η μηχανή που χτυπά στις φλέβες μου, η φωνή που φωνάζουν τα χέρια και το μυαλό μου με χρώματα και υφές».

Βαλένσια Βενεζουέλα

Η ζωή με μια αναπηρία μου έχει φέρει αντιμέτωπους με προκλήσεις, ναι, αλλά ποτέ δεν μου έκλεψε το όραμα ή την επιθυμία μου να δημιουργήσω. Στην πραγματικότητα, με έχει διδάξει να βλέπω τον κόσμο με έναν μοναδικό τρόπο. Κάθε φυσικός περιορισμός γίνεται μια δημιουργική ώθηση για αναζήτηση λύσεων, για εύρεση νέων οπτικών γωνιών, για παραβίαση των κανόνων. Έχω μάθει ότι η ομορφιά δεν βρίσκεται στην τελειότητα, αλλά στην αυθεντικότητα της διαδικασίας και του αποτελέσματος. 

Κάθε πινελιά είναι μια πράξη αγνής θέλησης και χαράς. Στην τέχνη, δεν υπάρχουν εμπόδια, μόνο μια οικεία συζήτηση μεταξύ του καμβά και της ψυχής. Εδώ είναι που το σώμα μου βρίσκει την τέλεια ρευστότητά του, όπου το μυαλό μου απελευθερώνεται και όπου μπορώ να μοιραστώ την αφιλτράριστη οπτική μου. 

Σας ευχαριστώ που είστε μέρος αυτού του ταξιδιού. Ελπίζω η τέχνη μου να σας εμπνεύσει να βρείτε τον δικό σας τρόπο έκφρασης, να αγκαλιάσετε τις προκλήσεις σας και να δείτε τον κόσμο με ένα πιο ζωντανό φως. Η τέχνη δεν έχει όρια, ούτε κι εγώ! 

«Πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας. Μην αποθαρρύνεστε από τα εμπόδια. Να ενεργούμε με ανθεκτικότητα για να τα ξεπεράσουμε και να προχωρήσουμε μπροστά», συμβουλεύει ο Marcelino Juárez, ένας γνήσιος Βαλενσιάνος που κατέχει πτυχίο στην Ειδική Αγωγή, είναι πιανίστας και συμμετέχει σε αγώνες με αναπηρικό αμαξίδιο και μαραθώνιους.

Ο Juárez, τώρα 48 ετών, προσβλήθηκε από έναν ιό στη σπονδυλική στήλη του σε ηλικία 16 ετών, ο οποίος προκάλεσε το σύνδρομο Guillain-Barré. Αυτό τον άφησε ανίκανο να χρησιμοποιήσει τα κάτω άκρα του.

Θεωρείται παράδειγμα επιμονής, προσωπικής ανάπτυξης και θετικής στάσης. Είναι μέλος του Ιδρύματος Yaso, μιας πλατφόρμας από την οποία ενθαρρύνει και υποστηρίζει παιδιά με προβλήματα υγείας.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι… της ΄Ολγας Σταυρίδου Δεληγιάννη

 

Όσο υπάρχουν άνθρωποι… 

«Σαν τις πρόκες να καρφώνονται οι λέξεις»

Μ.Αναγνωστάκης 

Και πράγματι έτσι γίνεται στο νέο βιβλίου του Στράτου Δουκάκη, το τρίτο κατά σειρά μετά το «Υστερόγραφα μιας διαδρομής» (2015) και «Από το περιθώριο των λογισμών» (2023), που αξίζει να το διαβάσει κανείς για να γνωρίσει μέσα από τις σελίδες του ένα άλλο είδος ανθρώπου, σπάνιο για την εποχή μας, η οποία δεν διακρίνεται για τους ευαίσθητους, συναισθηματικούς ανθρώπους της. Κάθε άλλο… 

Οι σημερινοί άνθρωποι επικοινωνούν με… τελεσίγραφα μέσω Internet και κινητών τηλεφώνων («μηνύματα» τα λένε) γράφοντας και λέγοντας αυτά, που εκείνοι θεωρούν απαραίτητα. Τίποτε άλλο!

Ακόμη και τα συναισθηματικά θέματα πιάνουν λίγο χώρο στα γραφόμενά τους.

