Μια
φορά κι έναν καρό, μια πυρκαγιά στο δάσος έκανε όλα τα ζώα να τρέχουν έντρομα για
να σωθούν. Όμως ένα σπουργιτάκι πέταγε προς μια κοντινή λίμνη, γέμιζε με το ράμφος το στοματάκι του νερό και επέστρεφε πάλι πίσω προς τη φωτιά. Ένας λαγός, που έτρεχε κι αυτός να σωθεί, βλέπει
το σπουργιτάκι στο πηγαινέλα του και του φωνάζει: Βρε πουλάκι μου είσαι τρελό; Νομίζεις πως με
τόσο λίγο νερό που κουβαλάς θα σβήσεις τη φωτιά; Κι αυτό περήφανο του απάντησε: Δεν ξέρω αν θα μπορέσω
να τη σβήσω, όμως κάνω αυτό που πρέπει να κάνω.
Αρμονία δεν είναι μόνο αυτό που ακούμε
είναι και αυτό που βλέπουμε…
Είτε ακούς σιωπώντας, είτε βλέπεις… πάλι
σιωπώντας, διαλέγεις να κρατήσεις το ομορφότερο λουλούδι και το καλύτερο από… κάθε στιγμή.
Απλά
κάνω αυτό που πρέπει...
«Το πρόβλημα των ευαίσθητων ανθρώπων
είναι,
ότι αφήνουν την καρδιά τους παντού.
Ακόμα και όπου δεν απαιτείται και δεν
αξίζει».
(A.
Curnetta)
Υ.Γ. Εν τω μεταξύ ο καιρός έχει τις μαύρες του… Φθινοπώριασε…
