Τι
να είναι όλα τούτα που κάθε τόσο αποτυπώνουμε εδώ; Που τα εκφράζουμε ελεύθερα,
χωρίς να διεκδικούμε, φυσικά, το αλάθητο; Που μας εκθέτουν και –όχι λίγες φορές– μας φέρνουν αντιμέτωπους με τον ίδιο μας εαυτό;
Τι
άλλο να ’ναι παρά σκόρπιες στιγμές που βοηθούν να κάνουμε λίγο δική μας την μικρή μας ζωή. Στιγμές
που έρχονται να ζεστάνουν και να δώσουν λόγο στη σκέψη. Λόγια
και λέξεις που δεν βολεύονται μέσα μας, σπαρταράνε και… γίνονται απειροελάχιστες σταγόνες στην οθόνη του χαμένου μας χρόνου. Λευκά πανιά που αρμενίζουν και ταξιδεύουν εκεί που ποτέ
δεν θα φανταζόμασταν.
Γι' αυτό αξίζουν τα λόγια και οι
λέξεις. Γιατί αποκαλύπτουν ψυχές και αισθήματα. Γίνονται καθρέφτες του μέσα μας
κόσμου, εκεί
όπου μπλεγμένα και ακατέργαστα συναισθήματα –όπως τ’ αφήσαμε, όπως τα καταχωρήσαμε στην καρδιά μας– αρνούνται να
ξεθωριάσουν.
Σ’ αυτόν τον μέσα κόσμο αναμετριόμαστε και παλεύουμε
καθημερινά να τον τιθασεύσουμε όπως μπορούμε ώστε να μείνει στα μέτρα και στα
όριά του. Μάθαμε να μετράμε την αξία μας με τα μεγάλα
κατορθώματα τις γενναίες πράξεις, τα σπουδαία λόγια. Κάνοντας το λίγο πολύ παίρνοντας
δύναμη απ' το τίποτα.
Ανυποψίαστοι,
αθώοι, απροετοίμαστοι για την μόνη φερέγγυα μονάδα μέτρησης… την αξία μας! Το
πιο ακριβό αντίτιμο. Τα
μεγάλα βήματα χρειάζονται προσοχή μεγάλη. «Η δρασκελιά σου όχι πιο πέρα από τον ίσκιο
σου», λέει σε μια παράγραφό της η κυρία
Καρυστιάνη. Αυτό είναι το μέτρο του καθενός μας.
