Όσο υπάρχουν άνθρωποι… της ΄Ολγας Σταυρίδου Δεληγιάννη

 

Όσο υπάρχουν άνθρωποι… 

«Σαν τις πρόκες να καρφώνονται οι λέξεις»

Μ.Αναγνωστάκης 

Και πράγματι έτσι γίνεται στο νέο βιβλίου του Στράτου Δουκάκη, το τρίτο κατά σειρά μετά το «Υστερόγραφα μιας διαδρομής» (2015) και «Από το περιθώριο των λογισμών» (2023), που αξίζει να το διαβάσει κανείς για να γνωρίσει μέσα από τις σελίδες του ένα άλλο είδος ανθρώπου, σπάνιο για την εποχή μας, η οποία δεν διακρίνεται για τους ευαίσθητους, συναισθηματικούς ανθρώπους της. Κάθε άλλο… 

Οι σημερινοί άνθρωποι επικοινωνούν με… τελεσίγραφα μέσω Internet και κινητών τηλεφώνων («μηνύματα» τα λένε) γράφοντας και λέγοντας αυτά, που εκείνοι θεωρούν απαραίτητα. Τίποτε άλλο!

Ακόμη και τα συναισθηματικά θέματα πιάνουν λίγο χώρο στα γραφόμενά τους.

Η επικοινωνία στην εποχή μας είναι σύντομη, λακωνική και... στεγνή! Όπως και οι άνθρωποι…

Ο Στράτος Δουκάκης είναι μιας άλλης εποχής και νοοτροπίας, ξεχωριστός άνθρωπος (γιατί δεν ήταν έτσι όλοι της γενιάς, στην οποία ανήκει). Τρυφερός, ευαίσθητος, συναισθηματικός, σε σπρώχνει να διαβάσεις ξανά και ξανά τα ωραία κείμενα του προσεγμένου βιβλίου του δίχως να χρειάζεται να γράψεις αυτό που έγραφαν στο φάκελο οι Μάνες κάποιων φίλων μας τότε που ήμασταν φοιτητές: ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ (με μεγάλα γράμματα γραμμένο). Με αυτό γελούσαμε ενώ θα έπρεπε να τις λυπόμαστε…!

Διαβάζοντας τα λίγα λόγια του Προλόγου, ο αναγνώστης προδιατίθεται ευνοϊκά απέναντι στο βιβλίο: Με απεριόριστη ευγνωμοσύνη, σεβασμό, εκτίμηση και όλη μου την αγάπη για όσους, μέσα απ’ τα γραπτά μου με γνώρισαν και έμαθαν τα καλά, τα στραβά και τα ανάποδά μου…

Δεν είναι πολύ ωραίος πρόλογος;

Όταν τελειώσεις – αν και δεν τελειώνει έτσι εύκολα κανείς με αυτό το βιβλίο και ως περιεχόμενο, και ως χαρτί και ως σχέδια διακοσμητικά, με τα οποία κοσμεί το βιβλίο του ο ίδιος ο συγγραφέας, που κάνει και την πραγματικά τέλεια επιμέλειά του, σε κατακλύζουν αισθήματα απέραντης ευχαρίστησης –σχεδόν ευτυχίας– που είναι πολύ σπάνια στις μέρες μας – με την πεποίθηση ότι ναι, δεν χάθηκαν όλα όσο υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με τόσο πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, όσο κι αν προχωρήσει ο τεχνικός πολιτισμός  –σφραγίδα της εποχής μας– και σπρώξει στη γωνία τον άλλον, τον θεωρητικό…

Ο Δουκάκης τιτλοφορεί το βιβλίο του, το σύντομο, συνοπτικό, αλλά με βαθιές έννοιες «Καταθέσεις», γιατί σ’ αυτό καταθέτει την ψυχή του με διάθεση εξομολόγησης.

Αξίζει τον κόπο –και πολύ μάλιστα– να το πάρει στα χέρια του και να το μελετήσει κανείς και όχι απλά να το διαβάσει. Είμαι σίγουρη ότι θα “βγει” διαφορετικός, καλύτερος και κυρίως αισιόδοξος για το Μέλλον που θα αφήσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας, όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Δουκάκη… 

ΟΛΓΑ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ-ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ

* Καλή μου Όλγα, επίτρεψέ μου, να εκφράσω τις ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη μου και να τολμήσω να πω, μέσα από τούτο το μέσον, το πόσο καλότυχος νιώθω που γνώρισα από σένα όλες τις διαστάσεις της εκτίμησης και της αγάπης σου. Ευχαριστώ!