Η επικοινωνία στην εποχή μας είναι σύντομη, λακωνική και... στεγνή! Όπως και οι άνθρωποι…

Ο Στράτος Δουκάκης είναι μιας άλλης εποχής και νοοτροπίας, ξεχωριστός άνθρωπος (γιατί δεν ήταν έτσι όλοι της γενιάς, στην οποία ανήκει). Τρυφερός, ευαίσθητος, συναισθηματικός, σε σπρώχνει να διαβάσεις ξανά και ξανά τα ωραία κείμενα του προσεγμένου βιβλίου του δίχως να χρειάζεται να γράψεις αυτό που έγραφαν στο φάκελο οι Μάνες κάποιων φίλων μας τότε που ήμασταν φοιτητές: ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ (με μεγάλα γράμματα γραμμένο). Με αυτό γελούσαμε ενώ θα έπρεπε να τις λυπόμαστε…!

Διαβάζοντας τα λίγα λόγια του Προλόγου, ο αναγνώστης προδιατίθεται ευνοϊκά απέναντι στο βιβλίο: Με απεριόριστη ευγνωμοσύνη, σεβασμό, εκτίμηση και όλη μου την αγάπη για όσους, μέσα απ’ τα γραπτά μου με γνώρισαν και έμαθαν τα καλά, τα στραβά και τα ανάποδά μου…

Δεν είναι πολύ ωραίος πρόλογος;

Όταν τελειώσεις – αν και δεν τελειώνει έτσι εύκολα κανείς με αυτό το βιβλίο και ως περιεχόμενο, και ως χαρτί και ως σχέδια διακοσμητικά, με τα οποία κοσμεί το βιβλίο του ο ίδιος ο συγγραφέας, που κάνει και την πραγματικά τέλεια επιμέλειά του, σε κατακλύζουν αισθήματα απέραντης ευχαρίστησης –σχεδόν ευτυχίας– που είναι πολύ σπάνια στις μέρες μας – με την πεποίθηση ότι ναι, δεν χάθηκαν όλα όσο υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με τόσο πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, όσο κι αν προχωρήσει ο τεχνικός πολιτισμός  –σφραγίδα της εποχής μας– και σπρώξει στη γωνία τον άλλον, τον θεωρητικό…

Ο Δουκάκης τιτλοφορεί το βιβλίο του, το σύντομο, συνοπτικό, αλλά με βαθιές έννοιες «Καταθέσεις», γιατί σ’ αυτό καταθέτει την ψυχή του με διάθεση εξομολόγησης.

Αξίζει τον κόπο –και πολύ μάλιστα– να το πάρει στα χέρια του και να το μελετήσει κανείς και όχι απλά να το διαβάσει. Είμαι σίγουρη ότι θα “βγει” διαφορετικός, καλύτερος και κυρίως αισιόδοξος για το Μέλλον που θα αφήσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας, όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Δουκάκη… 

ΟΛΓΑ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ-ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ

* Καλή μου Όλγα, επίτρεψέ μου, να εκφράσω τις ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη μου και να τολμήσω να πω, μέσα από τούτο το μέσον, το πόσο καλότυχος νιώθω που γνώρισα από σένα όλες τις διαστάσεις της εκτίμησης και της αγάπης σου. Ευχαριστώ!

Τα χρωστούμενα…

 

Μετανιώνω όσο τα φέρνω στο νου μου. Όσο αισθάνομαι να αιωρούνται στο σύμπαν της ύπαρξής μου κάτι χρωστούμενα που έχω. Δικά μου είναι, σε μένα τα οφείλω, στον εαυτό μου. Κι όλο τούτο το φέρνω βαρύ. Παρ’ όλα αυτά, δεν θέλω με τίποτα να σκορπίσουν στης λησμονιάς το περιθώριο και να χαθούν στης «λήθης το πηγάδι». Θα πρέπει κάποτε να ξοφληθούν. Αυτό θέλω. Κι αν δεν μπορέσω, τότε ας συνεχίσουν να υπάρχουν. Ποιος ξέρει, ίσως κάποιος θα φροντίσει γι’ αυτά. 

Ως εκ τούτου, ζητώ και παίρνω την έγκρισή τους. Θέλω, ένα-ένα να τα μαρτυρήσω, δίχως ενοχές, δίχως ενδοιασμούς και δίχως φόβους, αναφέροντάς τα παρακάτω.

