Τα χρωστούμενα…

 

Μετανιώνω όσο τα φέρνω στο νου μου. Όσο αισθάνομαι να αιωρούνται στο σύμπαν της ύπαρξής μου κάτι χρωστούμενα που έχω. Δικά μου είναι, σε μένα τα οφείλω, στον εαυτό μου. Κι όλο τούτο το φέρνω βαρύ. Παρ’ όλα αυτά, δεν θέλω με τίποτα να σκορπίσουν στης λησμονιάς το περιθώριο και να χαθούν στης «λήθης το πηγάδι». Θα πρέπει κάποτε να ξοφληθούν. Αυτό θέλω. Κι αν δεν μπορέσω, τότε ας συνεχίσουν να υπάρχουν. Ποιος ξέρει, ίσως κάποιος θα φροντίσει γι’ αυτά. 

Ως εκ τούτου, ζητώ και παίρνω την έγκρισή τους. Θέλω, ένα-ένα να τα μαρτυρήσω, δίχως ενοχές, δίχως ενδοιασμούς και δίχως φόβους, αναφέροντάς τα παρακάτω.

Είναι: Τα λόγια που δεν είπα, οι υποσχέσεις που αθέτησα, τα όνειρα που λοξοδρόμησαν και τ’ άφησα να σβήσουν. Τα «σ’ αγαπώ» που δεν πρόλαβα να πω, τον καλό το λόγο που τσιγκουνεύτηκα, τον κακό που, άθελά μου, (θου κύριε, φυλακήν τω στόματί μου) ξεστόμισα. Τη συγχώρεση που αρνήθηκα, τα λάθη που, δυστυχώς, ξανάκανα, την άμμο που σπατάλησα στην κλεψύδρα του χρόνου. Οι στόχοι που δεν πέτυχα, τα σχέδια που έγιναν συντρίμμια, οι μακρόσυρτες σιωπές που αναγκάστηκα να κάνω. Τα ταξίδια που δεν έκανα, τις δυσκολίες που δεν είχα το σθένος και τη δύναμη να αντιμετωπίσω, τα ζόρια –μες στις αντάρες– που δεν ξεπέρασα. Τις θολούρες της καθεμέρας που δεν ξεδιάλυνα, προτροπές, συμβουλές, παραινέσεις και συστάσεις που δεν έλαβα υπόψη, το συχνά που έπεφτα έξω, Το χρόνο που χαράμισα σε μετριότητες και λίγους, τα παραπάνω που μπορούσα να δώσω και δεν έδωσα. Τα έντιμα ψέματα και τις ανέντιμες αλήθειες που πίστεψα, τις σχέσεις που «άδειασα», το «delete» που δεν τόλμησα όταν έπρεπε… Α, παρά λίγο να ξεχάσω, και επ' ουδενί λόγω να προσπεράσω, εκείνες τις άπειρες μικρές στιγμές που πέρασαν σωρηδόν δίπλα μου και μου ξέφυγαν. Και ήταν τόσες…

Κι ύστερα από τούτη την απαραίτητη εξομολόγηση και τη ματιά προς τα πίσω, όταν όλα έχουν ήδη ειπωθεί, μονολογώ: Μα, είναι δυνατόν να χρωστάω τόσα; Είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου –η αρετή της συνέπειας με χαρακτηρίζει και την κρατάω πολύ ψηλά– είναι δυνατόν να συμβιβάζομαι; Μετανιώνω που δεν αξιώθηκα να ξεχρεώσω εν καιρώ. Κατανοώ, για ευνόητους λόγους την ολιγωρία μου, μα δεν τη συγχωρώ.

Πάντως, μέσα μου, με γεύση μελαγχολικής ίσως, αλλά ήρεμης τρυφερότητας, θέλω να ελπίζω ότι δεν χαθούν, δεν θα ξεθωριάσουν, δεν θα ξεχαστούν. Κι αν δεν μπορέσω: εύχομαι κι ελπίζω πως κάποιος καλός θεός θα βρεθεί να τα φροντίσει. Αυτό μονάχα… μου αρκεί.