Συχνά στις αναγνώσεις
μου συμβαίνει, γραφτά που μ’ αρέσουν να με κρατάνε αιχμάλωτο. Κι αυτό που κάνω, δίχως να
με «νοιάζει» το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς, –αυθαίρετα και με θράσος– τα
απομονώνω και, κατά κάποιο τρόπο, τα κάνω δικά μου. Συνειδητοποιώντας έμπρακτα μέσα μου πόσο έχουμε κάποτε ανάγκη οι άνθρωποι να ψηλαφίσουμε τον
πλούτο της καρδιάς τους για να καταγράψουμε τα σκιρτήματα της δικής μας.
Τα διαβάζω και νιώθω η ευαίσθητη οπτική ματιά τους να γίνεται αυτόματα και δική μου. Μένουν χαράγματα μέσα μου –πολύτιμα τιμαλφή, ομολογώ– που καλύπτουν απόλυτα κάθε πτυχή της σκέψης μου.
Δικαιωματικά ξεχωρίζω
την Όλγα, τη Ντόρα, τη Μαρία, την
Αλκυόνη, τη Ρέα, την άλλη Όλγα… (έτσι με τα μικρά τους ονόματα –η οικειότητα
βλέπετε– γιατί έγιναν με τον καιρό δικοί μου άνθρωποι). Τις ξεχωρίζω και τις
ευχαριστώ (καθυστερημένα δυστυχώς) για τις λέξεις και τις φράσεις που μου «δάνειζαν» δίχως να το
γνωρίζουν κι απ’ αυτές εγώ έπαιρνα αφορμές έμπνευσης και θεμάτων.
Θα είναι για πάντα (η κάθε μια τους)
το αδιαχώριστο, το αγαπημένο και το πολύτιμο «σκονάκι» μου… Πώς να μην τις
εκτιμήσω αφού μου εμπιστεύτηκαν το κλειδί για να μπαίνω στο χώρο τους. Πάντα νοιάζονταν
–και φρόντιζαν– να μου αφήνουν το κλειδί στην
πόρτα…
Ας θεωρηθούν τα λίγα λόγια τούτα –τα έγραψα όσο πιο απλά κι ανθρώπινα
μπορούσα– σαν μια ελάχιστη αντιπροσφορά στο μεγαλείο της ψυχής τους.
Έτσι! Γιατί με τα έργα και τα λόγια των ποιητών σηκώσαμε πανιά και γίναμε μια στάλα καλύτεροι. Πολύτιμοι φαροφύλακες όλοι τους και τους οφείλουμε πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτράτο, το συνυπογράφω!
Έτσι ναι, Μαρία, εκείνες και όχι μόνο γέμιζαν μέσα μου τα μεγάλα μου κενά. Τα κενά που χρειάζονταν –και έπρεπε– να γεμίσουν. Σ’ εκείνες έβρισκα μια γόνιμη ανταπόκριση σε όσα ζητούσα και… μου έλειπαν. Γιατί να το αρνηθώ;…
ΔιαγραφήΚαθυστερημένες μεν οι οφειλόμενες ευχαριστίες, αλλά εδώ είμαστε… ευγνώμονες!
Χωρίς εκείνους που ο καθένας διάβασε Στράτο μου και έγινε κομμάτι της ψυχής του δεν θα είχαμε καταφέρει να είμαστε μια στάλα καλύτεροι όπως λες και εσύ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι η ώθηση που χρειάζεται ο καθένας μας για να τολμήσει να πάει λίγο πιο πέρα τη σκέψη !! Την αγάπη μου
Αναμφίβολα, Νικόλ, αυτή η στάλα που έσταζε μέσα μας οδηγώντας μας προς το καλύτερο γέμιζε σιγά σιγά το κενό, όπως έγραψα παραπάνω στην κυρία Κανελλάκη, το κενό που είχαμε και κατ' ανάγκη ανατρέχαμε στις πηγές που βρίσκαμε... Εγώ ακόμη συχνάζω στα πέριξ των...
ΔιαγραφήΌλοι αφήνουν χνάρια πάνω μας! Φαντάζεσαι να μην γινόταν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυλογημένη νιώθω για όλα όσα έχω πάρει ως τώρα απ' όλους...
Κι εύχομαι να μην σταματήσει ποτέ αυτή η όμορφη άλωση του μέσα μου από όσα (όμορφα) διαβάζω....
Όλα τα γραπτά αφήνουν χνάρια μέσα μας, μερικοί τα αποστηθήζουν, τα χώνουν βαθιά μες στην καρδιά τους, χαίρονται για τον καθρέφτη της ψυχής τους,
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι κι αυτό το μεγαλείο της ανθώπινης συνήπαρξης να ξέρεις ότι υπάρχουν αδελφές ψυχές όπου σε καταλαβαίνουν και τις καταλαβαίνεις.
χαιρετώ
Γάβο