Είναι: Τα λόγια που δεν είπα, οι υποσχέσεις που αθέτησα, τα όνειρα που λοξοδρόμησαν και τ’ άφησα να σβήσουν. Τα «σ’ αγαπώ» που δεν πρόλαβα να πω, τον καλό το λόγο που τσιγκουνεύτηκα, τον κακό που, άθελά μου, (θου κύριε, φυλακήν τω στόματί μου) ξεστόμισα. Τη συγχώρεση που αρνήθηκα, τα λάθη που, δυστυχώς, ξανάκανα, την άμμο που σπατάλησα στην κλεψύδρα του χρόνου. Οι στόχοι που δεν πέτυχα, τα σχέδια που έγιναν συντρίμμια, οι μακρόσυρτες σιωπές που αναγκάστηκα να κάνω. Τα ταξίδια που δεν έκανα, τις δυσκολίες που δεν είχα το σθένος και τη δύναμη να αντιμετωπίσω, τα ζόρια –μες στις αντάρες– που δεν ξεπέρασα. Τις θολούρες της καθεμέρας που δεν ξεδιάλυνα, προτροπές, συμβουλές, παραινέσεις και συστάσεις που δεν έλαβα υπόψη, το συχνά που έπεφτα έξω, Το χρόνο που χαράμισα σε μετριότητες και λίγους, τα παραπάνω που μπορούσα να δώσω και δεν έδωσα. Τα έντιμα ψέματα και τις ανέντιμες αλήθειες που πίστεψα, τις σχέσεις που «άδειασα», το «delete» που δεν τόλμησα όταν έπρεπε… Α, παρά λίγο να ξεχάσω, και επ' ουδενί λόγω να προσπεράσω, εκείνες τις άπειρες μικρές στιγμές που πέρασαν σωρηδόν δίπλα μου και μου ξέφυγαν. Και ήταν τόσες…

Κι ύστερα από τούτη την απαραίτητη εξομολόγηση και τη ματιά προς τα πίσω, όταν όλα έχουν ήδη ειπωθεί, μονολογώ: Μα, είναι δυνατόν να χρωστάω τόσα; Είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου –η αρετή της συνέπειας με χαρακτηρίζει και την κρατάω πολύ ψηλά– είναι δυνατόν να συμβιβάζομαι; Μετανιώνω που δεν αξιώθηκα να ξεχρεώσω εν καιρώ. Κατανοώ, για ευνόητους λόγους την ολιγωρία μου, μα δεν τη συγχωρώ.

Πάντως, μέσα μου, με γεύση μελαγχολικής ίσως, αλλά ήρεμης τρυφερότητας, θέλω να ελπίζω ότι δεν χαθούν, δεν θα ξεθωριάσουν, δεν θα ξεχαστούν. Κι αν δεν μπορέσω: εύχομαι κι ελπίζω πως κάποιος καλός θεός θα βρεθεί να τα φροντίσει. Αυτό μονάχα… μου αρκεί.

Δεν τα καταφέραμε, δυστυχώς…

 

Μιλάμε πολύ για κείνη την αθώα γενιά μας. Για τα στερεότυπα με τα οποία μεγαλώσαμε. Την τρυφερότητα, το σεβασμό, την ευγένεια, τη ζεστασιά… την απλότητα. Ευαίσθητοι, αθώοι, ανυποψίαστοι, ονειροπόλοι κι εκτεθειμένοι… στους βοριάδες. Προσπαθούσαμε να ξεπεράσουμε τις όποιες δυσκολίες, να γίνουμε κάτι με τα λίγα, τα απλά, τα τυχαία, τα τόσο δα… Τα τίποτα... Μια γενιά που επέμενε στο όνειρό της, στις ιδέες της, στις αξίες και στα οράματα. Δίναμε όρκους ότι μια μέρα θα αλλάζαμε τον κόσμο. Δεν το κάναμε βέβαια, αλλά μας άρεσε να το πιστεύουμε.

