«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

29 Μαρ 2016

... χάθηκαν!


Άλλη ήταν η αιτία που ξημερώνοντας κόντεψα στο παράθυρο να δω τι συμβαίνει. Δυο κοκκινολαίμηδες, ανάμεσα στα κλαριά της ακακίας, ερωτοτροπούσαν και ζάλιζαν με τις τρίλιες τους το ξημέρωμα. Είχα διαβάσει –αλλά δεν μου ’χε τύχει– πως ο κοκκινολαίμης στα κέφια του, βάζει κάτω και αηδόνι… Και πράγματι τέτοιο κελάηδημα πρώτη φορά άκουγα. Έτρεξα να πάρω τη φωτογραφική, δεν θα έχανα, φυσικά, τέτοια ευκαιρία. Πλησίασα και πάλι, ακροπατώντας, αλλά δεν ήταν πια εκεί…
Κι όπως έψαχνα με αγωνία να δω, ανάμεσα στα κλαριά, η ματιά μου πιάνει μια ανεπαίσθητη κίνηση στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ένα ζευγάρι νέων, ακούμπησαν στη κολώνα αδιάφοροι και… προφανώς ερωτευμένοι –καθώς εδικαιούντο να είναι– κι αντάλλαζαν λόγια, χάδια κι αγάπη. Εκείνη, λεπτή, σχεδόν αέρινη. Εκείνος, λεβεντόκορμος, κάπως συνεσταλμένος, κρατάει στα χέρια του το πρόσωπό της κι απαλά, προσεχτικά χαϊδεύει τα μαλλιά της.
Ήταν τόσο τρυφερό όλο αυτό, που έκλεψε και κράτησε, για μια στιγμή, το φευγαλέο βλέμμα μου καρφωμένο επάνω τους. Να που κι ο έρωτας συνωμοτούσε κι αυτός, ξημερώματα!
Δεν μπόρεσα, αλήθεια… δεν γινόταν, έστω και διακριτικά, να στρέψω αλλού τη ματιά μου. Ντράπηκα για την... αδιακρισία μου! Σκέφτηκα να τραβήξω την κουρτίνα να μην γίνει αντιληπτή η παρουσία μου. Ωστόσο, βρήκα την ιδέα ιδιαζόντως απεχθή, πουριτανική.
Να σου δίνεται, λέω, η ευκαιρία –πότε θα σου ξαναδοθεί– να θαυμάσεις μέσα σ’ αυτή την περιρρέουσα ομορφιά δυο νέους να εκφράζουν τόσο αγνά και τρυφερά την αγάπη τους –παράξενο στις μέρες μας– και να αποστρέφεις το βλέμμα, δήθεν πως μόνο το χάραμα και τους κοκκινολαίμηδες θέλησες να θαυμάσεις... Μου φάνηκε, αν μη τι άλλο, υποκριτικό.
Συγχρόνως σκεπτόμουν: τι δουλειά έχω εγώ που, ξημερώματα, ένα ζευγάρι κοκκινολαίμηδων θέλησα να φωτογραφίσω και αν’ αυτού έμεινα να θαυμάζω ένα άλλο ζευγάρι ερωτευμένων. Καμιά δουλειά!
Μ' αυτές τις σκέψεις, με την κάμερα –δίχως ένα κλικ– στο χέρι, τα μελωδικά πουλιά αλλού να άδουν και το ζευγάρι, ευδαίμονες και πιασμένοι απ’ το χέρι, έστριψαν στη γωνιά και... χάθηκαν!

Στο καλό! Έκανα με το χέρι μου.

10 σχόλια:

  1. Μεταξύ μας Στράτο... κι εγώ θα κρυβόμουν πίσω απ' την κουρτίνα για να θαυμάσω αυτές τις μοναδικές στιγμές. Με τους κοκκινολαίμηδες και με τα ερωτευμενάκια. Τι καλύτερο θέαμα!
    Ευτυχώς μέσα στη μαυρίλα της πόλης, συνεχίζουν να "πετούν" & να ερωτοτροπούν οι νεοσσοί μας. Για να ξύνουν την πληγή της μοναξιάς και του επερχόμενου γήρατος...
    Την καλησπέρα μου και τα θαυμαστικά μου για τη νυχτερινή σου λήψη! Υπέροχη!....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, Μαρία, μεταξύ μας με το φόβο και –προς αποφυγή παρεξηγήσεων–
      χαρακτηριστούμε… «ηδονόβλεπτοι»!

