Πάνε λίγες μέρες που
η κλεψύδρα αναποδογύρισε. Η στάλα πέφτει σταθερά και χωρίς
ενδοιασμούς. Η χρονομέτρηση ξεκίνησε. Αδειάζει απ’ τη μια – γεμίζει
την άλλη. Η επιστροφή αναπόφευκτη. Το πρώην έσβησε. Τη θέση του πήρε το νέο. Πάντα
με την ελπίδα να δώσει ώθηση
στο περπάτημα, να πάμε ένα βήμα παρακάτω. Κάθε μέρα. Κι εγώ, ενώ φαντάζομαι
το αύριο. Νοσταλγώ... το χτες! Κατ' εξακολούθηση λάτρης
του ως γνωστόν. Πώς θα μπορούσε άλλωστε;
Ως
συνήθως απαξιώνουμε το παλιό, το μειώνουμε, το αγνοούμε επιδεικτικά.
Κυριολεκτικά το… διαγράφουμε. Όμως το παλιό μάς έφτασε ως εδώ. Έτσι δεν είναι;
Με διαθέσεις και επιλογές –που συνεχώς
επανέρχονται να δώσουν λόγο στη σκέψη– αδράχνω ελπίδες απ' τις μέσα μου ρωγμές. Είναι αυτές οι
παράξενες διαδρομές που κάνει το μυαλό μας. Κι ας θέλω να κρατήσω την πεπατημένη, την κοινή
αλληλουχία των... στιγμών. Δεν τα βγάζεις πέρα εύκολα με το μυαλό.
Τόσες αποθήκες, τόσες κρύπτες, τόσα σκοτεινά κι ανήλιαγα υπόγεια.
Η πραγματικότητα, όπως πάντα, πήρε τη θέση
της, θρονιάστηκε και η ζωή συνεχίζεται. Στα εύκολα και στα
δύσκολα. Ίσως όχι πάντα όπως θα θέλαμε, ωστόσο συνεχίζεται. «Το
καλό και το κακό ακούν στον ίδιο νόμο». Είναι δύσκολοι οι καιροί. Άσχημοι.
Ο κόσμος έχει συνηθίσει στην ασχήμια. Ανοίγεις
τη χύτρα και βράζει απογοήτευση. Όλα τα κακώς κείμενα εξακολουθούν, δυστυχώς να
«κείνται κακώς». Μελαγχολική –παρότι διδακτική– διαπίστωση.
Εν προκειμένω, θα έλεγα ότι ο χρόνος είναι άπειρος και οι στιγμές δικές μας! Επομένως θέλει συμμάζεμα το θέμα…