Ωστόσο, με τα χρόνια επικρατεί μια κοινωνία άγνωστη, σχεδόν σάπια με καθημερινά απίστευτα και τρομερά γεγονότα, που δυστυχώς τείνουν να γίνουν συνήθεια. Εν τω μεταξύ εδώ αναλαμβάνουν το ρόλο τους  τα κανάλια να τα σερβίρουν για «εκτόνωση»… Τα χαζεύουμε, οργιζόμαστε, απορούμε, τα σχολιάζουμε έντονα στα media (ιδίως εκεί) και στο τέλος μένουμε με τη συνείδησή μας ήσυχη ότι πήραμε μέρος κι εμείς στο «θέαμα».

Η αυλαία πέφτει. Η παράσταση τελειώνει (που μακάρι να τέλειωνε δηλαδή…) Και τώρα περιμένουμε τα επόμενα, πριν βουλιάξουμε στο σκοτάδι της μοναξιάς μας.

Συμπεριφορές «á la carte»

 

Η τεχνολογία έστρωσε μπροστά μας μια λευκή οθόνη στην οποία εμείς απλώνουμε τους κρυμμένους θησαυρούς μας: λόγια, συναισθήματα, σκέψεις, βιώματα, προβληματισμούς. Ό,τι ποθεί η καρδούλα μας. Το πληκτρολόγιο έγινε το δεξί μας χέρι. Χτυπάμε τα πλήκτρα κι ο καθένας γράφει τη δική του ιστορία. Ενίοτε και τα απωθημένα του… Κι έκτοτε έγινε η οθόνη κοινό τοις πάσι αγαθό και… καθρέφτης της προσωπικής μας ζωής. «Λάβετε, φάγετε, τούτο μου εστί» η ζωή μου!

Στη βιτρίνα και στη διάθεση όλων συμπεριφορές, ωσάν εδέσματα «á la carte», για να επιλέξουμε, μέσα από αυτή την πολυτέλεια που επιτρέπουμε στον εαυτό μας, χωρίς τύψεις, δίχως βιασύνη, με σκέψη και περισυλλογή, τους αγαπημένους μας. Σ’ έναν κόσμο απ’ τον οποίο χάθηκε η «εν ανθρώποις ευδοκία», ο χρόνος γίνεται τιμωρός της σκέψης κι ο χώρος ανοιχτός στης υποκρισίας την υπόσταση. Αλλά πόσο χρόνο και πόσο χώρο χρειαζόμαστε για να ταιριάξουμε τις λέξεις, ώστε να ’χουν, όχι το διφορούμενο, μήτε το αμφιλεγόμενο, αλλά το ακριβές νόημά τους; Όπου το «συγγνώμη» να σημαίνει συγγνώμη, το «φίλε»  φίλε, και το «σ’ αγαπώ» σ’ αγαπώ;

Πόσο διαφορετικά θα ήταν αν… Αν ξέραμε οι άνθρωποι να ερμηνεύουμε τις ματιές, να κατανοούμε τις σιωπές, να συγχωρούμε τα λάθη, να προλαβαίνουμε τις πτώσεις, να φυλάμε τα μυστικά και… να κρύβουμε τα δάκρυα. Πώς γίνεται να λέμε και να εκφράζουμε τα ίδια, αλλά αλλιώς να τα αρθρώνουμε κι αλλιώς να τα πληκτρολογούμε; Μπορεί να ’ναι μια τυπική λεπτομέρεια, αλλά μερικές φορές, οι λεπτομέρειες διαμορφώνουν και την ουσία.

Άσε με πάλι να σου πω…

 

Κι εκεί που νομίζεις ότι όλα έχουν πάρει το δρόμο τους, οι σκέψεις δε λένε να συντονιστούν. Όλα συνωστίζονται, άτακτα και ακαθόριστα. Αγάπες και φόβοι. Εμμονές και αντιδράσεις. Το παραμικρό και το ασήμαντο. Όλα. Της φαντασίας τα ταξιδέματα και τα ονειροπολήματα, αντάμα με της πλήξης τα τεχνάσματα, με στριμώχνουν σε δύσκολα περάσματα. Το αναπάντεχο κι απόλυτο της σιωπής διασταυρώνεται με το φευγαλέο «γιατί» της απορίας, που αφουγκράζεται τους κραδασμούς της κοινωνίας και ψάχνει να βρει εξήγηση: τι λείπει άραγε από τούτον τον άγριο κόσμο; Ιδού η απορία…

Αυτήν ακριβώς την ώρα, του άναρχου ανακατέματος, εμφανίζεται απροσκάλεστος ο νους ο αντάρτης να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Καθετί που ξεφεύγει απ’ την ψυχή το αναλαμβάνει αυτός να το επεξεργαστεί, ανάλογα με τα κέφια του. Σκοτίζεται, τάχα μου, για τις ζημιές και τα κέρδη της μέρας. Ανοίγει τα κατάστιχα και κάνει τον απολογισμό του.

