Μπλεγμένοι ανάμεσα σε κάποια «όχι» και κάποια «ναι», συνεχίζουμε –εσκεμμένα υποθέτω– να γράφουμε, να λέμε, να δίνουμε και να παίρνουμε τα δικά μας. Ζούμε
σε μια εποχή μιας συναισθηματικής απομόνωσης και απρόσωπων σχέσεων που συνεχώς
αυξάνονται. Αμήχανοι, απέναντι σε μια αμήχανη εποχή και την ιδιόμορφη ατμόσφαιρά της,
με τις αποχρώσεις και τα διλήμματα που κουβαλάει, άλλοθι για κάποιες αδικαιολόγητες
συμπεριφορές μας.
Κι εκεί όπου η πραγματικότητα όλο και πιο πολύ χωλαίνει, έρχεται ένας φίλος
συνένοχος, να γίνει λυτρωτής και… να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
«Βλέπω πως μόλις ζόρισαν λίγο τα πράγματα,
δείξαμε το άσχημο πρόσωπό μας», μου είπε και… το τόνισε επιβεβαιώνοντάς το –δίχως να μου επιτρέπει
να έχω την παραμικρή αντίδραση στα λεγόμενά του– με
δυο λέξεις: «Παραγίναμε
καχύποπτοι! Φθάσαμε, να έχουμε εξαντλήσει αυτό που,
προφανώς, ήταν το μεράκι μας. Δείχνουμε
πλέον κουρασμένοι, ευάλωτοι,
αλλά όχι απαραίτητα εύθραυστοι. αρνούμενοι πεισματικά να απαλλαγούμε από
συμπεριφορές που διαιωνίζουν το βόλεμά μας».
Να δεις, λέω, που κάποιοι άνθρωποι φτιάχτηκαν για να μας θυμίζουν –έστω και
μια φορά στο τόσο– πως αυτή η αέναη προσπάθεια
ενδοσκόπησης που επιμένουμε να προβάλουμε δεν είναι δα και αμάρτημα.
Νιώθω
στο πρόσωπό μου τα σημάδια και στα μάτια μου τα ίχνη μιας αμφίβολης, ωστόσο
μελαγχολικής διαπίστωσης: το ότι για καιρό η διαρκής ευαισθησία ήταν το
κυρίαρχο θέμα, σχεδόν εμμονή, που έφερνε στο φως το αφανές της ψυχής μου
χαρίζοντάς της μια απερίγραπτη
γεύση ικανοποίησης.
Μπορεί κάποια πράγματα να μας άφησαν, όμως η συνέπεια
ξέρει να παίρνει τη θέση του χωρίς να το ζητά. Άλλη
εξήγηση δεν έχω...
