Είναι κι αυτό μια λύση…

 Κάθε μέρα που περνάει, μαζί και τα χρόνια, διαπιστώνουμε, δυστυχώς, ότι δεν είμαστε πια εκείνοι που ήμασταν, είμαστε οι από δω και μπρος… Το πέρασμα του χρόνου είναι αμείλικτο. Δεν υπάρχει πλέον. Ήταν όμως ωραίο, όσο διήρκεσε. Το αναπολούμε. Το ονειρευόμαστε. Κι εγώ προσωπικά είμαι από υλικό αντοχής στα όνειρα. 

Μεγαλώσαμε, διανύουμε, κατά κάποιο τρόπο, την εποχή που μοιάζει με ηλιοβασίλεμα, ωστόσο, υπάρχουν ηλιοβασιλέματα που όλοι σταματούν να τα παρακολουθήσουν, να τα θαυμάσουν, να τα φωτογραφήσουν… 

Βρισκόμαστε στην εποχή των στιγμών, των εικόνων, της ταχύτητας, ο καινούργιος και περίεργος κόσμος που ζούμε απαιτεί να είμαστε σε ετοιμότητα, να προχωράμε μαζί του. Μας κατακλύζουν τόσα που είναι δύσκολο να τα παρακολουθήσουμε. Αισθανόμαστε σχεδόν ημιμαθείς σε πολλά σύγχρονα που παρουσιάζονται κάθε στιγμή μπροστά μας. Προσπαθούμε να εξοικειωθούμε, δεν λέω, όμως κάπου κομπιάζουμε.

Θέλω να πω ότι αυτός ο περιορισμός, σε μένα έγινε μια δημιουργική ώθηση για αναζήτηση άλλων λύσεων προσιτών στις δυνάμεις μου. Στην ούγια μου έραψα γερά την ενασχόληση με την φωτογραφία και την επεξεργασία της. Με διάθεση, φαντασία, αισθητική και με σκοπό να κάνω τις στιγμές να περνάνε ευχάριστες.