Πολύ το ξόδεμα… μικρό το κόστος… Η ψυχή και ο νους –δυο κόσμοι χωριστοί κι αντίθετοι– κάνουν τις βόλτες τους κι ανακατεύονται χωρίς να συναντιούνται. Και παραπέρα το ασήμαντο, το απόλυτο, το πραγματικό, το αυθεντικό «εγώ» μου, χωρίς συμβάσεις, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς προσχήματα, χωρίς κανόνες, απασχολεί τον ψεύτικο εγωισμό του και μου ζητά απεγνωσμένα να το βαφτίσω σημαντικό.

Με υπο-γραφή

 

Δεν είναι το συναίσθημα που πλημμυρίζει την ψυχή μου, 

είναι που οδηγεί τις λέξεις μου εδώ ακριβώς, 

όπου όλα γράφονται παράλληλα στις γραμμές του κειμένου, 

κάθετα στην καρδιά και οριζόντια στις μνήμες μου…

Κι αν ακόμη κάποιος διαθέτει, εκτός από το συναίσθημα, τη γλώσσα, τον τρόπο και βεβαίως το μέσον να καταγράψει την εικόνα του εαυτού του (προφανώς και την προέκτασή του) κατασκευάζει μια αφήγηση για όλα όσα έχει βιώσει και βιώνει, ούτως ώστε όλα να κρίνονται και να συγκρίνονται…

Εικόνα που στάζει μελαγχολία...

 

Εικόνα που, όσο να ’ναι, στάζει μελαγχολία. Άνθρωποι και οι ιστορίες τους που ξεκλειδώνουν όνειρα. Ιστορίες που γράφονται ανάμεσα σε ξεφτισμένους τοίχους, μπαλκόνια και παράθυρα, όλα στριμωγμένα παράλληλα, κάθετα και οριζόντια, ψάχνοντας στο γειτόνεμα την ταξική πλευρά τους… 

https://www.instagram.com/stratos_doukakis_8/

Μια ακόμη ματιά προς τα πίσω όταν όλα έχουν ήδη ειπωθεί..

Παρότι έχουν περάσει 21 χρόνια απ’ όταν έφυγα από κει, αισθάνομαι τη χώρα αυτή να την αγαπώ ακόμη. Ακούω οτιδήποτε για κείνη και η ψυχή μου πλημυρίζει, αλλά πονάει και η καρδιά μου. Κάπου κάπου –και δεν είναι λίγες οι στιγμές– αναπολώντας, αισθάνομαι τα μάτια μου να υγραίνουν…

Ο χρόνος θα γράφει, η ζωή θα περνάει... Τόσο όσο η ματιά θα είναι καρφωμένη στην ταινία που θα προβάλλεται ξανά και ξανά στο νου. Πάντα φτάνει ένα κάτι που θα τα (ξανά) φέρνει όλα μπροστά μου…

Ωραία χρόνια. Αλησμόνητες στιγμές. Τα όμορφα –αλίμονο– θα τα θυμάμαι πάντα. Τα αρνητικά τα σβήνει η μνήμη μόνη της. Ευτυχώς (λέω τώρα) που όλα τα δίπλωσα και τα φύλαξα στα γραφτά μου.

Δεν ξεχνώ τα λόγια του Ernesto, υπεύθυνου της Μαρίνας Varadero (να ναι καλά ο άνθρωπος, όπου και να ναι) όταν, ένα βράδυ, συζητώντας στο μόλο, μου είπε: «Cada persona a lo largo de su vida deja un espejo detrás de sí». Που παναπεί κάθε άνθρωπος στο διάβα της ζωής του αφήνει έναν καθρέφτη πίσω του.

Θέλω να πιστεύω πως ο δικός μου καθρέφτης θα υπάρχει ακόμη για κάποιους ανθρώπους.

Βαλένσια, η πόλη μου...