      Όταν σου αποκαλύπτονται κάτι τέτοια και… μάλιστα τυχαία, στη απόλυτη αυθεντικότητά τους και στην αφοπλιστική τους αθωότητα, σε καθηλώνουν… Πώς να αποδράσεις…
      Κάπως έτσι, κάποια πράγματα (όπως σήμερα η μεθυστική ευωδιά των νεραντζανθιών στα πεζοδρόμια της πόλης) μετατρέπουν το «γκρίζο» της καθημερινότητας σε ψευδαίσθηση.

      Να ‘σαι καλά και σ’ ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  2. Ένα σκηνικό που κι αν δεν το αποθανάτισες το φύλαξες σαν
    εικόνα ακριβή στη ψυχή σου
    Και να ξέρεις όλα αυτά είναι
    οι προβολές της Άνοιξης πάνω
    στη γη!

    Σε ευχαριστώ για μεγιστα μικρά
    στιγμιότυπα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς, όπως το λες, Ελένη, αυτά τα «μέγιστα-μικρά στιγμιότυπα», που ευτυχώς υπάρχουν ακόμη –και κάθε φορά είναι πιο σπάνια– γίνονται ακριβές εικόνες για να στολίζουμε την ψυχούλα μας.

      Σε καλησπερίζω φιλικά!

      Διαγραφή
  3. Τι όμορφο ξάδερφε!!!!
    Σαν ταινία μικρού μήκους με θέμα τον έρωτα...
    Ονειρικό ξεκίνημα, καταπληκτικές σκηνές και υπέροχο φινάλε.
    Καλό απόγευμα Στράτο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αφού το εγκρίνεις με τόσο κολακευτικά λόγια, Γιώργη μου, μήπως τολμήσω να το κάνω σενάριο με την προϋπόθεση εσύ να το επενδύσεις με τη μουσική, όπως ξέρεις να το κάνεις!

      Να ‘σαι καλά, μακρινέ μου ξάδερφε!

      Διαγραφή
  4. Οι κοκκινολαίμηδες, και οι ερωτευμένοι ένα τσίγκρισμα να επανέλθει η καρδιά, στην θέση της αυτή που για τόσα χρόνια κυριαρχούσε στο στήθος μέσα,
    σήμερα λέμε –πότε θα σου ξαναδοθεί– η ευκαιρία μιας τέτοιας σκηνής, όπου η ατομική νοσταλγία για αυτά που πέρασαν ξαναζεί...


    χαιρετώ σε

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυο απανωτές σκηνές «απείρου κάλλους» και η στιγμιαία έκπληξη δεν αφήνουν περιθώρια για τέτοιες σκέψεις. Αυτές έρχονται στη συνέχεια, αφού η καρδιά επανέλθει στο μέρος της και ανάλογα το ζεις, το γράφεις ή το αφήνεις στην άκρη να ξεθωριάζει.

      Με τους χαιρετισμούς και την αγάπη μου, φίλε!

      Διαγραφή
  5. ΑΧ, ΕΡΩΤΑ, ΑΧ... ΑΝΟΙΞΗ ΠΟΛΛΕΣ ΟΙ ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΣΑΣ.
    ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΚΑΚΙΑ ΠΑΛΙ ΚΑΘΕ ΠΡΩΪ ΚΑΙ ΑΠΟΓΕΥΜΑ, ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΑ ΩΡΑ, ΜΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΟΥΝ ΤΑ ΚΟΤΣΥΦΙΑ. ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑΡΗΔΕΣ ΚΙ'ΑΥΤΟΙ.
    ΝΑ 'ΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ,

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "ζευγάρι, ευδαίμονες"
    Μακάρι να υπήρχαν γύρω μας πολλά τέτοια ζευγάρια Στράτο!
    Ήσουν τυχερός για τη στιγμή που έζησες... και γέμισες το σεντούκι σου με όμορφες εικόνες μα και συναισθήματα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!