«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

24 Μαρ 2016

Ο κόσμος αλλάζει…



Μπορεί τα δύσκολα, τα μελανά και αποτρόπαια συμβάντα και τα γεγονότα που μας συγκλονίζουν, μας ταλαιπωρούν και μας ταλανίζουν τελευταία, να μας αλλάζουν προς στιγμή, να γινόμαστε άλλοι άνθρωποι, όμως δεν κρατάνε πολύ σύντομα επανερχόμαστε και πάλι στα ίδια. Στην καθημερινότητά του ο καθένας. Και πως αλλιώς να γίνει.
Σίγουρα νιώθουμε απογοητευμένοι, φοβισμένοι, ανήμποροι να δούμε ποιο θα είναι το τέλος. Αν υπάρχει ένα τέλος. Ή μήπως η κατάληξη θα είναι η συνήθεια; Θα συνηθίσουμε, όπως έχει γίνει και σε άλλα και ούτε καν θα μας απασχολεί. Η ζωή μας συνεχίζεται και… θα συνεχίζεται, αλλά πώς; «Τραυματισμένη, λοιδορημένη, περιφρονημένη, εξευτελισμένη, εκφυλισμένη. Τι θράσος και τι θλίψη για όσους κληροδοτούν μια τέτοια ζωή στα παιδιά τους, στις επόμενες γενιές. Και τι ντροπή έπρεπε να νιώθουν. Μα, νιώθουν κάτι τέτοιο»; Έγραψε ο Γιώργος Σταματόπουλος.
Ο κόσμος αλλάζει. Ο εαυτός μας, άραγε παραμένει ίδιος;…
Ίσως η απομόνωση και η μοναξιά, κάποιες φορές, μας βοηθούν να ηρεμήσουμε και να «ψάξουμε» τον εαυτό μας. Να κάνουμε έναν εσωτερικό διάλογο. Είναι απαραίτητο. Κανείς άλλος δεν μπορεί να μας βοηθήσει καλύτερα όσο ο ίδιος μας ο εαυτός.


10 σχόλια:

  1. Η δύναμη μας δεν είναι στην προσαρμογή
    αλλά στην αλλαγή της σελίδα

    Καλό τριήμερο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στην αλλαγή της σελίδας, ναι το δέχομαι, Ελένη, το δοκιμάσαμε και η απογοήτευση ήταν και σ’ αυτή…

      Χρόνια Πολλά!

      Διαγραφή
  2. Αν είναι ομαδική κατάθλιψη αυτό που περνάμε (σύμφωνα με τους ψυχοψάχτες), είμαστε στα πρώιμα στάδια της άρνησης. Θέλει χρόνο και χρόνια να διαχειριστούμε αυτό που βιώνουμε. Γιατί μη νομίζεις, ακήρυχτος πόλεμος είναι, χειρότερος ίσως απ' τον παραδοσιακό πόλεμο και τα συμβατά όπλα.
    Πάντως Στράτο συμφωνώ απόλυτα με τη μέθοδό σου, να το ψάχνεις να το εντοπίζεις και να το δουλεύεις. Τον εαυτό μας και την επαφή με το συναίσθημα μη χάσουμε κυρίως...
    Τους χαιρετισμούς μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στιγμές ασυνήθιστες, ανίκανες να εκφραστούν, ν’ ανθίσουν, δυστυχώς μαραινόμαστε. Όχι άλλη ταπείνωση κι αν η κατάθλιψη μας πάρει από κάτω χαθήκαμε, Μαρία…

      Στον εαυτό μου κάνω την αναζήτηση της ατομικής ευθύνης και μπλέκομαι με το συναίσθημα και με την άλλη ματιά να βλέπω τα πράγματα…

      Να ‘σαι καλά!

      Διαγραφή
  3. Είναι αλήθεια ότι τα απανωτά και συνεχόμενα γεγονότα μας κάνουν να νιώθουμε ανήμποροι Στράτο , όπως λέει και η Μαρία θέλουμε χρόνο για να το διαχειριστούμε αλλά ο χρόνος τρέχει και τα γεγονότα επίσης !!
    Θα συμφωνήσω ότι η ενδοσκόπηση του εαυτού μας είναι ο μοναδικός τρόπος να έχουμε δύναμη σε ένα παρόν βάναυσο και σε ένα μέλλον αβέβαιο !!
    Την αγάπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό που φοβάμαι, Νικόλ, είναι ότι συνηθίζουμε κι όλα τα δεχόμαστε σαν τη μοίρα. Κι άμα συνηθίσουμε χαθήκαμε. Γίναμε άβουλοι ούτε και με το χρόνο θα μπορέσουμε, απλά θα σκύβουμε όλο και πιο πολύ. Κι όπως έγραψα και στη Μαρία κάνω στον εαυτό μου την αναζήτηση της ατομικής ευθύνης, έτσι για να τα έχω καλά, τουλάχιστον μαζί του.

      Καλημέρα και χρόνια πολλά!

      Διαγραφή
  4. Ο κόσμος αλλάζει, εμείς αντιστεκόμαστε, το εγώ μας λέει ότι όχι δεν άλλάζουμε, δεν θα αλλάξουμε, μέχρι να συμβεί το μοιραίο, το αναπόφευκτο, όπου για να επιζήσουμε θα πρέπει να αλλάξουμε, έστω και φαινομενικά αν και μέσα μας διαμαρτυρόμαστε κρυφά, ότι δεν συμφωνούμε...
    Είναι δύσκολο να το καταλάβεις αυτό που γράφω,
    Για να το καταλάβεις θα πρέπει να έχεις περάσει από αυτή την αλλαγή δοκιμασία,

    την καλημέρα μου από ΝΥ σήμερα Σάββατο μια ηλιόλουστη κρύα ημέρα.

    χαιρετώ
    Γάβο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολλοί είναι αυτοί, Γάβο, που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανένας δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του…
      Ή, σε τελευταία ανάλυση, μπορεί ν’ αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα.

      Κάτι πέρασα κι εγώ με τα χρόνια, αλλά τι μπορώ να κάνω… τότε ήμουν κάποιος άλλος… Τώρα;...

      Διαγραφή
  5. Η ζωή μπορεί να συνεχίζεται και δεν είναι κακό αυτό, εμένα προσωπικά δεν με τρομάζει πάντα η συνήθεια, αλλά καλό είναι να μπορούμε πάντα να κάνουμε τις μικρές μας αλλαγές.
    Και να έχουμε ως οδηγό την αγάπη. Κι αν είμαστε μοναχικοί καουμπόηδες ...αρκεί ν αμην χάσουμε το μέσα μας!
    Την καλησπέρα μου Στράτο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και θα συνεχίζεται η ζωή, Αριστέα, θαύματα δεν μπορούμε να περιμένουμε. Αν μπορούμε να συνεχίσουμε να πιστεύουμε, να αγαπάμε και να ονειρευόμαστε κι αν αυτά μπορούν να λειτουργήσουν, δεν νομίζω ότι μπορούμε να χάσουμε το μέσα μας. Σ’ αυτό το μέσα θα επανερχόμαστε, εκεί θα βρίσκουμε τον εαυτό μας.

      Παρακολουθώ συνεχώς τα δρώμενά σου ευχόμενος να έχεις μια καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!