Για όσα γράφω, για το -χωρίς φόβο- τσαλάκωμα

 

Στο βιβλίο μου Κ α τ α θ έ σ ε ι ς, καλώ τους φίλους μου –γιατί για κείνους γράφτηκε– να ανατρέξουν μαζί μου στις λίγες σελίδες του, να ακουμπήσουν στα κομμάτια μου· εκεί όπου θα συναντήσουν τον μικρό μου εαυτό σ’ ένα, δίχως λόγο, εξομολογητικό κρεσέντο. Ελπίζοντας τελικά να νιώσουν –με όποιο εαυτό έχει ο καθένας μέσα του– την ανάγκη και τη διάθεση που έχω να εξωτερικεύω τα όποια καλά, στραβά κι ανάποδά μου. Να τα «κυκλώνω», μη τυχόν και δραπετεύσουν και να τα «ανακυκλώνω» για να μη χαθούν. Λες και θα ’χανε η Βενετιά βελόνι... Τι να κάνω; Να μείνω με το γινάτι; 

Σε πρώτο πρόσωπο με διάθεση εξομολόγησης...

Καταθέτω σήμερα «στην ετυμηγορία του χρόνου», σε πρώτο πρόσωπο, με διάθεση εξομολόγησης και χωρίς ενοχές, φραγμέντα· παναπεί κομμάτια του εύθραυστου εαυτού μου. Όλα, μεταξύ βιωματικής πορείας και ιδιωτικής έκφρασης. Κυριολεκτικά: κατάθεση ψυχής. Μακριά από οποιαδήποτε προσπάθεια –έστω υποψία– προβολής ή εγωιστικής ανάγκης τα «κρεμάω στα μανταλάκια» για το μόνο –και μοναδικό– λόγο να τα ξαναφέρω –και να μείνουν– αποτυπωμένα εδώ. Μη και έχω χρωστούμενα… Να τα προλάβω πριν μου ξεφύγουν. Δεν είναι η πρώτη φορά. Θέλει θάρρος τελικά και αφέλεια ώστε να κρεμάς σ’ ένα καρφί την ύπαρξή σου και να εκθέτεις τον εαυτό σου δημόσια. Ειδικότητά μου.

Ως εδώ καμιά παραφωνία...

Τελικά, στο θέατρο της ζωής μας

εμείς γράφουμε το σενάριο,

εμείς και οι σκηνοθέτες

Τελεία, παύλα, αλλαγή παραγράφου...

Το σενάριο έχει ακόμη επεισόδια

Σπονδή σ’ εκείνους που…

Γενικά νομίζω πως είμαστε όντα που λειτουργούμε στη ζωή μας με ιστορίες και στιγμές. Προσωπικά, θεωρώ πως αυτές είναι το καύσιμό μας. Φυσικά έτσι, λειτουργούμε πιο γεμάτοι.

Χρόνια τώρα, έχω επισημάνει κάποια πρόσωπα, που έλαχε –ή έτυχε– να συναντήσω στο διάβα της ζωής μου. Ήταν άνθρωποι αξιοπρεπείς, σπάνιας στόφας, δυσεύρετης και αναντικατάστατης, που ξεχώριζαν. Αναμφίβολα τους περιβάλλω με άπειρο σεβασμό, ευγνωμοσύνη, τρυφερότητα και αγάπη γιατί πρώτα με καθήλωσαν με τη δοτικότητα, την ευρυμάθεια, την έκδηλη τρυφερότητα, τη ζεστασιά  –το πολύτιμο καύσιμο που λέγαμε για τον υπόλοιπο δρόμο της ζωής– κι ύστερα, δίχως να το καταλάβω, με βοήθησαν να ανακαλύψω τις ευαίσθητες πτυχές του εαυτού μου, που προσέχω να μην χάσω, μέσα στην πεζή  καθημερινότητα. 

Η σχέση με ανθρώπους –στης μειοψηφίας τον μικρόκοσμο– που αξίζουν για την καρδιά μου, που ερεθίζουν τον λογισμό μου να στοχαστεί προσφέροντάς μου όλη αυτή την τροφή για σκέψη είναι ιδιαίτερα σημαντική. Όπου κι αν τους εντοπίζει η ψυχή μου θα γραπώνομαι από το δικό τους σινιάλο.

