Το παρακάτω κείμενο το έγραψε ο Γιώργος Τυρίκος Εργάς. Κάπου το διάβασα,
πού δεν θυμάμαι. Δεν έχει σημασία βέβαια, εγώ το κράτησα… Ωστόσο αυτό που έχει
σημασία είναι αυτοί οι άνθρωποι που συναντάς σε κάτι μέρη απρόσμενα (μεταξωτούς
τους χαρακτήριζε ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος*) όπου αυτή η απλή κουβέντα τους, όση απλότητα την διακρίνει, τόση σοφία
περιέχει.
Το μεταφέρω γιατί θεωρώ πως αξίζει. Διαβάστε το:
Μπήκαμε σε καφενείο της βόρειας ορεινής Λέσβου, στο βάθος μια γιαγιά
λαγοκοιμόταν μπροστά στη ξυλόσομπα. Γύρω ερημιά!
-Θεία καλησπέρα,
έχεις τίποτα να φάμε;
- Ε, κάτι θα
βρεθεί.
Από το βραστό
μπρόκολο και τις τηγανιτές πατάτες ως τους λουκουμάδες με βράσμα, βρέθηκε ο
παράδεισος!
Χιλιάδες χρόνια τώρα η ίδια ιεροτελεστία, τα ίδια λόγια. «Κάτι θα βρεθεί»...
Έτσι είναι… Πάντα κάτι βρίσκεται…
Είναι
ευλογία απ’ το Θεό να μπορείς με τρεις, τόσο απλές, λέξεις που σου απευθύνουν –αρκεί να τις προσέξεις– να πλουταίνεις τη σκέψη και την ψυχή
σου. Να το μοιράζεις. να πλουταίνουμε κι εμείς. Κάπως έτσι
ομορφαίνει ο κόσμος μας...
* «Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με
τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και
επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι»... Έτσι αρχίζει το
κείμενο που έγραψε γι’ αυτούς ο Γιάννης Τριάντης που τους έφερε στην επιφάνεια.