Η ζωή είναι στιγμές

 

Η ζωή είναι φτιαγμένη από μέρες που δεν σημαίνουν τίποτα και στιγμές που σημαίνουν τα πάντα. 

Συνήθως ξοδευόμαστε στο πουθενά. Γι’ αυτό ας ζήσουμε τις υπέροχες στιγμές που μας παρουσιάζονται. Τις ευτυχισμένες στιγμές σε πείσμα της καθημερινής βαρβαρότητας που μας περιβάλλει.

Η ζωή είναι στιγμές...

Μεγάλη Παρασκευή, η κορύφωση του Θείου Δράματος

 

Δεν είναι η Μεγάλη Παρασκευή, είναι το βάρος μιας Μεγάλης Παρασκευής 

που με βασανίζει σήμερα. Απομονώνομαι συνεχώς, 

αποκόπτομαι συνεχώς από τους γύρω μου. 

Νιώθω την ανάγκη να κάνω κάτι άλλο, 

ενώ εντελώς άλλα είναι τα πράγματα που με περιμένουν.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, η κορύφωση του Θείου Δράματος. Κι έξω, στην ανανεωμένη έκρηξη της φύσης, αναβλύζουν τα αρώματα της Άνοιξης: οι νερατζανθοί, οι ανθισμένες πασχαλιές με τα μοβ τσαμπιά στους κλώνους τους και οι βιολέτες. 

Όλη μέρα, οι καμπάνες των ναών χτυπούν πένθιμα. Συγκινούν βαθιά οι καμπάνες της Μεγάλης Παρασκευής. Ο ήχος τους θυμίζει το δράμα της Σταύρωσης και προκαλεί δέος και σιωπή. 

Το βράδυ οι εκκλησίες ξεχειλίζουν. Γρηγορούσα η μνήμη ξαναφέρνει εκείνες τις εκκλησιές μας, εκεί ταξιδεύει ο νους αναζητώντας… λίγο φως. Όλα ήταν λυπημένα κι όλα έλαμπαν! Τα καντήλια έκαιγαν με λάδι, τα ταπεινά κεριά της «δραχμής» δεν είχαν σχέση με τις διακοσμητικές λαμπάδες του σήμερα και το λιβάνι… μοσχομύριζε! Διαβάζω τα λόγια της μεγάλης μας ποιήτριας Κικής Δημουλά: «Στην κοπιώδη πορεία του “δεηθώμεν” / τα μεγάλα κεριά προχωρούν,/ τα κεριά της δραχμής μένουν πίσω. / Τα μικρά κεριά κουράζονται εύκολα, / λυγίζουν και διεκτραγωδούν / το αντίτιμο τους». 

Μέσα ζούμε όλη την κατάνυξη και όλη τη δραματικότητα. Οι γλυκές μελωδίες δίνουν μια άλλη διάσταση. Κάνουν την καρδιά να σκιρτά. Τα Εγκώμια: «Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ...». Στα μανουάλια και στα χέρια των πιστών κεριά, μικρά, ταπεινά σιγοκαίνε... «Άξιον εστί μεγαλύνειν σε τον Ζωοδότην...». Η μεθυστική μυρωδιά του λιβανιού κυριεύει τις αισθήσεις. «Αι γενεαί πάσαι ύμνον τη Ταφή σου προσφέρουσι Χριστέ μου». Η συνείδηση αποθέτει το κουράγιο της, ένας κόμπος ανεβαίνει και σταματάει στο λαιμό. Τα μονότονα: «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατον μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;» και «Ω φως των οφθαλμών μου...» αποπνέουν δέος, κατάνυξη, η ψυχή ξαποσταίνει κι απλά μένεις να ψάχνεις τον μελωδό. 

Τη Μεγάλη Παρασκευή κορυφώνεται η μαγεία της Μεγάλης Εβδομάδος, που μόνο στην Ελλάδα μπορούμε να τη ζήσουμε. Η αίσθηση του δράματος και του πένθους συνυπάρχουν ταυτόχρονα με το συναίσθημα αγαλλίασης στην προσμονή της προεξέχουσας, μοναδικής γιορτής. Της Λαμπρής! 

Έξω ένα γλυκό αγέρι μυρωμένο με τις ευωδιές του λιβανιού, των λεμονανθών και των ρόδων κι ο πένθιμος μονότονος ήχος της καμπάνας κλείνουν την αυλαία του πένθους.

Καλή Ανάσταση!

 

Μ’ έναν καφέ ελληνικό παρέα στο τραπέζι, περνούν όλα τα χρόνια μπροστά μου. Εκείνα που έζησα, εκείνα που περιμένω, εκείνα που ίσως δεν θα ’ρθουν ποτέ. Κοίτα να δεις πως μπόρεσαν, μ’ έναν καφέ παρέα, να μαζευτούν μαζί όλα μου τα όνειρα…

Πικρές αλήθειες…

Όλοι ήμασταν άνθρωποι μέχρι που…

η ράτσα μας αποσύνδεσε, η θρησκεία μας χώρισε,

η πολιτική μας διαίρεσε, και… το χρήμα μας ταξινόμησε…

Ιστορία αγάπης. «Αγάπη σημαίνει να αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλον όπως είναι»…

Έτυχε να ’ναι Φεβρουάριος του ’71, ήμουν 24 ετών. Τόσο! Ένα βράδυ είδα στο σινεμά την εμβληματική ταινία «Ιστορία αγάπης». Με συνεπήρε. Έζησα –το θυμάμαι σα να ’ταν χτες– εκείνον τον έρωτα δυο νέων –όπως ήμουν κι εγώ τότε– την ηθική αίσθηση έκδηλης τρυφερότητας και απόλυτης αγάπης. Εκεί έμεινε, για πάντα αιχμάλωτη η νιότη μου. Η αγάπη και η τρυφερότητα πολύτιμο καύσιμο για τον υπόλοιπο δρόμο της ζωής μου. Της ζωής μας.

Πώς να ξεγράψει κανείς όσα ζήσαμε τότε; Συνεπαρμένοι και τρελοί, αναπνέαμε έναν αλλιώτικο αέρα. Αγαπούσαμε παράφορα τη ζωή, μ’ εκείνη την ελπιδοφόρα νεανική ορμή, συνταίριασμα ψυχής αντάρτικης, όντας νέοι, μες στην ανέμελη ζωή. Ήμασταν εικοσάρηδες! Ήταν τα χρόνια εκείνα που μαζί τους –να πάρει η ευχή– ήρθαν και χτύπησαν την πόρτα μας κι οι έρωτες… Τρέχαμε να συναντήσουμε και να βρεθούμε πιο κοντά σε κείνα τα υπέροχα πλάσματα που είχαμε διεκδικήσει, αγαπήσει… ερωτευτεί! Ήμασταν εικοσάρηδες κι αυτά ήταν τα πολύτιμα και μονάκριβα στηρίγματα στα ενδιάμεσα κενά μας. Αγκαλιές που μας χώρεσαν με τη μία. Τα ξαναφέρνω στη μνήμη μου –μέρες που ’ναι–  να ζωγραφίζουν χαμόγελα…

«Αγάπη σημαίνει να μην πρέπει ποτέ να πεις ότι λυπάσαι» το μότο της ταινίας τότε. Και τώρα στην ωριμότητα: «Αγάπη είναι να αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλον όπως είναι».

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2025

 ΕΝΩΣΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΑΙΓΑΙΟΥ

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2025

 Με κείμενα μελών της Ένωσης Λογοτεχνών Αιγαίου

Χερουβικό στον ανύμφευτο έρωτα

Χαίρε ανύμφευτε...  

Χαίρε ανύμφευτε έρωτα.

Μελετώ την πυξίδα της σκέψης μου

μη χάσω του βορρά τις συντεταγμένες,

βλέποντας στην κλεψύδρα του χρόνου,

τη μορφή σου ν’ αλλάζει χρωματισμούς.

Δος μου το ελιξίριο, μύστη,

ν’ αντέξω την απουσία σου

καθώς αρνούμαι ν’ αποχωριστώ

την εικόνα σου, έστω και φευγαλέα.

Ο πόθος μου διαφλέγεται

δέσμιος σε απόπνοιες λουλουδιών

και αρώματα συναισθημάτων.

Ήθελα να σ’ αναπνέω μεθυσμένη

εγώ η γενναία της ηδονής.

Χαίρε, νυμφίε ανύμφευτε…  

Πέρθα Καλέμη 

Για την αντιγραφή